ตกเย็น ไอร่าหลับไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากอารมณ์หงุดหงิดสะสมเพราะภาคินไม่ยอมรับสายเธอ ความอ่อนเพลียพาให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทรา จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกให้เธอตื่น
“ฮะ... ฮัลโหล” ไอร่ารับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ปลายนิ้วยังเกาะโทรศัพท์อย่างไม่มั่นคง
“(มีอะไร)” เสียงทุ้มต่ำของภาคินดังขึ้นปลายสาย ทำเอาไอร่าตื่นเต็มตาในทันที ไอร่าเผลอนั่งตัวตรงขึ้นมาบนเตียง ความง่วงหายไปในพริบตา
“ปะ...ป่าว” ไอร่ารีบตอบ แต่ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เสียงของเธอกลับสูงกว่าปกติอย่างน่าเขิน
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ภาคินจะพูดเสียงเรียบ
“ไม่มีอะไร งั้นวาง”
คำพูดและน้ำเสียงเย็นชาของภาคินทำให้
ไอร่าอ้าปากค้าง ไอร่ารู้สึกเหมือนถูกทิ้งกลางอากาศโดยไม่ทันตั้งตัว ความไม่พอใจแล่นพล่านขึ้นมา
“อ้าว เห้ย! เดี๋ยวก่อน!” ไอร่าโพล่งออกมาเสียงดัง ก่อนที่ภาคินจะกดวางสายไปดื้อ ๆ
“มีอะไรอีก?” ภาคินเอ่ยกลับมาอย่างเนือ
