ด้านไอร่าหลังจากวันที่ภาคินมาส่งวันนั้น ไอร่าก็ไม่เจอหรือได้ยินข่าวคราวจากภาคินอีกเลย ไอร่าพยายามหาเหตุผลและข้ออ้างที่จะไปหาภาคิน แต่ทุกครั้งที่คิดได้ ก็ต้องหยุดตัวเองด้วยความกลัว
“ถ้าไปหาถึงบ้าน เขาจะคิดว่าเราน่าไม่อายรึเปล่า?” ไอร่าพึมพำกับตัวเองพลางขยับตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายบนเตียง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไอร่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูชื่อของภาคินอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบครั้งต่อวัน แต่ก็ไม่กล้ากดโทรออก ทุกครั้งที่นิ้วเลื่อนมาถึงปุ่มโทร หัวใจก็เต้นแรงจนเธอต้องรีบดึงมือกลับ
“ตาบ้า ไม่คิดจะโทรมาบ้างรึไง” ไอร่าเอ่ยออกมาเสียงดังอย่างหงุดหงิด เธอกัดริมฝีปากเบาๆ ด้วยความไม่พอใจ และนอนพลิกตัวไปมาอย่างกระวนกระวาย
"หรือเราจะโทรไปหาเขาเองดี?" ไอร่าพึมพำ แต่พอคิดได้ว่าเธอจะต้องเป็นฝ่ายโทรหา
ภาคินก่อน ไอร่าก็รีบสะบัดความคิดนั้นทิ้ง
"ไม่ได้สิ เราเป็นผู้หญิงนะ!" ไอร่าพูดกับตัวเองราวกับกำลังห้ามหัวใจไม่ให้หลง
