“เอ้า การ์ตูนมาเมื่อไหร่?” ภาคินเอ่ยขึ้น เมื่อสายตาเขาเหลือบเห็นการ์ตูนยืนถือจานแกงส้มอยู่ในมือ
“มะ เมื่อกี้ค่ะ” การ์ตูนตอบพลางเหลือบมองไปทางไอร่าที่กำลังยืนอยู่ข้างภาคิน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความระแวงเล็กๆ
“มา เดี๋ยวช่วย” ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แล้วเดินตรงไปหาการ์ตูนทันที โดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปสนใจไอร่า
“มาเดี๋ยวช่วย ชิ...” ไอร่าเอ่ยเบาๆ พร้อมเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ท่าทางหงุดหงิดของ
ไอร่านั้นชัดเจน
ไอร่ายืนกอดอก มองภาคินที่เดินเข้าไปช่วยการ์ตูนอย่างคล่องแคล่ว ทั้งสองดูสนิทสนมและเข้าขากันดีจนไอร่ารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเธอคล้ายถูกบีบแน่น ความไม่พอใจเริ่มพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ
‘อะไรกัน ทำไมต้องสนใจยัยนั่นขนาดนี้’ ไอร่าคิดในใจ พลางจ้องมองทั้งสองด้วยความไม่พอใจ
ยิ่งเห็นการ์ตูนยิ้มแย้มให้ภาคิน หัวใจของเธอยิ่งร้อนรุ่ม ไอร่ารู้สึกไม่ค่อยชอบการ์ตูน และยิ่งเห็นท่าทางของภา
