ตอนที่ 1 ทำลายทุกอย่างที่รัก

1548 Words

เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มหลายคนดังขึ้นในซอยแคบ ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุม "ภาคิน" เดินนำหน้าใบหน้าของภาคินเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด และเต็มไปด้วยความโกรธที่สุมอยู่ในใจ เพราะวันนี้ภาคินจะไม่ปล่อยให้ "วาที" ลอยนวล เหตุผลที่ภาคินยกพวกไปหาวาทีก็เพราะว่า วันนี้วาทีกับพวกบุกไปร้านขนมของยาย ภาคินที่ตลาด พวกวาทีพลิกโต๊ะ ทุบขนมจนของยายภาคินพังหมดสิ้น ภาคินแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองตอนที่เห็นร้านที่ยายภาคินรักและหวงที่สุดถูกทำลาย ภาคินเห็นรอยน้ำตาของยายที่มองขนมที่เธอทุ่มเททำอย่างสุดหัวใจถูกทิ้งกระจัดกระจาย มันไม่ใช่แค่การทำลายของเพียงอย่างเดียว แต่มันคือการเหยียบย่ำจิตใจของคนที่เลี้ยงดูภาคินมาทั้งชีวิต "ไอ้วาที มึงทำเกินไปแล้ว!" ภาคินพูดกับ ตัวเอง ขณะที่เขากำหมัดแน่น เพราะภาคินไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ ความแค้นนี้ต้องชำระ ในไม่กี่นาทีต่อมา ภาคินก็มาถึงลานโล่ง เล็กๆ ข้างโกดังร้าง วาทีและพวกของมัน ก็ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ภาคินเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของวาที มันก็ยิ่งทำให้ภาคินเดือด "กูรู้ว่ามึงต้องมา" วาทีพูดเสียงดัง ขณะที่ มองภาคินกับพวกของเขา "มึงจะทำอะไรวะ แค่นั้นมันไม่พอจะทำให้กูสะเทือนหรอก!" วาทีเอ่ยออกมาอย่างสะใจ ภาคินไม่ได้พูดอะไร แต่ภาคินพุ่งเข้าหาวาทีทันที หมัดของภาคินฟาดไปที่หน้าของวาทีอย่างรุนแรง การชกต่อยเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่มี คำเตือน ส่วนพวกของทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะ กัน เสียงหมัดและเสียงล้มกระแทกพื้นดัง สนั่น ท่ามกลางการชกต่อยวุ่นวาย ภาคินมุ่ง เป้าหมายไปที่วาทีเพียงคนเดียว ความ โกรธแค้นที่สั่งสมทำให้ทุกหมัดที่ภาคินฟาด ลงไปเต็มไปด้วยพลัง ส่วนวาทีเองก็ไม่ยอม ง่ายๆ สวนหมัดกลับอย่างดุเดือด "กูจะทำลายทุกอย่างที่มึงรัก!" วาที คำราม ขณะที่ทั้งสองคนยังคงปะทะกัน อย่างดุเดือด ภาคินไม่ได้ตอบอะไร แต่ในหัวใจของ ภาคินตอนนี้มีเพียงความตั้งใจที่จะปกป้องสิ่ง สำคัญที่สุดในชีวิต นั่นคือยายของเขา เสียงหมัดกระแทกเนื้อยังคงดังก้องไปทั่ว ลานร้างที่ปกคลุมด้วยความมืด การต่อสู้ ที่เริ่มต้นขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อนยังคงดำเนิน ไปอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกัน ชก ผลัดกันล้ม แต่ไม่มีใครยอมแพ้ส่วนพื้นที่ ลานก็เต็มไปด้วยรอยเลือดและเศษดินที่ ถูกเหยียบย่ำ ภาคินกับวาทียังคงต่อสู้กันอยู่กลางวง ความเหนื่อยล้าเริ่มปรากฏบนใบหน้าของ ทั้งสองคน แต่ไม่มีใครยอมถอยหลัง ทุก หมัดที่ภาคินปล่อยออกไปเต็มไปด้วยความแค้นที่สะสมอยู่ในใจ ส่วนวาทีก็สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน รอยแผลและเลือดไหลออกจากคิ้วของทั้งสองคนอย่างไม่หยุดหย่อน ภาคินถุยเลือดออกจากปาก พลางจ้อง ไปที่วาทีด้วยสายตาเดือดดาล "นี่คือราคาที่มึงต้องจ่าย!" ภาคินตะโกน ก่อนจะพุ่งเข้าหาวาทีอีกครั้ง แต่ก่อนที่หมัดของภาคินจะฟาดลงบนหน้า ของวาที เสียงแหลมสูงของไซเรนตำรวจ ก็ดังขึ้นจากระยะไกล สะท้อนผ่านกำแพง โกดังร้าง เกิดความชุลมุนทันที ทันใดหยุดลง ทุกคนหยุดเคลื่อนไหวชั่วครู่ หันมองไป ในทิศทางของเสียงไซเรนที่ใกล้เข้ามา "ตำรวจมา!" เสียงหนึ่งในกลุ่มวาทีตะโกน ขึ้น วาทีถอยหลังออกจากภาคินด้วยใบหน้า ที่เปื้อนเลือด พร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยยังคงอยู่บนใบหน้าของวาที "โชคดีที่วันนี้กูยังไม่ได้เอาคืนเต็มที่" วาทีพูดพร้อมกับกุยเลือดลงพื้น ภาคินสบถในใจอย่างหัวเสีย ภาคินรู้ว่าถ้ายังสู้ต่อไป หากตำรวจมาถึงตำรวจก็จะจับได้หมด ภาคินจึงตัดสินใจวิ่งหนีออกจากลานอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกาย ทั้งสองฝ่ายแยกย้ายกันวิ่งหนีไปตาม ตรอกซอกซอยต่างๆ เสียงฝีเท้าดัง สะท้อนขึ้นบนพื้นเปียกชื้นของถนนซอย ส่วนภาคินก็วิ่งหนีสุดกำลัง ฝ่าความมืดของ เมือง ภาคินทิ้งไว้เพียงเสียงหายใจหนักและแผลที่เต็มไปทั่วร่างกาย แม้จะหนีไปแล้ว แต่ในใจของภาคินรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่จุดจบ นี่เพิ่งเริ่มต้น วาทียังอยู่ และแค้นนี้ยังไม่ได้ชำระอย่างสมบูรณ์ _____ เช้านี้ท้องฟ้าขมุกขมัวเหมือนจะมีพายุฝน แต่ "ไอร่า" ไม่สนใจสภาพอากาศภายนอก ไอร่าสวมรองเท้าส้นสูงสุดหรู เดินก้าวเข้าบริษัทของพ่อด้วยความมั่นใจ ทุกสายตาพนักงานต่างหันมามองไอร่าทันทีที่ไอร่าก้าวเข้ามาในอาคาร พนักงานหลายคนรีบหลบเลี่ยง ไม่กล้ามองตรงๆ แม้บางคนจะกระซิบกระซาบ แต่เสียงพูดคุยเบาๆ นั้นกลับทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันที ไอร่าเป็นคนที่ไม่ต้องการคำทักทายใดๆ และไม่สนใจว่ามีใครมองเธอยังไง ท่าทางของ ไอร่าบ่งบอกชัดเจนว่าเธอนั้นเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมาขวางทางได้ ไอร่าเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของบริษัทใหญ่โต พ่อของไอร่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จมากมาย แต่ในขณะที่ "ศิรวัฒน์" สร้างอาณาจักรธุรกิจขึ้น เขากลับไม่มีเวลาให้ลูกสาวของตัวเองมากนัก ไอร่าจึงเติบโตมาพร้อมความเหงา แม้จะมีทุกอย่างที่เงินสามารถซื้อได้ แต่สิ่งที่ไอร่าต้องการจริงๆ นั้นกลับไม่มี “คุณไอร่ามาแล้ว... ดูเหมือนวันนี้จะมีเรื่องอีกแน่” พนักงานคนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนร่วมงาน ขณะที่พวกเขารีบเดินเลี่ยงไปอีกทาง ไอร่ามองไปรอบๆด้วยสายตาเย็นชา รู้สึกถึงความไม่พอใจที่พนักงานหลายคนมีต่อเธอ แต่ไอร่าไม่แคร์ ใครจะไม่ชอบเธอ ก็เรื่องของพวกเขา