ไอร่าของนายนักเลง

ตอนที่ 10 เดี๋ยวทำเอง

ไอร่าหลังจากที่ออกจากปาร์ตี้ด้วยความรู้สึกอัดอั้นทั้งความกดดันจากพ่อและความไม่พอใจในสถานการณ์ที่เธอไม่สามารถควบคุม

ได้ ขณะที่ไอร่าขับรถเปิดเพลงเสียงดังเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ไอร่าก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติที่มุมถนน ไอร่าจึงชะลอรถลงเมื่อเห็นชายสองคนกำลังต่อสู้กัน และสิ่งที่ทำให้ไอร่าเบิกตากว้างเห็นผู้ชายถือมีดเตรียมจะทำร้ายอีกคน

ไอร่าหันไปมองชายที่กำลังจะถูกแทง

และหัวใจของไอร่าหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อ

จำได้ว่าเขาคือนายนักเลงที่เคยช่วยเธอ

ไว้ แม้ว่าไอร่าจะยังไม่รู้จักชื่อของเขา แต่

ความรู้สึกบางอย่างบอกไอร่าว่าเธอไม่

สามารถดูเฉย ๆ ได้

"เขาจะถูกแทง!" ไอร่าตกใจจนสมองไม่

สามารถคิดอะไรได้อย่างมีสติ ด้วยความ

ตื่นตระหนก ไอร่าเหยียบคันเร่งเต็มที่ รถ

พุ่งตรงไปหาชายที่ถือมีด

โครม!!!

เสียงชนดังสนั่นก้องถนน ร่างของวาทีที่

พยายามจะทำร้ายภาคินปลิวไปด้านข้าง

ตามแรงกระแทก

ไอร่าหยุดรถทันทีหัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตกใจและความหวาดกลัวในสิ่งที่เพิ่งทำลงไป รถของไอร่าหยุดนิ่ง ขณะที่ภาคินหันมา

มองไอร่าด้วยแววตาตื่นตระหนกที่ไม่เคย

เห็นจากเขามาก่อน

ไอร่าสูดหายใจลึก พยายามควบคุมสติหลังจากชนคนไปด้วยความตื่นตระหนก เธอหันไปมองภาคินที่ยืนอยู่ข้างรถ สีหน้าของภาคินเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งโต้เถียง เพราะไอร่ากลัวเกินกว่าจะรับมือกับผลลัพธ์ที่อาจตามมา

"รีบขึ้นรถเร็ว!" ไอร่าตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน ส่วนมือจับพวงมาลัยแน่นพร้อมเหลียวมองไปรอบๆ ด้วยความกลัวว่าคนอื่นจะเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ภาคินยังยืนนิ่งด้วยความงุนงง แต่เมื่อเสียงของไอร่าดังก้องในหัว ภาคินก็รีบได้สติและไม่พูดอะไร ภาคินจึงรีบเปิดประตูรถแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งข้างๆ ไอร่าโดยไม่สนใจว่าเขาจะบาดเจ็บอยู่หรือไม่

ทันทีที่ภาคินเข้ามาในรถ ไอร่าก็เหยียบคันเร่งเต็มที่ รถพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ฝ่าความมืดของถนนที่เงียบสงบ ไอร่าหายใจแรงและมือสั่นเล็กน้อย ความคิดในหัวเต็มไปด้วยความกลัวว่าอาจมีคนมาเห็นเหตุการณ์ แล้วจะถูกจับ ไอร่าเหลือบมองภาคินแวบหนึ่ง ซึ่งนั่งนิ่ง เงียบสงบแต่ยังคงมีบาดแผลเลือดซึมจากการต่อสู้เมื่อครู่

"จะไปไหน?" ภาคินถามเสียงเรียบ แต่สายตาเฉียบคมยังคงจับจ้องไปข้างหน้า

"ฉันไม่รู้!" ไอร่าตอบเสียงสั่น

"จอดรถ" ภาคินเอ่ยเสียงเรียบให้ไอร่าที่เหมือนคนไม่ได้สติ

"ไม่ คอนโด ใช่ คอนโด" ไอร่าเอ่ยเสียงสั่นพร้อมเลี้ยวรถไปทางคอนโดของเธอ

เมื่อไอร่าขับรถมาถึงคอนโด เธอรีบมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะมีคนเห็นเธอกับภาคินด้วยสภาพที่ไม่ธรรมดา ภาคินยังมีเลือดซึมจากบาดแผล ทำให้ไอร่ายิ่งกังวลมากขึ้น มือของไอร่าที่จับพวงมาลัยเริ่มสั่นเล็กน้อย ไอร่าจึงหันไปหยิบผ้าผืนหนึ่งจากเบาะหลังอย่างลนลาน ก่อนยื่นให้ภาคิน

"นายเอานี่ไปคลุมไว้ จะได้ไม่มีใครเห็นหน้า" ไอร่าพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน ในขณะที่มือของเธอสั่นเล็กน้อย

ภาคินรับผ้ามาโดยไม่พูดอะไร ภาคินคลุมผ้าพันรอบตัวเองอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่เห็นได้ชัดว่าภาคินเริ่มรู้สึกเจ็บจากบาดแผลที่ได้รับ

