EP 10 | ท้องฟ้ายามเย็น

1484 Words

EP 10 | ท้องฟ้ายามเย็น ในเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองอยากไล่ออก แต่ไม่สามารถไล่ออกได้อย่างใจ ซ้ำเขายังต้องมารับหน้าที่ตามติดกันเป็นเงาอีก ไล่ออกไม่ได้ งั้นก็ได้…เมื่อเขาต้องอยู่ แม่ก็จะจัดให้เขาทนไม่ไหวจนลาออกไปเอง หญิงสาวเดินเชิดอย่างไม่แคร์ใคร แกล้งเดินเข้าออกร้านแบรนด์เนมชื่อดังแทบทุกร้าน ปล่อยให้บอดี้การ์ดอย่างเขาเดินหอบหิ้วถือถุงพะรุงพะรังจนเต็มไม้เต็มมือ แอบรู้สึกสะใจนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดจะหยุด จนกระทั่งผ่านไปสามชั่วโมงกับการช็อปกระจาย และคิดว่าคนที่เดินตามหลังมาคงถือถุงจำนวนมากนั้นไม่ไหวแน่ ใบหน้าหวานลอบยกยิ้มรู้สึกเหมือนตัวเองแกล้งเขาได้สำเร็จ ก่อนจะหันหลังกลับไปเตรียมเยาะเย้ย แต่… ผิดคาด… ในมือของบอดี้การ์ดกลับว่างเปล่าไม่มีถุงอะไรติดมือเลยสักใบ อย่าบอกนะว่า….เขากำลังแกล้งเธอคืน ด้วยการเอาถุงแบรนด์เนมที่เธอเพิ่งช็อปปิงโยนทิ้งไปหมดแล้ว “นายเอาถุงข้าวของของฉันไปไหนหมด!” เสียงหวานแข็งใส่ สีหน้าพร้อมเอาเรื่อง ในขณะที่อีกฝ่ายทำสีหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึก “ผม…ให้คนมาเอาไปเก็บแล้วครับ” ใช่...ใครมันจะไปหอบหิ้วถือถุงพะรุงพะรังให้โง่ บอดี้การ์ดคนอื่นก็มีและพวกนั้นก็ยังสแตนด์บายอยู่ไม่ไกล เพราะงั้นเขาจึงเรียกให้คนเหล่านั้นมารับช่วงต่อเอาไปเก็บที่รถแค่นั้นเอง คำตอบของคนตรงหน้าทำเอาเรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิดที่ผิดแผน เธออุตส่าห์ช็อปปิงแบบจัดเต็ม หวังจะให้เขาหนักและเหนื่อย ไป ๆ มา ๆ จะมีก็แต่เธอนี่แหละที่เหนื่อย อุตส่าห์เดินโง่ ๆ จนขาลากถึงสามสี่ชั่วโมง นอกจากจะแกล้งเขาไม่ได้ผล ซ้ำยังเป็นฝ่ายที่ต้องเดินจนปวดขาซะเองอีก มีอารู้สึกหัวร้อนจนต้องใช้มือเรียวยกขึ้นพัดไปมาที่ใบหน้า “งั้นกลับ” “ยังเดินไม่ครบทุกร้านเลยนะครับ” เหมือนโดนเขายอกย้อนกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ฟังแล้วเหมือนกำลังเยาะเย้ยเธอนิด ๆ “ก็บอกว่าฉันจะกลับไง!” ไปก็โง่ เธอเมื่อยขาขนาดนี้ ใครจะไปมีแรงเดินต่อที่ไหนอีก อย่าว่าแต่ให้ขับรถกลับตอนนี้ยังขี้เกียจสุด ๆ “อ้อ งั้นเดี๋ยวนายมาขับรถให้ฉันด้วยนะ ฉันขี้เกียจขับเอง” เธอว่าพลางส่งกุญแจให้ “ครับ” อีกฝ่ายตอบสั้น ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แบบเดิม แต่เพราะท่าทีเย็นชาของเขามันทำให้เธอหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก มีอาพ่นลมหายใจเบา ๆ พลางเหลือบมองใบหน้าของชายหนุ่ม ดูเหมือนว่าคนแบบเขาเธออาจจะใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล