ในทุก ๆ วันผมยังคงกดโทรหาเธออยู่ตลอดแม้ว่าปลายสายจะไม่เคยรับเลยก็ตาม อย่างน้อยได้ฟังเสียงรอสายก็ยังดีครับ
“เป็นเอามาก”
“อย่าซ้ำเติมมันสิมันแค่โดนทิ้งเฉย ๆ เพราะปกติเคยแต่ทิ้งคนอื่น”
“อ๋อ! งั้นก็แล้วไป”
แทบไม่ได้สนใจคำพูดของพวกมันเลยด้วยซ้ำที่กำลังสนใจตอนนี้คือข้อความที่กำลังส่งให้ใครบางคนต่างหาก
“ปั้น มึงกับไอ้มิวนี่ยังไง” จุ้นห่าวเอ่ย
“ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้คุยกับมันอีกเลย” นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วครับ เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ใช้ชีวิตแบบล่องลอยมาก
“พูดก็พูดเถอะกูลำบากใจนะมึงก็เพื่อนมันก็เพื่อน”
“รู้... ไว้กูจะคุยกับมันเอง”
ถึงตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วครับว่าทำไมพ่อถึงห้ามหัวชนฝาเรื่องที่ผมกับเอยคบกัน ความสัมพันธ์ที่ตัดกันแล้วเจ็บที่สุดคงไม่พ้นเพื่อนตัดเพื่อน ทุกคนต่างก็เลือกปกป้องคนที่ตัวเองรักอยู่แล้ว แต่ไม่โทษใครหรอกนะทั้งหมดนี้มันพังเพราะการกระทำของผมอย่างที่พ่อเคยเตือนจริง ๆ
