Toplantı bittiğinde saat akşamı çoktan geçmişti. Ofisin uzun koridorundan çıkarken floresan ışıklarının solgunluğu üstüme çöktü. Camdan dışarı baktım; İstanbul karanlığa bürünmüş, deniz puslu bir griye dönmüştü.
Elimde dosyayla aşağıya, gazetenin merdivenlerinden indim. Taş duvarlara çarpan adımlarım yankılandı. Kapıdan çıkar çıkmaz yüzüme vuran rüzgâr soğuktu; ama bana iyi geldi.
Derin bir nefes aldım. Kahramanmaraş’ta gördüklerim gözümün önüne geldi yine: kırık dökük binalar, tozun içinde kaybolmuş hayaller ve bir türlü dinmeyen sessizlik.
Bir gazeteci olarak kelimelerim vardı. Ama bazen kelimeler bile yetmiyordu. İşte bu yüzden Ses Ol kampanyasını hazırlarken, aklımda hep aynı soru vardı: “Gerçekten yardım edebilir miyiz?”
Caddede yürürken etrafımdaki kalabalığa baktım. İnsanlar tel
