EP.04 - หมอเมบี
990 Words
โรงพยาบาล HR
เสียงรองเท้าส้นเข็มสูงสี่นิ้วจรดลงบนพื้นหินอ่อนดังกึกก้องบริเวณทางเดินของโรงพยาบาลเอกชนระดับหรูเรียกสายตาจากคนไข้และพยาบาลรอบข้างให้สนใจแทบจะในทันที แม้เสียงนั้นไม่ดังมากถึงขนาดรบกวนผู้ป่วย หากทว่าด้วยเรือนร่างเพรียวบางบวกกับเรียวขาเนียนสวยที่โผล่ออกมาพ้นชุดกาวน์สีขาวสะอาดตากลับเป็นจุดสนใจจนใคร ๆ ไม่อาจละสายตาได้
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่… วันนี้ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ”
ฉันชะงักฝีเท้าลงขณะร่างบางของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส ฉันจึงยิ้มตอบกลับไปตามความอัธยาศัยดีของตัวเอง เห็นฉันสวย ๆ เลิศ ๆ แบบนี้ แต่ฉันไม่เคยเชิดใส่ใครนะเออ ฉันน่ะ… สวยเซ็กซี่ อัธยาศัยดี น่าคบสุด ๆ เลยล่ะ!
“ปากหวานจริงนะโมนา… เอ้อ! ว่าแต่พวกนั้นมากันหรือยังล่ะ?”
ฉันถามขึ้นขณะเราสองคนเดินขนาบข้างกันไปทางตัวลิฟต์ โมนาเป็นรุ่นน้องของฉันหนึ่งปีน่ะ เธอเรียนสายกุมารเวชศาสตร์ชั้นปีที่ห้า หรือเรียกตามประสาเรา ๆ ก็คือชั้นคลินิกนั่นแหละ! ส่วนตัวฉันน่ะเรียนอยู่ปีสุดท้ายสายกุมารเวชฯเหมือนกัน ต่างกันตรงที่ฉันเป็นเอ็กซ์เทิร์นที่ใกล้จะจบแล้ว
“มาแล้วค่ะ พวกพี่เขาพนันกันด้วยค่ะว่าหมอเมบีจะมาสายกี่นาที ฮิๆ”
ฉันไหวไหล่น้อย ๆ อย่างไม่ใส่ใจกับการพนันขันต่อของพวกเพื่อนตัวแสบทั้งหลาย เพราะวันนี้ฉันมาสายจริง ๆ นั่นแหละ แต่ที่ฉันมาสายเนี่ยไม่ใช่เพราะว่าเมื่อคืนไปเที่ยวหามรุ่งหามค่ำอะไรหรอกนะ แต่เพราะเมื่อคืนฉันเข้าเคสผ่าตัดใหญ่ร่วมกับอาจารย์แพทย์ยันหกโมงเช้าต่างหากล่ะ นี่ก็กลับคอนโดไปงีบหลับได้ไม่ถึงสามชั่วโมงเลยนะ! ง่วงจะตายชัก!
เราสองคนก้าวออกมาจากตัวลิฟต์หลังจากมันจอดลงที่ชั้นสิบเรียบร้อยแล้ว ฉันยกฝ่ามือขึ้นปิดปากพลางหาวหวอด ๆ โอ๊ย… ง่วงเป็นบ้าเลยอ่ะ! ถ้าไม่ติดว่ามีขึ้นวอร์ดตอนเที่ยงละก็… ฉันจะนอนต่อให้ตะวันขึ้นสักสองรอบเลยเชียว!
“หาวมาแต่ใกล้เลยนะแก”
ฉันเหลือบตามองเพื่อนสาวในชุดกาวน์สีขาวเรียบร้อย ใบหน้าสวยหวานดูหงุดหงิดแปลก ๆ จนผิดวิสัยของมันสิ้นเชิง ปกติยัยนี่ยิ้มง่าย พูดเก่ง ถ้าลองได้หงุดหงิดแบบนี้ละก็…คงไม่พ้นเรื่องของผู้ชายคนนั้นแน่ ๆ
“พี่จีไปทำอะไรมาอีกล่ะถึงได้หน้าเป็นตูดขนาดนี้” ฉันถามพลางปิดปากหาวอีกรอบ อ๊า…เจอแอร์เย็น ๆ แบบนี้แล้วอยากจะทิ้งตัวลงบนโซฟานี่ซะเหลือเกิน ฉันเอนตัวพิงพนักโซฟาทันทีที่นั่งลงด้านข้างข้าวหอม มันทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แล้วหันกลับไปขีด ๆ เขียน ๆ อะไรสักอย่าง
“ไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อย…” ถึงน้ำเสียงจะราบเรียบ แต่ฉันรู้นะว่ามันกำลังโกหกน่ะ! ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ข้าวหอมพลางส่งสายตาคาดคั้นกลาย ๆ มันเลยหันกลับมาถอนหายใจแรง ๆ ใส่หน้าฉันเสียงดัง “เฮ้อ… เขาควงผู้หญิงคนใหม่อีกแล้วอ่ะแก…”
นั่นปะไร! ฉันเคยทายผิดซะที่ไหนกันล่ะ! เรื่องเดียวที่ทำให้ผู้หญิงซื่อ ๆ อย่างยัยนี่ทุรนทุรายก็คือเรื่องที่เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อ ‘จีเดย์’ ทั้งนั้นแหละ! และพอนึกถึงเขาปุ๊บเจ้าของชื่อเมื่อครู่ก็ปรากฏเรือนร่างสุดฮอตออกมาปั๊บ ร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวเดินเข้ามาหาเราสองคนด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มพิมพ์ใจสุด ๆ ภายนอกใคร ๆ อาจจะมองว่าเขาคนนี้ช่างหล่อเลิศเลอราวกับเจ้าชายผู้แสนสง่า หากทว่าใครจะรู้ล่ะว่าภายในนั้นซ่อนความร้ายกาจอะไรเอาไว้บ้าง…
และหนึ่งในความร้ายกาจสกิลสูงสุดของเขาก็คือ… เจ้าชู้ตัวพ่อ!
“มาแล้วเหรอเรา? ไม่ง่วงนอนหรือไงหะ!”
จีเดย์ หรือ ‘หมอจี’ ที่สาว ๆ ทุกคนคลั่งไคล้ไม่ว่าจะเป็นหมอ พยาบาล หรือแม้แต่คนไข้! ซึ่งพากันหลงใหลไปกับภาพลักษณ์เจ้าชายของเขาถามขึ้นแถมยังถือวิสาสะบีบแก้มฉันอีกต่างหาก ฉันกลอกตาเบื่อ ๆ พลางปัดมือหนาออกจากแก้มตัวเองเบา ๆ เขาชอบทำแบบนี้ตลอดนั่นแหละ ไม่รู้เป็นอะไรนักถึงชอบจับแก้มฉันเล่นเนี่ย
“ง่วงสิ อยากนอนจะแย่ถ้าไม่ติดว่ามีขึ้นวอร์ด”
“ไม่ไหวแล้วขับรถมาทำไมหะ? มันอันตรายนะไม่รู้เหรอ?” จีเดย์ยืนกอดอกพลางมองฉันเหมือนผู้ใหญ่กำลังดุเด็ก ให้ตายเหอะ! เขาแก่กว่าฉันแค่ปีเดียวเองนะ! ทำไมชอบทำเหมือนกับว่าฉันเป็นเด็กน้อยตลอดเวลาอยู่เรื่อย!
“ฉันไม่ใช่พี่นะที่โต้รุ่งกับสาว ๆ ยันเช้าจนมาเข้าเวรไม่ได้น่ะ” ฉันเบะปากหน่อย ๆ ขณะจิกตามอง ได้ยินเสียงปากกากระทบลงบนโต๊ะดังมาจากข้าวหอมด้วยแหละ
เหอะ! ยัยนี่ก็อีกคน! ไม่รู้ไปหลงรักผู้ชายเจ้าชู้สุดขั้วแบบจีเดย์ได้ยังไงกัน!
“ทำร้ายพี่ด้วยวาจาอีกแล้วนะ เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวพี่จะฟ้องคุณอา” จีเดย์ยกพ่อฉันขึ้นมาขู่พลางกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
ใช่สิ! เขาเป็นศิษย์รักของพ่อฉันหนิ! น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย! อ้อ! ฉันบอกไปหรือยังว่าพ่อของฉันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้นี่แหละ แถมท่านยังเป็นแพทย์มือหนึ่งระดับประเทศเชียวนะ ฉันน่ะ…ได้โครโมโซมเรียนเก่งจากพ่อมาเต็ม ๆ เลยล่ะ!
- Writer