งั้นถ้าเธอลองใช้ไม้อ่อนกับเขาดูล่ะ คิดได้ดังนั้นใบหน้าหวานก็ยิ้มกริ่มอย่างคนมีแผน … ทั้งคู่พากันออกจากห้างสรรพสินค้าเกือบ ๆ หกโมงเย็น ระหว่างทางบรรยากาศภายในรถเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ขับเคลื่อนออกไปตามถนนกว้าง เบาะนั่งฝั่งผู้โดยสารเป็นที่ของมีอา เธอเอนกายพิงเบาะหนังแท้สีดำสุดหรู ในขณะที่มือเรียวถือโทรศัพท์ไถหน้าเลื่อนดูไอจีเล่นไปเรื่อย ๆ และ ‘L’ ผู้ชายที่เธอคุยด้วยเมื่อวานก็ไม่ตอบแชตเธอเลยสักนิด จนกระทั่งสายตาของเธอสะดุดเข้ากับภาพวิวด้านนอก แสงพระอาทิตย์ยามเย็นกำลังทอแสงสีส้มละมุนตัดกับขอบฟ้าสีน้ำเงินเข้ม มันสวยมากจนเธออดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป “อื้ม...ท้องฟ้าสวยจัง” แชะ! กดถ่ายไปหลายช็อต ก่อนจะเลือกมุมที่ถูกใจที่สุดแล้วแต่งสีฟิลเตอร์เพิ่มเล็กน้อย จากนั้นก็โพสต์ลงไอจีพร้อมแคปชัน Evening vibes เธออมยิ้มพอใจ ก่อนจะเหลือบตามองชายหนุ่มข้างกายที่นั่งเงียบมาตลอดทาง “อิล” เสียงใสเรียกชื่อเขา แต่คนถูกเรียกไม่ได้ตอบสนองอะไร นอกจากขับรถต่อไปด้วยสีหน้าราบเรียบ เขาช่างเป็นคนที่แทบจะไม่เคยพูดเกินความจำเป็น ใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาดุดัน ราวกับมีม่านกำแพงขวางกั้นให้เขาดูเข้าถึงยาก “ถามก็ขานรับตอบหน่อยสิ จะหยิ่งไปถึงไหน” ประโยคแรกเธอพูดกับเขา ส่วนประโยคหลังเธอพึมพำพูดคนเดียว ที่สุดเขาก็ยอมเหลือบตามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ สายตาจดจ่ออยู่กับถนนข้างหน้า มีอารออยู่ไม่กี่วินาทีแต่เมื่อเห็นเขายังเงียบอยู่ เธอได้แต่กลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด “ฉันถามอะไร นายก็ช่วยตอบหน่อยสิ! เงียบแบบนี้เหมือนคุยกับก้อนหินเลย” เธอขึ้นเสียงใส่เขาอย่างลืมตัว นับหนึ่งจนสิบ จนร้อยแล้ววนกลับมาใหม่ ก่อนจะปรับอารมณ์ด้วยการสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วปรับสีหน้าใหม่ด้วยการฉีกยิ้มหวาน “นี่...นายไม่คิดจะตอบฉันหน่อยเหรอ? ฉันพยายามญาติดีกับนายแล้วนะ” มีอากะพริบตาปริบ ๆ รอคำตอบ ก่อนจะเบ้ปากออกมาเมื่อเห็นว่าเขายังเล่นบทเงียบใส่ งั้นเอาใหม่… “อิล~” เธอลากเสียงเรียกชื่อเขา พลางยื่นมือไปแตะต้นแขนเขาเบา ๆ สีหน้าท่าทางออดอ้อนสุดฤทธิ์ “ตอบหน่อยน้า~” เหมือนจะได้ผล เขาปรายตามองมือเรียวของเธอที่กำลังดึงมือกลับ พลางถอนหายใจเบา ๆ “ครับ?” ในที่สุดเขาก็ยอมตอบเธอ แต่กว่าจะตอบ 🙄 “นายมาเป็นบอดี้การ์ดให้คุณพ่อได้ยังไงเหรอ?” มีอาฉีกยิ้ม พลางเริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงใสซื่อ แต่… มันแฝงไปด้วยเจตนาบางอย่าง ใช่ เธอกำลังพยายามหลอกถามเพื่อหาข้อมูลของเขา ก็นะ…จะกำจัดเหยื่อเธอก็ต้องรู้จักเหยื่อสิ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ตำราสงครามว่าไว้ ว่าเข้านั่น… แต่ก็ใช่แหละ เพราะเธอกำลังจะทำสงครามจิตวิทยากับเขาอยู่ “…มันเป็นงาน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก็รู้แล้วค่าว่ามันเป็นงาน! มีอาตอบในใจ พลางแอบกลอกตามองบนกับคำตอบ แต่เธอจำเป็นต้องฮึบเก็บอาการไว้ด้วยการเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มแบบเดิม “แล้วใครพานายเข้ามาทำงานนี้เหรอ?” เงียบ… เหมือนอีกฝ่ายจะรำคาญเธอนิด ๆ แต่มีอาไม่สนใจ เธอมองเขาตาแป๋ว รอคำตอบ “…ดร.ทิว” คำตอบที่แสนสั้นเหมือนเดิม! “…อ๋อ คุณพ่อฉันเหรอ?” สรุปพ่อของเธอเป็นคนพามา มิน่าถึงได้ให้ท้ายนัก “…” รอบนี้เขาไม่ตอบ แต่นั่นก็นับเป็นคำตอบทางอ้อมแล้ว มีอาถอนหายใจอีกระลอก ก่อนจะเริ่มโจมตีด้วยการตั้งคำถามต่อ “แล้วก่อนหน้านายเคยเป็นอะไรมาก่อน ทำไมถึงมาเป็นบอดี้การ์ดได้ล่ะ?” “ทหาร” หญิงสาวตาโตขึ้นมาทันที “จริงดิ? แบบนี้นายก็ต้องเคยผ่านภารกิจลับอะไรแบบนั้นมาด้วยใช่มั้ย?” “…” “โห...เท่กว่าที่คิดอีกนะเนี่ย” เธอพึมพำเบา ๆ อิลเหลือบตามองเธออีกครั้งก่อนจะละสายตากลับไปยังถนน “เออ แล้วนายมีไอจีมั้ย?” “ไม่ครับ” “หา? จริงดิ?” มีอาอ้าปากค้าง “ทุกวันนี้ใคร ๆ ก็ต้องมี ไอจีแล้วปะ?” “ผมไม่สนใจ” มีอาเบ้ปาก “แล้วมีอะไรที่นายสนใจบ้างล่ะ” “…” ไม่มีคำตอบ มีอาถอนหายใจแรง ๆ พลางเอนกายพิงเบาะ ก่อนจะมองออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้ามากขึ้นทุกที เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เปิดแอปฯ ถ่ายรูป แล้วแอบหันเลนส์มาทางอิล เห็นอีกฝ่ายนิ่งไม่ตอบ มีอาแอบเบะปากใส่พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่าจะถ่ายรูปเขา “เดี๋ยวฉันจะแคปชันว่า ‘Mission complete! ทำให้บอดี้การ์ดหน้านิ่งพูดเกินห้าพยางค์สำเร็จ” อิลปรายตามองเธอ ไม่ได้ตอบอะไรต่อ แค่ขับรถต่อไปเงียบ ๆ ภาพหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้าง ๆ กระโปรงนักศึกษาตัวสั้น ชุดนักศึกษาเข้ารูป แอกเซสซอรีทั้งตัวดูแพง แม้เธอจะค่อนข้างเอาแต่ใจ ขี้เหวี่ยง ขี้วีน และจู้จี้จุกจิกไปบ้าง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า... เธอเป็นคนที่สวยเอามาก ๆ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าระหว่างที่เธอพูดคุยกับเขา มือเรียวกำลังเลื่อนดูไอจีของตัวเองอย่างสนุกสนานเป็นระยะ ขณะนั้นเขาแอบมองพฤติกรรมของเธออยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more