ไอร่าเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองสูงเพราะไอร่าเชื่อว่าถ้าเธอไม่ควบคุมทุกอย่างด้วยตัวเอง ทุกคนก็คงพยายามจะเหยียบย่ำเธอ ไอร่าเดินตรงไปยังห้องทำงานของศิรวัฒน์ ซึ่งอยู่ที่ชั้นบนสุด แต่เมื่อไอร่าเปิดประตูเข้าไป ในห้องทำงานกลับก็ว่างเปล่า “คุณพ่อก็ไม่อยู่อีกแล้ว...” ไอร่าพึมพำเบาๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความรู้สึกเดิมๆที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจกลับมาอีกครั้ง พร้อมความเหงาที่ไม่มีใครรู้ เมื่อเป็นแบบนั้นไอจึงหันกลับออกมา สายตาไอร่ามองเห็นกลุ่มพนักงานที่ยืนซุบซิบกันอยู่ห่างๆ แต่พวกพนักงานกลับไม่รู้ว่าไอร่ากำลังมองอยู่ เมื่อเป็นเช่นนั้นไอร่าจึงขมวดคิ้วพร้อมรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่พวกพนักงานมีต่อเธอ ขณะที่ไอร่ากำลังเดินผ่านโถงกลาง แต่เสียงกระซิบจากพนักงานกลุ่มหนึ่งกลับดึงความสนใจของไอร่าเป็นอย่างมาก “วันนี้คุณไอร่าอารมณ์ไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ... แย่จังเลย ต้องระวังกันหน่อยล่ะ” เสียงหนึ่งในกลุ่มพนักงานพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ “ไม่แปลกหรอก ก็เธอมันเอาแต่ใจ ขี้วีนไปทั่วใครก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ” อีกเสียงของพนักงานเอ่ยเสริมขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ เสียงของพนักงานที่ดังขึ้นในกลุ่มทำให้ไอร่าหยุดเดินทันที พร้อมใบหน้าของไอร่าที่ตึงเครียด และสายตาเย็นชาหันไปมองกลุ่มพนักงานที่ซุบซิบกัน 'พวกนั้นคิดว่าฉันจะไม่ได้ยินหรือไง?' ไอร่าสูดหายใจลึกๆ พร้อมพยายามระงับความโกรธ เอาไว้แต่ทว่าความรู้สึกที่ถูกพนักงานดูถูกทำให้เลือดของไอร่าร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว “พูดอะไรเมื่อกี้นะ?” เสียงของไอร่าเรียบเย็นแต่แฝงด้วยความดุดัน ทำให้พนักงานในกลุ่มหันมามองหน้ากัน “เอ่อ... คือ...” หนึ่งในกลุ่มนั้นพยายามพูดอะไรสักอย่างเพื่อแก้ตัว แต่สายตาของไอร่าเหมือนกับกดดันจนเขาพูดไม่ออก “ฉันถามว่า พวกเธอพูดอะไรถึงฉัน?” ไอร่าเอ่ยช้าๆย้ำทุกคำด้วยความเฉียบคม พร้อมใบหน้าของไอร่าบ่งบอกถึงความโกรธที่สะสมในใจ “ก็แค่พูดกันเล่นๆ น่ะค่ะ ไม่ได้มีอะไร...”เมื่อเป็นแบบนั้นไอร่าจึงไม่รอให้กลุ่มพนักงานนั้นแก้ตัวอีกต่อไป “เล่นๆ? พวกเธอคิดว่าการพูดลับหลังฉันเป็นเรื่องเล่นๆ งั้นเหรอ?” เสียงของไอร่าเริ่มดังขึ้น พร้อมดวงตาแข็งกร้าวมองพนักงานอย่างไม่ละสายตา “ถ้าไม่ชอบงานที่นี่ ก็ออกไปซะ ฉันไม่ต้องการคนที่พูดจาไร้สาระและไม่ให้เกียรติกันในบริษัทนี้!” ไอร่าเอ่ยออกมา ทำให้พนักงานทั้งกลุ่มหน้าซีดเผือดไปในทันที และไม่มีใครกล้าตอบกลับหรือพูดอะไรออกมาเลย “จำไว้ว่า ใครก็ตามที่ไม่เคารพฉัน จะไม่มีที่ยืนในบริษัทนี้”ไอร่าเอ่ยออกมาพร้อมแสยะยิ้มอย่างเยาะเย้ย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more