ช่วงปิดเทอมก็เหมือนเดิมค่ะ เก้าก็ยังคงเข้าออกบ้านฉันจนแทบจะกลายเป็นสมาชิกอีกคนไปแล้วด้วยซ้ำ
“ไปตัวเมืองกับเราหน่อยสิ”
“ไปดิ ว่าแต่ไปทำไมเหรอ”
“ไปหาแม่”
“...” น้ำเสียงคล้ายไม่อยากจะไปสักเท่าไหร่ แต่เอาเถอะ คงไม่มีอะไรมั้งคะ
แค่เพียงไม่นานก็ถึงหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งค่ะ เป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่พอสมควร เก้าหยิบมือถืออีกเครื่องขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครบางคน
“ผมอยู่หน้าบ้านแล้ว”
(...)
ปลายสายคงจะเป็นแม่เขานั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรเพราะแค่แป๊บเดียวเก้าก็กดวางค่ะแถมสีหน้ายังดูไม่ค่อยดีอีกด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันเอ่ยถามเมื่อเห็นเขานิ่งไปคล้ายกำลังใช้ความคิด
“เขาให้เข้าไปข้างในน่ะ เราไม่อยากเข้าเลย”
“ก็แค่เข้าไปในบ้านเองคงไม่มีอะไรหรอก”
“อืม”
ลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะจูงมือฉันเข้าไปในตัวบ้าน ด้านในคือเงียบมากมีเพียงรถยนต์หนึ่งคันที่จอดอยู่ เดินเข้าไปอีกหน่อยก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง
