รักเกิดที่กลางใจ EP.02 การเปลี่ยนแปลง (2)
1347 Words
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันโทรฯไปลางานก่อนละกัน แกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าเถอะ ส่วนเสื้อผ้าของฉันไม่ต้องเอาไป ที่เชียงใหม่มีเยอะ ฮ่าๆ” ก่อนจะเดินกลับไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปยังเบอร์เจ้านายสาว "ฮัลโหล!สวัสดีคะ พี่ยุ้ย นี่ดานะคะ"
"มีอะไรหรือค่ะน้องดาเห็นโทรฯมาหาพี่นะ”
“คือ ดาจะขอลางานหน่อยนะคะพี่ยุ้ยขา!พอดีดามีธุระด่วน ดาต้องขึ้นไปเชียงใหม่ คือดากะว่าจะขอลางานพี่ยุ้ยสักสามสี่วันนะคะได้ไหมคะพี่ยุ้ย"
"ได้สิ แต่ถ้ามีงานด่วนอะไรพี่จะติดต่อหาน้องดาละกัน โอเคไหม!"
"ได้คะพี่ยุ้ย! ขอบคุณมากนะคะ" ก่อนจะวางสายจากเจ้านายสาวเดินขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าบางส่วนเข้ากระเป๋า
"ถึงบ้านแกแล้วละดา ตื่นได้แล้วแกนี่นอนขี้เซาจังเลย รถก็ไม่ขับนอนอย่างเดียว แทนที่จะมาช่วยกันขับ ไม่มีเลยแกนี่ กินแรงกันชัดๆเลย"
"แกจะบ่นทำไมวะเมย์ แกก็รู้ว่าฉันขับรถไม่ได้ในตอนกลางคืน ถึงบ้านแล้วเหรอ"
"ใช่!ถึงบ้านแกแล้ว" เมธาวีบอกด้วยน้ำเสียงงอนๆใส่เพื่อน“ทำไมบ้านแกเงียบจังเลยว่ะดา” เมธาวีถามด้วยความสงสัย
“ฉันจะไปรู้เหรอก็มาด้วยกันนี่น่า “
"แกเนี้ยถามมากจริงๆ ฉันว่าแกกับฉันเข้าบ้านก่อนดีกว่า เหนื่อยจะตาย เหนื่อยแล้วก็เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว อยากอาบน้ำด้วย"
"คุณพ่อขาคุณแม่ขา ไปไหนกันหมดเนี้ย มีใครอยู่ไหม" กานดาตะโกนออกไป
"ไม่มีใครอยู่หรอกคะคุณดา!คุณเมย์! ท่านทั้งสองไปงานเลี้ยงนะคะ ส่วนคุณหนึ่งออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยคะ! ทำไมคุณดาจะมา ถึงไม่ยอมโทรฯ มาก่อนละคะ ท่านบ่นคิดถึงคุณดากับคุณเมย์บ่อยๆ " ลีบอกด้วยน้ำเสียงดีใจเมื่อเห็นว่านายสาวกลับมาเยี่ยมบ้าน
"พอดีดาต้องทำงานนะคะ พี่ลีงานยุ่งมากเลยคะ พอดีดากับเมย์หยุดพร้อมกันนะคะเลยกลับมาเยี่ยมคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ " กานดาบอกพี่เลี้ยงออกไป "ไม่เป็นไรหรอกคะ งั้นดากับเมย์ขึ้นห้องก่อนละกัน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะคะพี่ลี เอ่อ พี่ลีคะ! ห้องของเมย์มีใครพักอยู่หรือเปล่าคะ คือเมย์อยากนอนห้องเดิมนะคะ ไม่อยากนอนกับยัยดา นอนกรนเสียงดังจะตาย" เมธาวีหันมาแซวเพื่อนรัก
"บ้าเหรอแก ฉันไม่ได้นอนกรนนะยะ! แกสินอนร้ายจะตาย เมื่อคืนก่อนนะพี่ลี ไอ้เมย์มันถีบดาตกเตียงเลยคะ! " กานดาหันมาต่อว่าเพื่อนรักอย่างงอนๆ
ลีมองแล้วยิ้มให้ทั้งสอง " ห้องนอนคุณดาและคุณเมย์ยังว่างทั้งสองห้องเลย ไม่มีใครได้เข้าไปนอนหรอกคะ เพราะคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงห้ามนะคะ เก็บไว้ให้คุณสองคน เอ่อ คุณดาคะ จะทานอะไรไหมคะเดี๋ยวพี่ลีจัดการให้ มาเหนื่อยๆทานอะไรร้อนๆดีไหม"
"ไม่เป็นไรหรอกคะพี่ลี เราสองคนทานกันมาเรียบร้อยแล้ว" เมธาวี กล่าวออกไปพร้อมรอยยิ้มกว้าง “เมย์กับไอ้ดาขึ้นห้องก่อนนะคะ”
"ค่ะ!”