ไอร่าหายใจลึกอีกครั้งแล้วรีบลงจากรถ ไอร่าวิ่งอ้อมไปที่ประตูฝั่งของภาคิน ก่อนจะเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว

“มา ฉันจะช่วยนายขึ้นไป” ไอร่าพูดขณะที่พยายามประคองร่างของภาคินออกมาจากรถ แม้ว่าภาคินจะดูแข็งแรง แต่การเดินขึ้นไปที่ห้องในสภาพแบบนี้ก็ไม่ง่ายกับการได้รับบาดเจ็บ

ทั้งสองเดินไปยังลิฟต์ ไอร่าพยายามไม่มองผู้คนรอบข้าง ไอร่ากลัวเกินกว่าจะสบตาใคร ความกังวลสะท้อนบนใบหน้าของไอร่าทุกขณะ จนกระทั่งลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ไอร่าพักอยู่

"เกือบถึงแล้ว" ไอร่าพูดปลอบใจตัวเอง และประคองภาคินไปถึงหน้าประตูห้อง เมื่อเปิดประตูได้สำเร็จ ทั้งสองก็รีบเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ไอร่าปิดประตูเสียงดังแล้วพิงหลังกับมัน ไอร่าจึงหอบหายใจอย่างหนัก ในขณะที่ภาคินนั่งลงบนโซฟา ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดจากบาดแผล

"ใช่นายได้รับบาดเจ็บ" ไอร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรนหลังจากที่เธอพอจะโล่งใจว่าไม่มีใครตามมา

แต่เมื่อมองเห็นบาดแผลที่แขนและหน้าท้องของภาคิน เลือดที่ไหลซึมออกมาไอร่าก็ยิ่งตกใจเข้าไปอีก ความกระวนกระวายแผ่ซ่านไปทั่วตัวเธอ

"ฉันต้องทำไง ฉันทำอะไรพวกนี้ไม่เป็นหรอกนะ!" ไอร่าพูดอย่างตื่นตระหนก มองภาคินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล ภาคินแม้จะเจ็บปวดจากแผล แต่เขายังคงเรียบนิ่ง

"มีที่ทำแผลไหม" ภาคินถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามคุมอารมณ์ไม่ให้แสดงออกถึงความเจ็บปวด

"ใช่! ปฐมพยาบาล รอก่อนนะ" ไอร่าพูดขึ้นทันที ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าเธอต้องทำอะไร

ไอร่ารีบหันหลังแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว ใจของไอร่าเต้นแรงขณะที่พยายามหาชุดปฐมพยาบาลที่เก็บไว้ในตู้ยา ไอร่าลนลานเปิดตู้จนเจอสิ่งที่ต้องการ แล้วรีบคว้ามันออกมาแล้ววิ่งกลับไปหา

ภาคินที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าของภาคินยังเต็มไปด้วยเหงื่อและมีใบหน้าที่ซีดเผือด

"ฉันจะทำไงก่อนดี..." ไอร่าพูดพลางเปิดกล่องชุดปฐมพยาบาล ขณะที่มือของเธอยังสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"เอามานี่ เดี๋ยวทำเอง" ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พร้อมกับดึงชุดปฐมพยาบาลไปจากมือของไอร่า ราวกับไม่ต้องการให้ไอร่าเข้ามายุ่งกับการทำแผล

ไอร่าได้แต่นั่งมองภาคินเงียบ ๆ ความขัดใจเริ่มปะทุขึ้นในใจเมื่อเห็นภาคินพยายามทำแผลเอง มือข้างหนึ่งที่บาดเจ็บทำให้ภาคินทำแผลได้ลำบากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเสื้อของ

ภาคินยังไม่ถูกถอดออก ทำให้การเข้าถึงบาดแผลยิ่งยากกว่าเดิม

ไอร่าเริ่มหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม เธอนั่งมองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และในที่สุดก็ทนไม่ไหว ไอร่าลุกขึ้นเดินตรงไปหาภาคิน ขณะที่ภาคินยังคงพยายามจัดการกับแผลของตัวเอง

"ทำอะไร?" ภาคินเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไอร่าด้วยความสงสัย เมื่อเห็นไอร่าเดินตรงเข้ามาใกล้

"ถอดเสื้อสิ! เห็นแล้วมันหงุดหงิด!" ไอร่าเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา อย่างเอาแต่ใจ

ภาคินเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองไอร่าด้วยแววตาที่ดูสับสน แต่ก็เลือกที่จะไม่ขัด มือของไอร่าสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอเริ่มถอดเสื้อของภาคิน

ออกช้า ๆ เผยให้เห็นแผลที่ชัดเจนขึ้น ทั้งรอยที่แขนและหน้าท้อง ไอร่าพยายามที่จะเก็บความตื่นเต้นเมื่อเห็นซิกแพคที่ก้อนๆของ

ภาคินและความกลัวที่แผ่ซ่านในใจ พลางเตรียมอุปกรณ์ปฐมพยาบาลให้พร้อม

“เดี๋ยวฉันทำเอง" ไอร่าพูดเบา ๆ คราวนี้น้ำเสียงของเธอจริงจังมากขึ้น...