“พี่พีทเขาดูสนใจแกมากเลยนะ” คล้อยหลังเก้าอยู่ ๆ ปูนาก็โพล่งขึ้นมา
“ให้เราทวนคำพูดของเก้าอีกรอบไหม?” ฉันพูดไปตามความคิดพร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่จริงจัง “ไม่รู้หรอกว่าแกคิดอะไรอยู่แต่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่พีทหรือว่ามองเขามากกว่ารุ่นพี่เลยนะ แล้วสมมุติว่าถ้าเรากับพี่เขาคุยกันจริง ๆ ความรู้สึกของแกจะเป็นยังไง?”
“...” ปูนาไม่มีคำตอบให้กับฉันนอกจากแววตาวูบไหวที่แสดงให้เห็นอยู่ในตอนนี้
“รู้ว่าเจ็บก็อย่าพยายามทำร้ายตัวเองให้มันมากนักเลย สู้แอบมองแอบติดตามเขาเงียบ ๆ ยังมีความสุขกว่าอีกมั้งถ้าต้องให้เขามาอยู่ตรงนี้เพราะเราน่ะ”
“ขอโทษนะเราอาจจะคิดน้อยไป”
“ช่างเถอะ เราไม่ได้อะไรหรอก”
“กับไอ้หมอนั่นล่ะ ทะเลาะกันไหมเนี่ย”
“เก้าเหรอ ไม่หรอก”
“ดูเข้าใจกันดีเนอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนแบบนั้นจะยอมเธอ”
“ยอมยังไงเหรอเราไม่เห็นเก้าโกรธจริงจังสักที” ยกเว้นแต่ท่าทีฟึดฟัดก่อนหน้านี้นั่นแหละ
“
