ไอร่าของนายนักเลง

ตอนที่ 5 สนใจด้วยหรอ

หลังจากที่ไอร่าขับรถออกจากหมู่บ้านของภาคินด้วยความรวดเร็ว ไอร่าแทบจะไม่หยุดพักหายใจ จิตใจเธอยังเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความสับสนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไอร่าจึงกดคันเร่งจนกลับถึงบ้านอย่างรวดเร็ว บ้านหลังใหญ่ที่เธออยู่มาตลอดทั้งชีวิต แต่ในวันนี้กลับรู้สึกแตกต่าง

เมื่อไอร่าก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน หัวใจเธอกระตุกเล็กน้อยทันทีที่เห็น ศิรวัฒน์ ผู้เป็นพ่อ นั่งอยู่ที่โซฟาใบใหญ่กลางห้องรับแขก ศีรษะของเขาก้มต่ำเล็กน้อย มือจับแก้วเครื่องดื่มเอาไว้แน่น และอาการของศิรวัฒน์ไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด ไอร่ารู้ได้ทันทีจากการที่พ่อเธอไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเธอ

"ไปไหนมา?" ศิรวัฒน์เอ่ยด้วยเสียงเข้ม แฝงความไม่พอใจที่ชัดเจน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นไอร่าหยุดนิ่ง ไม่คาดคิดว่า

ศิรวัฒน์จะอยู่บ้านในวันนี้ และยังดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เธอเองยังไม่ทันได้เตรียมใจเผชิญหน้า

"พ่อสนใจด้วยหรอ" ไอร่าตอบโต้เสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความก้าวร้าวพร้อมยืนกอดอกจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยแววตาแข็งกร้าว ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความเกรงกลัวเพราะความสัมพันธ์ระหว่างไอร่ากับศีรวัฒน์ไม่เคยสนิทสนมกันนัก ศิรวัฒน์แทบไม่เคยมีเวลาให้ไอร่าเลย แม้แต่ตอนนี้ก็ยังมองไอร่าด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเพียงปัญหาหนึ่งเท่านั้น

"ฉันถามว่าแกไปไหนมา!" ศิรวัฒน์ย้ำถาม น้ำเสียงของศีรวัฒน์แฝงไปด้วยความไม่พอใจชัดเจนกว่าเดิม น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบจนไอร่ารู้สึกได้

"รถเสียก็เลยไปพักบ้านเพื่อน" ไอร่าตอบพลางถอนหายใจโดยไม่สนใจอารมณ์ของผู้เป็นพ่อแม้แต่น้อย ไอร้าจึงปัดคำถามนั้นออกไปอย่างง่ายดาย พร้อมจะหมุนตัวเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง

แต่ก่อนที่ไอร่าจะก้าวไปถึงบันได ศิรวัฒน์ก็สวนคำพูดกลับมา ทำให้ไอร่าหยุดชะงัก

"คนอย่างแกมีเพื่อนด้วยหรอ" เสียงศีรวัฒน์เยาะเย้ยและแฝงความไม่พอใจลึกๆ จนทำให้ไอร่าหันกลับมาจ้องหน้าเขาทันที

ไอร่าขมวดคิ้วพร้อมความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในใจ ไอร่ารู้ดีว่าพ่อของเธอไม่เคยสนใจหรือให้ความสำคัญกับเธอ และคำพูดนี้ยิ่งทำให้ไอร่ารู้สึกแย่กว่าเดิม ศิรวัฒน์มองไอร่าด้วยสายตาเย็นชา ราวกับไม่เชื่อเลยว่าไอร่ทจะมีเพื่อนที่ดีพอจะให้ที่พักพิงได้

“ใช่! คนอย่างฉันมีเพื่อน!” ไอร่ากัดฟันตอบกลับ ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นห้องโดยไม่สนใจพ่อของเธออีกต่อไป ไอร่าพยายามควบคุมความโกรธ แต่ก็รู้ว่าทุกก้าวที่เดินขึ้นบัน

