“พิมมี่? ชื่อน่ารักจังเลยนะคะ เมื่อกี้หนูเดินมาจากทางไหน เดี๋ยวลุงไปส่งนะ" เตชินทร์เผลอตัวยิ้มตามเมื่อได้รับความสดใสที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบตัวเด็กหญิงปริศนาตรงหน้า
หนูน้อยเจ้าของชื่อพิมมี่หน้ายู่ยี่ เมื่อคนตัวสูงไม่ยอมแทนตัวตามที่ตนเรียก “มะช่ายลุงค่า พิมมี่มะมีคูมลุง ต้องเป็นปะป๊าค่ะ ปะป๊า"
“…โอเคค่ะ ปะป๊าก็ปะป๊า ไหนบอกปะป๊าซิ หม่ามี้ของหนูอยู่ไหนคะ" เตชินทร์ยอมตอบไปตามน้ำ เพราะถ้าหากดื้อแพ่งแทนตัวเองว่าลุงต่อไปเรื่อย ๆ หนูน้อยคงไม่ให้เบาะแสเรื่องผู้ปกครองสักทีเป็นแน่
“หม่ามี้มะได้มาด้วยค่า วันนี้หม่ามี้ทำงาน หนูมากับพี่แอน" เด็กหญิงพูดโดยที่สายตายังจับจ้องไปยังมาสคอตกล้วยไม่เลิก “ปะป๊าขา หนูอยากอีทไอติมค่า..”
เตชินทร์กลับไปยืนตรงเหมือนเดิมเพื่อจะล้วงกระเป๋าหยิบเงินสดออกมาเลี้ยงไอศกรีมหนูน้อยตามคำขอ แต่ยังไม่ทันจะได้ล้วงมือลงไป เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกของใครบางคน
“น้อ
