เตชินทร์ลืมตาตื่นขึ้นเมื่อสัมผัสไอแดดของเช้าวันใหม่ที่ส่องลอดม่านเข้ามาในห้องนอน นี่เป็นคืนแรกที่เขาสามารถหลับได้โดยไม่ต้องพึ่งแอลกอฮอล์เหมือนเช่นทุกครั้ง ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกจากเรือนร่างบอบบางที่ยังจมอยู่ในห้วงนิทรา เขาเปิดประตูกระจกแล้วเดินออกไปยืนข้างนอกระเบียง มือหนาล้วงเอาบุหรี่นอกที่พกติดตัวเสมอในกระเป๋ากางเกงออกมาจุดสูบให้สมองโล่ง
‘ความรักมันมีอยู่จริงนะเว้ย มึงแค่หาไม่เจอ แต่กูเชื่อว่าซักวันมึงจะได้เจอกับคนที่ใช่ อย่าปิดกั้นตัวเองจากความรักสิวะไอ้เต’
‘ถ้าไม่ใช่เพราะแก…วันนั้นดาก็คงไม่ต้องตายคากองเพลิง ไอ้เด็กเวร แกมันไม่น่าเกิดมาเลย!’
ควันสีขาวล่องลอยไปในอากาศ เหมือนกับความคิดของเตชินทร์ที่ฟุ้งซ่านตั้งแต่ตื่นนอน ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น เตชินทร์ก็ไม่เคยได้รับความรักจากผู้เป็นพ่ออีกเลย มีแต่ความชิงชังที่แทรกซึมอยู่ในทุกวินาทีที่ได้อยู่ด้วยกัน
คนอย่างเขา…มันไม่สมควรได้รับคว
