หลายวันต่อมา...
“เป็นยังไงบ้างคะคนเก่ง”
ฉันทักลันตาด้วยรอยยิ้มสดใสหลังจากเปิดประตูห้องพักฟื้นเข้าไปเรียบร้อยแล้ว ลันตาหันมาส่งยิ้มดีใจพร้อมกับทำท่าจะกระโดดลงจากเตียงเพื่อวิ่งมาหา ฉันจึงรีบยกนิ้วขึ้นห้ามพลางทำหน้าดุแกล้งลันตา
“อ๊ะ ๆ ห้ามวิ่งนะคะน้องลัน เดี๋ยวเหนื่อยอีกนะคะ”
“น้องลันขอโทษค่ะหมอเม น้องลันดีใจนี่คะที่หมอเมมาหา” พอเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มงอลงน้อย ๆ ฉันก็อดยิ้มขำไม่ได้เลยต้องเดินเข้าไปสวมกอดเด็กน้อยเพื่อปลอบใจให้หายงอแง
“โอ๋ ๆ คนเก่ง ไม่เอาค่ะ ไม่ทำหน้าแบบนั้นนะคะ ไหนยิ้มให้หมอเมก่อนสิคะ” ฉันลูบผมลันตาด้วยความเอ็นดูก่อนจะได้รับรอยยิ้มน่ารัก ๆ ตอบกลับมา
หลายวันมานี้ฉันแวะมาหาลันตาแทบจะทุกวันเลยล่ะ ก็ตั้งแต่ออกจากห้องไอซียูมาฉันก็พยายามหาเวลามานั่งคุยกับน้องลันบ่อย ๆ ด้วยเพราะไม่อยากให้ยัยตัวเล็กต้องเหงาและยังได้ตรวจอาการของลันตาอย่างสม่ำเสมอ แถมยังช่วยให้ลันตาทานข้าวเก่งขึ้นกว่
