ไอร่าของนายนักเลง

ตอนที่ 11 โรคจิต

"นายมีเรื่องบ่อยหรอ" ไอร่าถามขึ้นขณะพยายามทำแผลให้ภาคิน ถึงแม้เธอจะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่ก็พยายามอย่างทำที่เพราะไม่ต้องการให้ภาคินเป็นอะไรไปในห้องตัวเอง

ภาคินไม่ตอบ เพียงหันมามองไอร่าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ราวกับไม่ต้องการสนทนาต่อ จากนั้นภาคินก็หันไปทางอื่น โดยไม่สนใจคำถามของไอร่าเลย

ไอร่าที่เห็นภาคินเมินเฉยไม่ตอบอะไรทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น ความขุ่นเคืองในใจเริ่มก่อตัว ไอร่าจึงกดที่แผลของภาคินแรงขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

"โอ้ย! ทำบ้าอะไร!" ภาคินร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้านิ่งของภาคินผสมไปด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับหันกลับมามองไอร่าด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

"ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง" ไอร่าตอบกลับอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน แม้ในใจจะรู้สึกผิดเล็กน้อยที่กดแผลภาคินแรงเกินไป แต่ไอร่าก็ไม่ยอมแสดงออก

ภาคินถอนหายใจลึก ๆ พลางพยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ ภาคินมองไอร่าอีกครั้งด้วยสายตาที่ดูเย็นชาแต่สงบนิ่ง

"ถ้าจะช่วย ก็ทำให้มันดี ๆ หน่อย..." ภาคินเอ่ยแล้วหันไปทางอื่น เพราะความรู้สึกไม่ชินที่ต้องอยู่กับผู้หญิงเพียงสองคนในสถานการณ์แบบนี้ จึงทำให้ภาคินพยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุยและการสบตา

"นายเป็นนักเลงหรอ?" ไอร่าเอ่ยถามอีกครั้ง คราวนี้ด้วยสายตาจริงจังอยากได้คำตอบจากภาคิน เพราะไอร่ารู้สึกสงสัยเกี่ยวกับตัว

ภาคินมากขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่พ่อของไอร่าเอ่ย และหลังจากสิ่งที่ได้เห็นและสิ่งที่ภาคินมีเรื่อง

"ถามมาก...ไม่อยากทำก็ปล่อย" ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงแข็ง ก่อนจะคว้าที่ทำแผลจากมือของไอร่าและเริ่มทำแผลเองอย่างเงียบ โดยไม่ต้องการให้ไอร่าช่วย และไม่ต้องการตอบคำถามของไอร่า

ไอร่ามองภาคินไม่วางตา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกเมินเฉยแบบนี้ แต่ยิ่งภาคิสทำแบบนี้

ไอร่าก็ยิ่งอยากรู้จักภาคินมากขึ้นเพราะไอร่ารู้สึกว่าการจะเข้าหาภาคินเป็นเรื่องยากเพราะไม่มีใครกล้าเมินเธอได้ขนาดนี้

"ชื่อไรอ่ะ" ไอร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความสงสัยทำให้ไอร่ายังคงไม่ละสายตาจากใบหน้าภาคิน

ภาคินเหลือบตาขึ้นมามองไอร่าอย่างแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยกลับอย่างเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ

"โรคจิตหรือไง..." ภาคินพูดขณะทำแผลต่อไป แต่ในใจก็เริ่มรู้สึกว่าไอร่าเป็นผู้หญิงที่ประหลาดและตื้อไม่หยุดง่าย ๆ

ไอร่าหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบของภาคิน แต่ไอร่าก็ไม่ยอมแพ้ เธอยังคงมองภาคินและรอคำตอบจริงๆที่เธออยากได้

"ภาคิน" ภาคินเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย เมื่อสายตาของไอร่าไม่ยอมหยุดจ้องเขา

"อายุเท่าไหร่?" ไอร่าเอ่ยถามต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เมื่อได้คำตอบแรกจากภาคิน แม้น้ำเสียงของภาคินดูจะไม่ค่อยพอใจ

"ยี่สิบสาม" ภาคินตอบอย่างปัดๆ ในขณะที่ยังคงทำแผลต่อไป

"อายุน้อยกว่าฉันสองปี" ไอร่าพยักหน้าช้า ๆ แล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเอง

ภาคินเมื่อได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง

ไอร่าอีกครั้งอย่างประหลาดใจ ไอร่าดูเด็กกว่าอายุที่เธอบอกไว้มาก ไม่ว่าในแง่ของหน้าตาหรือท่าทางของเธอ ทำให้ภาคินสงสัยว่าไอร่าพูดเล่นหรือเปล่า แต่ภาคินก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ เพราะไม่อยากมีบทสนทนายาว ๆ

'หน้าตา นิสัย ไม่เห็นเหมือนคนอายุยี่สิบห้าเลย...' ภาคินคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา แล้วกลับไปสนใจทำแผลตัวเองอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง

หลังจากที่ภาคินจัดการทำแผลตัวเองเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นยืนและเริ่มเก็บผ้ากับอุปกรณ์ทำแผลที่ใช้แล้ว

"ทำไร?" ไอร่าเอ่ยขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว

มองภาคินด้วยความงุนงงเมื่อเห็นภาคินทำท่าจะเก็บของเอง

"จะเก็บ ไปวางตรงไหน?" ภาคินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย พลางมองหา

