EP.21 - คอยดูเถอะ
915 Words
“อะไร? หมายความว่ายังไง?” แม้จะแอบหวาดหวั่นกับสัมผัสอุ่นร้อนจากฝ่ามือหนาที่เริ่มลูบคลำสะโพกของฉันอยู่ตอนนี้ แต่ฉันจะไม่มีทางถอยหรือยอมแพ้แน่ ๆ ! ก็แค่เปลืองตัวนิด ๆ หน่อย ๆ เพื่อแลกกับไม้กันหมาชั้นเลิศอย่างกาฬวาต… ฉันยอมแลก!!
“คู่นอน”
“…”
“ถ้าอยากเป็นแฟนฉันนัก…ก็นอนกับฉันสิ? ผู้หญิงอย่างเธอคงกล้าทำอยู่แล้วสินะ” เขากดเสียงดูถูกก่อนจะปล่อยมือออกจากร่างกายฉันแถมยังถอยหลังไปอีกหลายก้าวราวกับรังเกียจกันเกินจะทน!
มากไปแล้วนะ… พูดแบบนี้ตบหน้าฉันเลยดีกว่า ให้ตาย!!
“เลิกยุ่งกับฉัน… ผู้หญิงกร้านโลกอย่างเธอ…”
“…”
“ฉันรังเกียจ”
กาฬวาตทิ้งคำพูดร้ายกาจราวกับตบหน้าฉันด้วยวาจาเอาไว้ก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วระดับนรก! เหอะ! ไปตายซะเลยไปไอ้บ้าขอนไม้! กล้าดียังไงถึงชอบมากล่าวหาฉัน! ผู้หญิงอย่างฉันมันเป็นยังไง?! ฉันออกจะสวยและรวยมาก! ชาตินี้ทั้งชาตินายอาจจะหาแบบฉันไม่เจอแล้วก็ได้นะเว้ย!! นึกแล้วหงุดหงิดชะมัด!
“คอยดูเถอะไอ้ขอนไม้! ถ้าคิดว่าฉันจะยอมแพ้ง่าย ๆ ล่ะก็… นายคิดผิดแล้ว!!”
.
.
.
สองวันต่อมา
ติ๊ง…
ฉันก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าสุด ๆ วันนี้มีเคสผ่าตัดนานหลายชั่วโมงเลย อาจารย์นี่ก็ยังไงกันนะ ฉันเป็นแค่เอ็กซ์เทิร์นเองนะ เรียกง่าย ๆ ก็คือนักเรียนแพทย์ที่ใกล้จะจบนั่นแหละ ทำไมต้องให้ฉันเข้าผ่าตัดเคสใหญ่ตลอดเลย บางทีฉันก็อยากจะพักบ้างอะไรบ้างนะเอาจริง ๆ การเกิดเป็นลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลนี่มันทรมานจริง ๆ เลย โดนเคี่ยวเข็ญจากอาจารย์แพทย์ทุกคนจนฉันจะตายอยู่แล้ว
“ขอบใจมากนะกาฬที่อุตส่าห์ชวนมาที่ห้อง นายยังทำอาหารอร่อยไม่เปลี่ยนเลย”
ฉันชะงักนิ้วที่กำลังจะกดรหัสปลดล็อกห้องก่อนจะหันมองตามเสียงหวานที่ดังออกมาจากทางห้องข้าง ๆ ประตูห้องนั้นเปิดออกพร้อมกับร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังหมุนตัวกลับไปคุยกับเจ้าของห้องสุดหล่อ เธอส่งยิ้มหวานแสนน่ารักให้เขา แต่สิ่งที่ทำให้ฉันอดแปลกใจไม่ได้ก็คืออีตาขอนไม้แสนหน้าตายด้านนั่นส่งยิ้มกลับให้เธอด้วยนี่น่ะสิ!
“อืม… ไว้วันหลังจะทำให้กินใหม่นะ”
“ได้เลย! แต่คราวหน้าต้องเป็นที่ห้องฉันบ้างนะ โอเคมั้ย?”