ทุกก้าวที่ไอร่าเดินขึ้นบันไดเหมือนจะหนักอึ้งไปด้วยความโกรธและความน้อยใจ ไอร่าไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมศีรวัฒน์พ่อขิงเธอถึงปฏิบัติกับเธอแบบนี้ราวกับเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของเขา และแค่คำถามประชดประชันนั้นยิ่งตอกย้ำความห่างเหินระหว่างเธอกับพ่อ

เมื่อมาถึงห้อง ไอร่าก็ปิดประตูดังลั่นพร้อมทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างที่นุ่มและหรูหรา แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ไอร่ารู้สึกดีขึ้นเลย เพราะหัวใจของไอร่ายังเต็มไปด้วยความขุ่นมัวจากการปะทะคารมกับศีรวัฒน์ มือของไอร่ากำหมอนแน่น ความคิดในหัวหมุนวนไปมาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน และต้องมาได้ยินคำพูดเย้ยหยันของพ่อตัวเอง

"ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้?" ไอร่าพึมพำกับตัวเอง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องเจอกับความกดดันและความคาดหวังจากคนรอบข้างตลอดเวลา และในช่วงเวลาที่ไอร่าต้องการใครสักคนกลับไม่มีใครอยู่เคียงข้างส่วนพ่อของเธอก็กลับยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก

เสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะข้างเตียง ไอร่าเหลือบมองหน้าจอ เป็นข้อความจากวีรวัฒน์ แจ้งให้เธอเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงกับนักธุรกิจหนุ่มที่เขาอยากให้เธอพบ ไอร่าเบ้หน้าแล้วปิดหน้าจออย่างรวดเร็ว ราวกับปฏิเสธการมีอยู่ของมัน

“ทำไมพ่อถึงไม่เคยฟังฉันเลย...” ไอร่าพึมพำออกมาด้วยความน้อยใจ

ไอร่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เธอรู้สึกหมดแรงทั้งกายและใจ เพราะไม่มีใครในโลกนี้เข้าใจเธอเลย พ่อของเธอเอาแต่บังคับ กดดัน ให้เธอทำตามความต้องการของเขา ราวกับว่าไอร่าเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมธุรกิจของเขา ไอร่าลุกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ฝนที่ตกลงมาเหมือนสะท้อนความรู้สึกอึดอัดในใจของเธอ

ในขณะที่ไอร่ากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ภาพของภาคินก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว เพราะไอน่ารู้สึกว่าภาคินมีบางอย่างที่ต่างจากใครๆ ที่เธอเคยเจอ เขาดูเรียบง่าย ตรงไปตรงมา ไอร่าสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งในตัวขิงภาคิน

“ทำไมฉันถึงคิดถึงเขาอยู่ได้เนี่ย...” ไอร่าพึมพำเบาๆ พลางสะบัดหัวไล่ความคิดที่ไม่ควรคิดออกไป แต่ยิ่งไอร่าพยายามไม่คิดถึงภาคิน ภาพของภาคินกลับยิ่งชัดเจนขึ้นในใจเธอ

เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ไอร่าหันไปเห็นแม่บ้านเปิดประตูเข้ามา

"คุณหนูคะ คุณศิรวัฒน์ให้ดิฉันมาแจ้งค่ะว่า พรุ่งนี้ท่านต้องการให้คุณหนูเตรียมตัวสำหรับการทานมื้อค่ำกับคุณออสติน นักธุรกิจที่ท่านอยากให้คุณหนูพบค่ะ"

เมื่อได้ยินแบบนั้นไอร่ากัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิด

"บอกพ่อฉันว่า...ฉันจะไปก็ได้" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย แม่บ้านโค้งเล็กน้อยก่อนเดินออกไปจากห้อง

เมื่อประตูปิดลง ไอร่าทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง จิตใจเธอยังคงว้าวุ่นเกี่ยวกับภาคิน และชีวิตที่กำลังถูกผลักดันไปในทางที่เธอไม่ต้องการ

"ฉันจะทำยังไงต่อดี..."