ไอร่าของนายนักเลง

ตอนที่ 3 ไปที่บ้าน

ภาคินเดินเข้าไปใกล้รถของไอร่า ขณะที่ยายกอบัวยืนรออยู่ข้างๆ ส่วนไอร่าก็ยืนกอดอก มองภาคินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและคาดหวังให้ภาคินรีบทำอะไรสักอย่าง

“ดูจากแล้ว รถน่าจะมีปัญหาเกี่ยวกับแบตเตอรี่หรือเครื่องยนต์” ภาคินพึมพำเบาๆ ขณะเปิดฝากระโปรงรถขึ้นและเริ่มตรวจดูเครื่องยนต์ แม้ฝนจะตกหนัก แต่ภาคินก็พยายามตั้งใจ

ไอร่าที่ยืนรอด้วยความหงุดหงิด เริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้วนั้น

“นานไหมกว่าจะซ่อมได้ ฉันไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้นานหรอกนะ” ไอร่าเอ่ยพร้อมมองท่าทีเรียบนิ่งของภาคิน

ภาคินเมื่อได้ยินแบบนั้นก็หันมามองไอร่าเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ยังไม่รู้ ต้องตรวจดูก่อน”

ยายกอบัวที่ยืนอยู่ข้างๆ สังเกตเห็นท่าทีของไอร่า เธอยิ้มออกมาเบาๆ พลางพูดกับไอร่า

“ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ หลานยายคนนี้เก่งเรื่องเครื่องยนต์ คงช่วยได้แน่ๆ”

แม้คำพูดของยายกอบัวจะอ่อนโยนและเป็นมิตร แต่ไอร่าก็ยังคงมีท่าทีไม่พอใจ เพราะเธอไม่ชอบการรอคอย และยิ่งทนไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าตัวเองต้องพึ่งพาคนอื่น

ในที่สุด ภาคินก็เงยหน้าขึ้นจากเครื่องยนต์หลังจากตรวจดูแล้ว

“แบตเตอรี่หมด ถ้าคุณมีสายพ่วง ก็พอช่วยพ่วงให้ได้” ภาคินเอ่ยตอบเสียงเรียบพร้อมในใจไม่ชอบคำพูดของไอร่า

“ฉันไม่มีสายพ่วงหรอก! แล้วจะให้ฉันทำยังไง?” ไอร่าเอ่ยพร้อมสายหัว

“ถ้าอย่างนั้น คงต้องเรียกรถลาก หรือไม่ก็คุณจะไปที่บ้านก่อนก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยหาทางกลับมาเอารถ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นไอร่าก็เบิกตากว้างขึ้รมาทันที เพราะเธอไม่เคยคิดจะนั่งรถไปกับใครในสถานการณ์แบบนี้ โดยเฉพาะคนแปลกหน้าอย่างภาคิน แต่ด้วยฝนที่ตกหนักและสภาพที่ไอร่าไม่สามารถไปไหนได้ทำให้ไอร่าต้องพิจารณาข้อเสนอของภาคินอย่างจริงจัง

“ก็ได้...” ไอร่าพูดเสียงเบา แต่ยังคงไม่พอใจนัก “

ภาคินหันไปมองยายกอบัวส่วนยานกอบัวก็พยักหน้าและยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเริ่มเดินทางฝ่าสายฝนกลับไปยังบ้านของภาคิน

เมื่อไอร่าเดินเข้ามาในบ้าน เธอค่อยๆ มองไปรอบๆ และพบว่าภายในบ้านไม่ได้ทรุดโทรมอย่างที่คิด ข้าวของทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบและสะอาดกว่าที่เธอคาดไว้ แม้ว่าบ้านจะเล็กและไม่ได้หรูหราเหมือนที่เธอเคยอยู่ แต่ก็ไม่ได้สกปรกหรือรกอย่างที่เธอจินตนาการไว้

สายตาของไอร่าไปหยุดที่พัดลมตัวเก่าที่วางอยู่ตรงมุมห้อง เธอถึงกับขมวดคิ้วทันที ความรู้สึกอึดอัดเริ่มเข้ามาในใจเธอ

"ไม่มีแอร์หรอ?" ไอร่าถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะแค่คิดว่าเธอต้องอยู่ในห้องที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวแล้ว

