ยาเม็ดเล็ก ๆ สองเม็ดถูกหย่อนเข้าปากพร้อมกับน้ำเปล่า ผมพยายามกลืนยาลงคอด้วยความยากลำบาก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเลย เพราะนอกจากมันจะไม่กลืนลงคอแล้ว ยังเหมือนกับว่ามันพร้อมที่จะคายออกมาได้ทุกเมื่ออีกต่างหาก! ทำไมการกินยามันยากเย็นขนาดนี้วะ! นี่มันเป็นปัญหาระดับชาติสำหรับผมเลยนะเว้ย!
และในจังหวะที่ผมกำลังจะสำลักเอาเม็ดยาเหล่านั้นออกมา อยู่ ๆ ฝ่ามือบางอบอุ่นของใครอีกคนก็เอื้อมมาปิดปากผมเอาไว้จนผมถึงกับชะงักมองเจ้าของฝ่ามือตาค้าง… สิ่งแรกที่เห็นคือริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะละขึ้นสบกับดวงตาคมสวยซึ่งมองตอบกลับมาด้วยแววตาดุ ๆ ราวกับผู้ใหญ่กำลังดุเด็กอย่างไรอย่างนั้นเลย!
“ห้ามคายนะ! กลืนเข้าไปเลยกาฬวาต! กลืน ๆ ๆ”
อึก…!
ได้ผล… ผมฝืนกลืนเม็ดยาสองเม็ดนั้นลงคอในทันทีเมื่อถูกร่างบางคะยั้นคะยอแถมยังลดใบหน้าสวยลงมาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอ่อน ๆ เป่ารดใบหน้า มันเป็นช่วงเวลาที่เราสองคนต่างชะงักนิ่
