สถานะคู่นอน (ของหวง)

ทางที่เลือกไม่ได้ #1

‘ถ้าจะให้แนะนำเรื่องานพาร์ทไทม์ล่ะก็… เรานึกออกแค่บาร์ของน้าสะใภ้น่ะสิ เวก้า บาร์ จันทร์เคยได้ยินหรือเปล่ามา

นั่นเป็นครั้งแรกที่พระจันทร์ได้ยินชื่อสถานที่ทำงานใหม่ของเธอจากปากของนิ่มนวลเพื่อนสนิท หลังเลิกเรียนในวันสุดท้ายของสัปดาห์ พระจันทร์หาโอกาสคุยเรื่องนี้เพราะคิดว่านิ่มนวลคงรู้จักร้านอาหาร หรือคาเฟ่หลายที่ที่เปิดรับพนักงานพาร์ทไทม์อยู่

‘เวก้าบาร์เหรอ..ไม่เคยได้ยินเลย อยู่ไกลจากมหา’ ลัยเรามากหรือเปล่า จันทร์จะได้คำนวณเวลาเดินทางไปทำงานถูก ถ้าดึกเกินไปอาจจะชนกับเวลาล้างจานที่ร้านเจ๊นิดด้วยก็ได้… คงไม่เกินเที่ยงคืนหรอกใช่ไหม’

นิ่มนวลมองเพื่อนของตนที่กำลังแบกภาระอันหนักอึ้งไว้บนบ่าด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ‘จันทร์ เราว่าจันทร์ทำงานหนักมากเกินไปแล้วนะ ถ้าให้พูดตรง ๆ คือจันทร์แทบไม่ได้นอนด้วยซ้ำ นี่แต่ละวันจันทร์มีเวลาให้ตัวเองเท่าไหร่ ถึงสามชั่วโมงหรือเปล่า แล้วไหนจะต้องมาเรียนอีก เมื่อวานเราก็เห็นจันทร์หลับในห้องนะ คิดว่าทำแบบนี้มันโอเคแล้วจริง ๆ เหรอ.. ขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ แต่เราเป็นห่วงจันทร์จริง ๆ ถ้าเกิดว่าเผลอไปหลับในคาบเรียนที่ต้องปฏิบัติขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น’

พระจันทร์เถียงไม่ออกกับคำพูดของเพื่อน เพราะทั้งหมดที่นิ่มนวลพูดมาล้วนเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ช่วงนี้เธอให้เวลาตัวเองพักผ่อนน้อยเสียจนสมองมึนเบลอไปหมด เวลามีงานที่ต้องเขียนเปเปอร์ส่งก็พลาดบ้างผิดบ้างจนโดนอาจารย์ตักเตือนแล้ว

‘จันทร์ไม่มีทางเลือกนี่นา.. อีกเดี๋ยวก็ต้องจ่ายค่าหอแล้ว ถ้าหาค่าหอมาจ่ายไม่ทันเราก็คงต้องกลับไปอยู่ที่บ้าน แต่นิ่มก็รู้ บ้านพ่อแม่จันทร์อยู่ที่ชานเมือง ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก ขืนไปกลับทุกวันคงไม่ไหวแน่ ๆ..’

‘เราถึงอยากให้จันทร์ลองรับความช่วยเหลือจากเรากับเอมดูไง ทั้งเราทั้งเอมก็มีเงินกันทั้งคู่ จันทร์ไม่เห็นจะต้องไปลำบากทำงานหนักเลย’

‘จันทร์รู้ว่าเอมกับนิ่มอยากช่วย แต่จันทร์ไม่อยากเสียเพื่อน จันทร์เห็นนะ หลาย ๆ คนเสียเพราะเรื่องเงินทองมากนักต่อนักแล้ว จันทร์อยากสู้ด้วยตัวเอง..หวังว่านิ่มจะเข้าใจนะ’ พระจันทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย เธอรักเพื่อนทั้งสองคนมากจนไม่อยากให้มีเรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์ต้องสั่นคลอน

นิ่มนวลรู้อยู่เต็มอกว่าต่อให้กล่อมแค่ไหน พระจันทร์ก็คงจะไม่ยอมรับเงินของตนกับเฌอเอมแน่ ๆ แต่เธอก็เข้าใจดีว่าเป็นเพราะอะไร เธอรู้เบื้องลึกเบื้องหลังชีวิตของพระจันทร์มาตลอด แม้จะเพิ่งเป็นเพื่อนกันได้เพียงสี่ปีก็ตาม