ภาคินที่กำลังจัดของที่เสียหายจากเหตุการณ์ที่วาทีทำไว้ เงยหน้าขึ้นมองไอร่าแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ไม่มี"คำตอบของภาคินทำให้ไอร่ายิ่งรู้สึกไม่พอใจ เพราะเธอเคยชินกับการมีเครื่องปรับอากาศอยู่ตลอด และการอยู่ในสภาพแบบนี้มันทำให้ไอร่ารู้สึกอึดอัดอย่างมาก

“นี่นายอยู่แบบนี้ได้ยังไง?” ไอร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองแทบจะทนไม่ได้ตั้งแต่ยังไม่ได้นอนพักจริงๆ

ภาคินไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเติม เขาเพียงแค่หันกลับไปจัดของต่อ ขณะที่ยายกอบัวมองดูทั้งสองอย่างเงียบๆ สังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างคนทั้งคู่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ไอร่ามองภาคินที่ไม่ได้ตอบเธอกลับด้วยความหงุดหงิดเพิ่มขึ้น เธอไม่ชินกับการถูกเมินเฉยแบบนี้ ปกติแล้วทุกคนมักจะทำตามใจเธอเสมอ ไอร่าหันไปมองพัดลมที่หมุนช้าๆ ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

“ถ้าฉันต้องอยู่ที่นี่นานกว่านี้ ฉันคงไม่ไหวแน่ๆ” ไอร่าคิดในใจ แต่สถานการณ์ตอนนี้เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ส่วนภาคินยังคงจัดของที่เสียหายอย่างเงียบๆ เขาไม่สนใจท่าทีของไอร่าเท่าไหร่นัก เพราะในใจของภาคินกำลังเป็นห่วงยายกอบัวมากกว่า ยายที่อายุมากขึ้นทุกวัน แต่ยังต้องมาคอยช่วยเขาจัดการเรื่องต่างๆ ในบ้านและร้านขายขนม

"ยายครับ เดี๋ยวผมเก็บของเอง ยายไปพักก่อนเถอะ" ภาคินพูดเบาๆ ขณะที่ประคองยายกอบัวไปนั่งพักบนเก้าอี้ตัวเล็กๆ ใกล้ๆ

"ยายไม่เป็นไรหรอกลูก แค่อยากช่วย แต่ถ้าหนูอยากให้พัก ยายก็จะพัก" ยายกอบัวยิ้มให้ภาคิน ก่อนจะนั่งลงอย่างช้าๆ

ไอร่ามองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาสับสนเล็กน้อย เพราะไอร่าไม่เคยเห็นใครที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวขนาดนี้มาก่อน แม้เธอจะมีพ่อที่คอยดูแลบริษัท แต่พ่อของเธอก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนที่ภาคินมีให้กับยายของเขาความคิดในหัวของไอร่าเริ่มปะทะกันระหว่างความรู้สึกไม่พอใจต่อสภาพแวดล้อมและความสงสัยในชีวิตของภาคินที่แตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง

"มีแค่นี้ ก็อดทนละกัน" ภาคินพูดขึ้นมาในที่สุด ขณะที่จัดการเก็บของเสร็จและหันไปมองไอร่า

"คืนนี้ฝนตกหนัก คงไปไหนไม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะหาอะไรให้คุณนั่งรอไปก่อน"ไอร่ามองภาคินด้วยความไม่พอใจ แต่อีกส่วนหนึ่งก็ยอมรับว่าเธอไม่มีทางเลือกมากนักในสถานการณ์นี้

“ก็ได้…แต่หวังว่าฉันจะไม่ต้องอยู่ที่นี่นานเกินกว่านี้นะ” ไอร่าพูดอย่างไม่เต็มใจนัก

ส่วนภาคินก็ไม่ตอบกลับ แต่เดินไปหาผ้าห่มเก่าๆ มาให้ไอร่าห่มกันหนาว พลางคิดในใจว่า หญิงสาวคนนี้คงต้องเจออะไรที่แตกต่างจากชีวิตหรูหราของเธอไปอีกสักพัก

ไอร่ามองผ้าห่มเก่าที่ภาคินยื่นมาให้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่เธอก็รับมันไปอย่างเสียไม่ได้ ขณะที่ฝนยังคงตกหนักข้างนอก เสียงฝนกระทบหลังคาบ้านไม้ดังเป็นจังหวะ ไอร่าห่มผ้าห่มด้วยท่าทีอึดอัด เธอไม่เคยต้องเจอกับความลำบากแบบนี้มาก่อน ชีวิตที่เต็มไปด้วยความสะดวกสบาย ทำให้เธอไม่เคยต้องรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่เป็นไปตามใจเธอ