หลังจากที่ภาคินพ้นขีดอันตรายและถูกย้ายออกจากห้องไอซียู ไอร่าก็อาสาเป็นคนเฝ้าดูแลภาคินอย่างใกล้ชิด ไอร่าไม่ยอมปล่อยให้ใครเข้ามาเฝ้าแทน แม้แต่ยายกอบัวที่อยากอยู่ข้างๆ หลานชาย ไอร่าก็ยังบอกให้กลับไปพักที่บ้าน ยายกอบัวเข้าใจดีว่าความรักและห่วงใยของไอร่าต่อภาคินนั้นมีมากเพียงใด จึงยอมทำตาม
ในขณะที่ไอร่ากำลังนั่งข้างเตียง มองใบหน้าภาคินด้วยความหวัง ไอร่าจับมือภาคินไว้แน่นและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“นายต้องตื่นขึ้นมานะภาคิน...อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ” คำพูดเหล่านั้นเต็มไปด้วยความกลัวที่จะสูญเสียภาคินไป น้ำตาของไอร่าหยดลงบนเสื้อของภาคินจนเปียกเป็นวง แต่ไอร่าก็ไม่อาจหยุดร้องไห้ได้
หลายวันแล้วที่ไอร่าไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มตา เฝ้าแต่ระวังในทุกคืนด้วยความกลัวว่าภาคินจะเกิดอะไรขึ้น ในที่สุดความเหนื่อยล้าก็ทำให้ไอร่าเผลอหลับไปทั้งน้ำตาโดยที่ยังกอดภาคินไว้อย่างอ่อนโยน
จนกระทั่งไอร่าค่อยๆ ลืมตาขึ้นหล