‘เราเข้าใจ ขอโทษนะจันทร์ ที่เราพูดเหมือนไปเร่งรัดบังคับให้จันทร์ต้องทำตามใจเลย แต่เราอยากให้จันทร์รู้นะว่าที่เราพูดไปทั้งหมดคือความปรารถนาดี มีอะไรก็บอกเราได้ ถ้ามันจวนตัวจริง ๆ เรากับเอมพร้อมให้ความช่วยเหลือจันทร์เสมอ’ นิ่มนวลยิ้มพร้อมกับลูบไหล่เพื่อนรักเบา ๆ เป็นการปลอบใจ ‘จันทร์สู้มาถึงขนาดนี้แล้ว หลังจากนี้ก็คงต้องสู้อีกใช่ไหม แต่จันทร์อย่าลืมนะว่าจันทร์ไม่ได้สู้คนเดียว แบ่งรับแบ่งสู้มาให้เรากับเอมได้เสมอนะ เอมน่ะ ถึงจะดูพึ่งพาไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ก็เป็นห่วงจันทร์มากเหมือนกันนะ ถามเราอยู่ตลอดเลยว่าจันทร์เป็นยังไงบ้าง’

‘ขอบคุณมากเลยนะนิ่ม.. เดี๋ยวจันทร์จะไปขอบคุณเอมด้วย รู้สึกไม่ค่อยดีเลยที่ทำให้ทั้งสองคนต้องเป็นห่วง จันทร์ก็ได้แต่หวังว่าสถานการณ์ที่มันกำลังย่ำแย่อยู่ในตอนนี้จะต้องดีขึ้น… แต่ไม่รู้สิ จันทร์มองไปทางไหนก็มืดแปดด้านไปหมด อะไร ๆ ก็มีแต่ข้อติดขัด ผิดพลาดจนจันทร์ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว’

‘อย่าเพิ่งหมดหวังนะจันทร์ เดี๋ยวจันทร์ไปลาออกจากร้านเจ๊นิดได้เลยนะ แล้วมาทำงานที่เวก้าบาร์แทน เราจะคุยกับน้าสะใภ้เองว่าเพื่อนเราอยากทำงานตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ เมื่อเทอมก่อนอาจารย์ชมจันทร์อยู่บ่อย ๆ นี่นา เรื่องเครื่องดื่มค็อกเทลกับม็อกเทลน่ะ จันทร์มีความคิดสร้างสรรค์ มิกซ์เมนูนอกเหนือจากในสูตรในตำราได้ไวจะตาย บอกเลยว่าน้าเราต้องรับจันทร์แน่ ๆ เผลอ ๆ จากที่สมัครเป็นพนักงานพาร์ทไทม์เฉย ๆ ทำไปทำมาจะได้กลายเป็นงานประจำเลยนะ’ นิ่มนวลยิ้มให้เพื่อนเพื่อเติมกำลังใจและความมั่นใจให้กับพระจันทร์

‘จันทร์จะทำได้จริง ๆ เหรอนิ่ม ถ้าเกิดว่าทำอะไรผิดพลาดขึ้นมา น้าสะใภ้นิ่มจะว่านิ่มเอาได้นะ..ว่าเป็นเพราะเอาเพื่อนเข้าไปทำงาน’ พระจันทร์ถามด้วยความกังวล นิ่มนวลจึงรีบส่ายหัวปฏิเสธรัว ๆ

‘ไม่ต้องกลัวเลยจันทร์ น้าสะใภ้เรานะ ใจดียิ่งกว่าแม่ชีทั้งวัดรวมกันอีก แต่แค่แอบผิดศีลข้อห้าบ่อย ๆ เท่านั้นเอง ก็เลยเปิดบาร์เป็นของตัวเอง เอาตามนี้แหละ คืนนี้จันทร์ไปที่เวก้าบาร์กับเราเลย เราจะฝากเข้าทำงานให้เอง เดี๋ยวเราชวนนิ่มไปด้วยจันทร์จะได้ไม่ประหม่า ตกลงตามนี้ ห้ามปฏิเสธนะ’ นิ่มนวลเออออคำตอบด้วยตัวเองก่อนจะรีบควงแขนเพื่อนรักเอาไว้ ‘แต่ว่าตอนนี้เรารีบไปเข้าเรียบคาบบ่ายกันเถอะ ยัยเอมจองโต๊ะเลคเชอร์ไว้ให้จนรากงอกแล้วมั้ง อย่าคิดมาก อยู่กับคุณหนูนิ่มซะอย่าง โอเค๊’

‘อื้ม.. เราจะลองดู ขอบคุณนิ่มมาก ๆ อีกครั้งนะ’