“นี่… กาฬวาต!”
“อะ อืม ว่าไง...” ผมกะพริบตาปริบ ๆ ไล่ความคิดต่าง ๆ นานาในหัวสมองออกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเมบีซึ่งขมวดคิ้วมองกันด้วยความสงสัย เธอกัดริมฝีปากตัวเองอีกแล้ว มันคงจะเป็นนิสัยติดตัวของเธอจริง ๆ สินะ ผมรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหยุดความรู้สึกแปลก ๆ ของตัวเองที่มันเริ่มตีรวนจนน่าโมโห!
ให้ตายสิ… ไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ กัดริมฝีปากแบบนั้นมัน… ยั่วกันชัดๆ!
“ฉันถามว่าห้องนายมีกล่องพยาบาลไหม? หรือตู้พยาบาลก็ได้อ่ะ ฉันจะไปจัดยามาให้กิน”
“ไม่ต้อง!” ผมรีบตอบทันควัน ส่งผลให้เมบีที่กำลังจะลุกขึ้นยืนถึงกับหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองกัน สีหน้าเธอบ่งบอกถึงความไม่เข้าใจอย่างชัดเจนเลยล่ะ!
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะ? เป็นไข้ก็ต้องกินยาสิ”
“เรื่องของฉัน เธอกลับไปได้แล้วไป”
“นี่อย่ามาไล่ฉันนะ! นายกินยาเสร็จเมื่อไหร่ฉันถึงจะไป!” เมบีตอบกลับน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางห้องครัวโดยไม่สนใจเสียงห้