เธอคนนั้นยื่นหน้าเข้าไปใกล้กาฬวาตพลางส่งยิ้มน่ารักอีกรอบ ฉันที่ถูกคนทั้งคู่เห็นเป็นอากาศธาตุได้แต่ยืนเบะปากนิด ๆ ด้วยความหมั่นไส้ เอ๊ะ…เดี๋ยวสิ! แล้วทำไมฉันต้องเอาเวลาที่ควรจะเข้าไปแช่น้ำอุ่น ๆ ในอ่างจากุซชี่แสนเลิศของตัวเองมาเสียให้กับเรื่องเลี่ยน ๆ พวกนี้ด้วยเนี่ย! เหอะ! ก็แค่คู่รักกำลังจู๋จี๋กัน ชิ!
“ว่าไงล่ะกาฬ? น้า ๆ ไปห้องฉันบ้างสิ…”
แม้ในใจจะคิดอย่างนั้นแต่ไอ้มือเจ้ากรรมมันก็ไม่ยอมกดรหัสสักทีน่ะสิ! แถมยังไม่ยอมละสายตาไปจากคนทั้งคู่เลยด้วย! นี่ฉันเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย! ทำไมต้องมาสนใจด้วยนะ! และในขณะที่ฉันกำลังถกเถียงกับตัวเองในใจ จู่ ๆ ดวงตาคมเข้มของผู้ชายข้างห้องก็เลื่อนขึ้นมาสบตากับฉันพอดิบพอดี แววประหลาดใจแปรเปลี่ยนเป็นเฉยชาในทันทีก่อนริมฝีปากหนาจะแสยะยิ้มเย็น ๆ
“ได้สิ…” เขาตอบโดยไม่ละสายตาไปจากฉัน แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกหงุดหงิดกับคำตอบของเขาด้วยล่ะ!
“จริงนะ? กาฬน่ารักที่สุดเลย!” เธอคนนั้นกระโดดดีใจเหมือนเด็ก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกรอบ “งั้นฉันกลับก่อนนะ ไว้จะโทรหา”
“อืม… กลับบ้านดี ๆ นะอลิน” กาฬวาตละสายตาไปจากฉันแล้วหลุบตามองผู้หญิงตรงหน้า
เธอคนนั้นชื่ออลินสินะ… ชื่อเพราะชะมัด…
ติ๊ด ๆ ๆ ๆ
ฉันส่ายหัวสองสามทีขณะกดรหัสปลดล็อกประตูห้อง เลิกสนใจเขาสักทีเถอะเมบี ตอนนี้ร่างกายเธอต้องการพักผ่อนนะ! ฉันต้องการอาบน้ำอุ่น ๆ ที่นอนนุ่ม ๆ แอร์เย็น ๆ พอ ๆ เลิกสนใจแล้วเข้าห้องดีกว่า
“แอบฟังคนอื่นคุยกัน… นิสัยเสียนะเธอ!”
ฉันหลับตานิ่งเมื่อถูกน้ำเสียงหยัน ๆ ดังมาจากห้องข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้วสินะเขาถึงแกว่งปากมาแซะฉันได้เนี่ย พอหันมองก็พบกับสายตาตำหนิราวกับผู้ใหญ่กำลังดุเด็กก็ไม่ปาน
“มองอะไร? ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ?”
“สวยแต่มารยาทเสียมันก็ไม่ช่วยนะบางที…”
ปัง!
…
อะ…อะไรนะ… เมื่อกี้ไอ้ขอนไม้มันพูดว่าอะไรนะ? สวยแต่มารยาทเสีย? นี่เจอหน้ากันไม่ถึงห้านาทีหมอนี่ด่าฉันไปกี่คำแล้วเนี่ย! อ๊าย ๆ ๆ ๆ ๆ เมบีจะไม่ทน ๆ ๆ ๆ ๆ
ฉันจะต้องเอาคืนนายให้ได้เลยไอ้ขอนไม้ตายด้าน!!!
- Writer