"นู่น ถังขยะ" ไอร่าตอบพลางชี้ไปทางถังขยะที่อยู่มุมห้อง

ภาคินเดินไปที่ถังขยะแล้วโยนของที่ใช้แล้วลงไปอย่างไม่รีรอ เสร็จแล้วก็หันกลับมามอง

ไอร่า ก่อนที่จะเอนตัวไปพิงผนังห้องโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

ไอร่ามองดูภาคินด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งไม่พอใจที่ภาคินดูนิ่งขรึมและขัดกับบุคลิกคนอื่น ๆ ที่เธอเคยเจอ แต่ขณะเดียวกันไอร่าก็อดสงสัยในตัวภาคินไม่ได้เช่นกัน

ไอร่ามองภาคินที่ยืนพิงผนังห้องด้วยท่าทางเงียบขรึม สายตาภาคินเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจและไม่พูดไม่จา ซึ่งยิ่งทำให้ไอร่ารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

"นายไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง" ไอร่าเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

"ไม่มีอะไรจะพูด" ภาคินเพียงเหลือบตามองไอร่าเล็กน้อย

"นี่นายรู้ไหมว่าฉันเพิ่งช่วยชีวิตนายไว้นะ" ไอร่าโพล่งออกมา พลางยืดตัวขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้ดูจริงจังมากขึ้น

"รู้" ภาคินตอบสั้น ๆ เหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา

"แล้วทำไมนายทำเหมือนไม่แคร์อะไรเลยล่ะ!" ไอร่าพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

"แล้วอยากให้พูดอะไร ขอบใจเหรอ?" ภาคินถอนหายใจเบา ๆ

ไอร่าถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ ไอร่าไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือขำกับท่าทางเฉยเมยของภาคินดี ขณะที่ไอร่ากำลังจะพูดอะไรต่อ ภาคินก็พูดขึ้นมาก่อน

"ขอบใจที่ช่วย แต่ฉันไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับเรื่องของฉันหรอก" ภาคินเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมตัวเอง

"นายมัน..." ไอร่าอ้าปากเตรียมจะด่า แต่กลับพูดไม่ออก เพราะลึก ๆ ในใจเธอก็รู้ว่าภาคินไม่ได้พูดผิด

"จะไปไหน" ไอร่าเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นภาคินกำลังจะเปิดประตูเดินออกไปตากห้อง

"กลับบ้าน" ภาคินเอ่ยพร้อมจะเปิดประตูออก

"ไม่กลัวตำรวจหรือไง" ไอร่าเอ่ยพร้อมมองภาคิน

ภาคินหยุดชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตู ภาคินหันกลับมามองไอร่าด้วยสายตานิ่งเฉย

"ไม่กลัว"

"แต่นายเพิ่งมีเรื่องมา แล้วก็โดนแทงด้วย จะออกไปแบบนี้ ถ้าเจอตำรวจจะทำยังไง?" ไอร่าเอ่ยถามด้วยความกังวล ภายในใจของไอร่าก็ยังคงสับสนกับท่าทางไม่ใส่ใจของภาคิน

"ฉันจัดการเองได้" ภาคินตอบเสียงเย็นแล้วหันกลับไปที่ประตูอีกครั้ง

"นายจะดื้อไปถึงไหน นายนี่มันบ้า" ไอร่าเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความหงุดหงิด

ภาคินหยุดเดินอีกครั้ง คราวนี้เขาหันกลับมาเต็มตัว สายตาเขาคมและจริงจังขึ้น

"อย่ายุ่งเรื่องของฉัน ฉันไม่อยากให้เธอติดร่างแหไปด้วย"

"แต่นายเพิ่งถูกช่วยชีวิต แล้วจะออกไปเสี่ยงอีกรอบทำไม? นายไม่คิดถึงตัวเองบ้างหรือไง!" ไอร่าโพล่งออกมาอย่างเหลืออด

ภาคินไม่ตอบ แต่กลับเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"จะให้ทำไง" ภาคินเอ่ยพร้อมขมวดคิ้ว

"ก็นายอยู่ที่นี่ก่อนสิ รอจนกว่าสถานการณ์จะสงบ ถ้านายออกไปตอนนี้ ตำรวจอาจจะจับนายได้" ไอร่าเอ่ยพร้อมกับจ้องภาคินด้วยสายตาจริงจัง ส่วนภาคินก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางมองไปที่ประตู

"ไม่อยากเป็นภาระ"

"ฉันไม่ถือหรอก อีกอย่าง ฉันเป็นคนขับรถชนคนนั้น ถ้าตำรวจจับนายได้แล้วถ้าเรื่องมาถึงฉัน พ่อฉันคงเกลียดฉันยิ่งกว่านี้แน่" ไอร่าตอบโดยไม่ต้องคิด พลางนึกถึงศิรวัฒน์ หากเขาไอร่าคงต้องโดนเกลียดแน่ๆที่ทำให้เขาชื่อเสียง

ภาคินมองไอร่าอย่างครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

"ก็ได้ แต่แค่คืนนี้"

"งั้นดีเลย นายนอนพักก่อน เดี๋ยวฉันไปดูเสื้อ แล้วจัดผ้าห่มให้" ไอร่ายิ้มเล็กน้อย รู้สึกโล่งใจที่ภาคินยอมฟัง

ภาคินพยักหน้าเบา ๆ แล้วนั่งลงบนโซฟาอย่างระมัดระวัง ภาคินไม่เคยคิดว่าจะต้องพึ่งผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ แต่ก็ยอมรับในใจว่าไอร่าช่วยเขาไว้ในจังหวะสำคัญ...