ค่าน้ำนมน้าสาว

บทที่_ 1: ความมืดมิดที่มาพร้อมการคัดตึง

🔞 คำเตือนเนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่ (NC - Not Suitable for Children) 🔞

โปรดทราบว่าเนื้อหาของเรื่องนี้มีองค์ประกอบที่ไม่เหมาะสมสำหรับเยาวชน และอาจมีเนื้อหาที่ละเอียดอ่อน ดังต่อไปนี้:

* ความรุนแรงทางเพศ: การบรรยายกิจกรรมทางเพศที่ชัดเจน

* ภาษาและคำพูดที่หยาบคาย/รุนแรง: การใช้ถ้อยคำที่ไม่สุภาพหรือคำสบถ

* เนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรง: การบรรยายฉากการต่อสู้, การบาดเจ็บ, หรือสถานการณ์ที่ตึงเครียด

* พฤติกรรมหรือสถานการณ์ที่ไม่เหมาะสม: การกระทำที่ผิดศีลธรรม, การใช้สารเสพติด, หรือการบรรยายชีวิตด้านมืด

⚠️ ข้อแนะนำสำหรับผู้อ่าน ⚠️

* ผู้อ่านควรมีอายุ 18 ปีบริบูรณ์ขึ้นไป

* โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากเนื้อหาใดกระทบกระเทือนจิตใจ หรือทำให้รู้สึกไม่สบายใจ โปรดหยุดอ่านทันที

* เนื้อหาทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติ ที่สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาส่งเสริมหรือสนับสนุนการกระทำใดๆ ที่ผิดกฎหมายหรือศีลธรรมอันดีงาม

อ่านเพื่อความบันเทิงและโปรดแยกแยะระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงกับโลกในจินตนาการ

-------

ตัวละครหลักที่ใช้:

• น้าริน (35 ปี): ม่ายสาวที่เพิ่งคลอดและมีอาการคัดเต้าอย่างรุนแรง (เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความอับอาย)

• กาย (18 ปี): หลานชายที่มาช่วยดูแล (เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจที่เริ่มสั่นคลอนด้วยตัณหา)

บทที่_ 1: ความมืดมิดที่มาพร้อมการคัดตึง

น้าริน ยืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องแต่งตัว พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความเจ็บปวดที่แสนทรมานจากทรวงอก ความรู้สึกผิดบาปจากการขอร้องที่กำลังจะเกิดขึ้นทำให้เธอต้องหันหลังให้กระจก ความอับอาย ที่ต้องเปิดเผยร่างกายส่วนที่อ่อนไหวที่สุดให้กับหลานชายมันกัดกินใจ เธอพยายามกอดตัวเองแน่นเพื่อซ่อน เต้านม ที่แข็งเป็นก้อนหินและมีเส้นเลือดสีเขียวปูดโปนใต้ผิวขาวเนียน น้ำนม ที่ไหลซึมออกมาเปรอะชุดนอนผ้าไหมเป็นสัญลักษณ์ของความโศกเศร้าและความพังทลาย

“น้ารินครับ… น้องก็เพิ่งหลับไป ทำไมยังไม่นอนอีกครับ”

เสียงทุ้มของ กาย ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว ความเขินอาย พุ่งขึ้นสูงจนใบหน้าร้อนผ่าว เธอพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติ “น้า… น้าปวดนมมากเลยกาย… มันแข็งไปหมดแล้ว”

กายเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขายื่นมือออกมาช้าๆ แล้ววางลงบนไหล่ของน้าสาวเบาๆ “ผมนวดให้ไหมครับน้า”

รินส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ไม่ได้หรอกกาย… มัน… มันเป็นเรื่องน่าอายมากนะ” เธอหลบสายตาหลานชายด้วยความรู้สึกผิด “น้าไม่ควรขอให้ลูกทำแบบนี้”

“ไม่น่าอายหรอกครับน้า น้ากำลังจะป่วยนะ ถ้าเป็นอะไรไปแล้วใครจะดูแลน้องล่ะครับ” กายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขามองรินอย่างเปิดอก แม้จะรู้สึก ประหม่า แต่ความกังวลในตัวน้าสาวมีมากกว่า “ให้ผมช่วยนะ ถือว่าช่วยหลานคนนี้ก็แล้วกัน ผมสัญญาว่าจะคิดว่าเป็นการช่วยบำบัด”

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้น้ารินหมดสิ้นซึ่งเหตุผล เธอพยักหน้าช้าๆ พลางก้มหน้าด้วยความละอาย “ก็ได้กาย… ขอบใจนะ น้ารู้สึกผิดจริงๆ”