"เอาไว้พรุ่งนี้แล้วเราค่อยเจอกันนะเมย์ คืนนี้ฝันดีนะแก"
"แกก็ด้วย ฝันดีเช่นกัน เจอกันพรุ่งนี้”
เมธาวีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้เรียบร้อยแล้วก่อนจะตัดสินใจโทรศัพท์หน้าเจ้านายสาว
"ฮัลโหล!พี่พัสคะนี่เมย์เองนะคะ"
''จ้า ว่าไงคะหนูเมย์ โทรฯมาป่านนี้มีอะไรหรือเปล่า'' นายสาวถามลูกน้องสาวขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อเหลือบขึ้นไปมองนาฬิกาบนโต๊ะทำงาน
"คือเมย์จะโทรฯมาลางานกับพี่พัสนะคะ พอดีเมย์มีธุระนิดหน่อยนะคะ พี่จะช่วยบอกบอสให้เมย์ด้วยนะคะ"
"เมย์ ! วันนี้มีผู้ชายมาหาเมย์ที่บริษัทฯด้วยนะ เขาบอกว่าเขาเป็นแฟนเมย์นะ พี่จำชื่อเขาไม่ได้ แต่เขาบอกพี่ว่าเขากับเมย์นะมีปัญหากันนิดหน่อยอยากเจอเมย์มากเลย"
''พี่พัสคะ! พี่พัสไม่ต้องบอกใครนะคะว่าเมย์อยู่ที่ไหน เอาเป็นว่าเมย์ฝากพี่พัสลางานให้เมย์ด้วยละกัน ไว้เมย์ทำธุระเสร็จเมื่อไรแล้วเมย์จะรีบกลับนะคะพี่พัส ''
"โอเค! ดูแลตัวเองด้วยนะเมย์ พี่เป็นห่วงเห็นแฟนเราบอกพี่ว่าเมย์มีปัญหากับเขานะ เมื่อวานเขาบอกพี่ว่าเมย์กับเขามีปัญหากัน มีอะไรบอกพี่ได้นะเมย์ พี่เป็นห่วงนะ" พูดขึ้นด้วยความห่วงใย เนื่องจากเธอรู้จัก ลูกน้องสาวผู้นี้ดี ว่าเป็นคนยังไง ถ้าไม่มีปัญหาจริงๆ ก็คงไม่ลางานแบบนี้หรอก
"ขอบคุณคะพี่พัส เมย์ไม่เป็นไรหรอกคะ ไว้เมย์จะโทรฯหาพี่ใหม่นะคะ" ขอบคุณเจ้านายสาวอย่างสุดซึ้ง ที่เจ้านายสาวช่วยเหลือเธอในครั้งนี้
" ไม่เป็นไร สบายมากเรื่องแค่นี้เอง ดูแลตัวเองดีๆนะพี่เป็นห่วง"
''ค่ะพี่พัส! ''เมธาวีกล่าวกับพัสสุดาเจ้านายสาว กดปิดมือถือ แต่ต้องหันไปมองเสียงเคาะประตูที่ดังเข้ามาอีกครั้ง
" ก๊อก! ก๊อก! เมย์! แกนอนหรือยัง!'' กานดา ตะโกนถามจากข้างนอก “แกเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม รีบเลยนะแกทำอะไรอยู่เมย์ ฉันอยู่หน้าประตู เป็นอะไรหรือเปล่า อย่าคิดมากนะโว้ย ฉันเป็นห่วงแกนะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย!”
"จ้า! แป๊บหนึ่งนะ " แล้วเมธาวีก็เดินไปเปิดประตูให้กับเพื่อนเจ้าปัญหา "มีอะไรเหรอดา" เมธาวีถามเพื่อนรักออกไปทันทีที่เห็นหน้า
"ฉันขอแกนอนด้วยคนได้ไหมคืนนี้ ฉันไม่อยากนอนคนเดียวนะ เป็นห่วงแกด้วย เดี๋ยวเกิดแกคิดสั้น ฉันก็แย่สิ" ทำสีหน้าล้อเลียนใส่ทันที อาการดังกล่าวยิ่งเพิ่มความหมั่นไส้ให้กับคนที่ยืนทำหน้างอนอยู่หน้าประตู
"จะบ้าเหรอแก คนอย่างฉัน เมธาวี!ไม่ฆ่าตัวตายกะอีแค่อกหักหรอก!แกไม่ต้องเป็นห่วง" ตอกกลับด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว เมื่อโดนยัยเพื่อนปากเสียล้อเลียน รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นตรงมุมปาก
"อืม! งั้นฉันค่อยสบายใจหน่อย แกคงไม่คิดสั้นฆ่าตัวตาย งั้นฉันไปนอนดีกว่า เพราะพรุ่งนี้ จะต้องตื่นแต่เช้ามาเซอร์ไพรส์คุณพ่อกับคุณแม่ ให้ได้เลย" พูดจบพลางหัวเราะออกมา!" ฉันว่าแกก็รีบนอนเถอะเพราะพรุ่งนี้ แกต้องเจอปัญหาแน่นอนเลย"
"ปัญหาอะไรของแกนะไอ้ดา" เมธาวีสวนกลับทันทีด้วยความสงสัย
"ก็ต้องเจอพี่หนึ่งไงวะ ฮ่าๆ! ฉันว่าพรุ่งนี้ต้องสนุกแน่เลย เพราะพี่หนึ่งเคยบอกฉันว่าถ้าเจอแกอีกครั้ง พี่หนึ่งจะหาเรื่องที่แกเคยทำร้ายเขาเมื่อสองปีก่อนนะ “พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อน "แกจำได้หรือเปล่าไอ้เมย์ "
''จะบ้าเหรอดา เรื่องมันก็ตั้ง 2 ปีแล้ว ฉันจำไม่ได้หรอก ว่าเคยทำอะไรกับพี่ชายแกไปบ้าง ชั่งเถอะ แกไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวฉันก็จะอาบน้ำเหมือนก็นอนแล้วเหมือนกัน "
''โอเค! งั้นฉันไปนอนก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้า ฝันดีนะไอ้เมย์"
''แกก็ด้วยนะดา ฝันดีเช่นกัน'' เมธาวีกล่าวบอกกานดาพร้อมกับปิดประตู พยายามไม่คิดมากเรื่องของผู้ชายเอาแต่ใจอย่างพี่ชายของแม่เพื่อนตัวแสบ
//////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
