ไอร่าของนายนักเลง

ตอนที่ 12 อ่อย?

"เอานี่ ใส่เสื้อพ่อฉันไปก่อนละกัน" ไอร่ายื่นเสื้อให้ภาคิน เพราะในห้องเธอมีเสื้อตัวนี้ตัวเดียว

เป็นเสื้อที่ไอร่าตั้งใจซื้อให้ศิรวัฒน์เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อเดือนที่แล้ว แต่ยังไม่ทันที่ไอร่าจะได้ให้ เธอกลับมีเรื่องทะเลาะกับศิรวัฒน์ก่อนจึงทำให้เธอต้องเก็บเสื้อตัวนั้นไว้

"อื้ม" ภาคินเอ่ยพร้อมคว้าเสื้อจากไอร่าอย่างไม่ใส่ใจ

"อยู่ห่าง ๆ ไป" ภาคินเอ่ยเสียงเรียบพร้อมขยับตัวออกห่างจากไอร่าเล็กน้อย เมื่อไอร่ามาเบียดนั่งใกล้เกินไป

"ใจร้ายชะมัด" ไอร่าเอ่ยพร้อมทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย เธอไม่ได้คาดหวังว่าภาคินจะเป็นคนง่าย ๆ แต่การที่ภาคินปฏิเสธความเป็นมิตรของเธอแบบนี้ก็ทำให้ไอร่ารู้สึกหงุดหงิดทันที

ภาคินไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่หันกลับไปสวมเสื้อที่ไอร่ายื่นให้ ด้วยความรู้สึกที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ มันเป็นเสื้อที่ดูมีราคา แต่ภาคินไม่ได้ถามอะไรมากนัก

"เอาล่ะ ฉันไปนอนก่อนละกัน" ไอร่าเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา

ภาคินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ รู้ดีว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่ยาวนาน แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีทางเลือกมากนัก

ตกดึกแม้ภาคินจะหลับไปแล้วอย่างง่ายดายบนโซฟาที่ดูไม่สะดวกสบาย แต่ภาคินกลับดูเหมือนคนที่ชินกับสถานการณ์เช่นนี้ ผิดกับ

ไอร่าที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอนหรูหรา แต่กลับนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาหลายรอบ ความคิดในหัววุ่นวายไปหมด

เสียงลมพัดเบาๆ จากด้านนอกทำให้ไอร่ายิ่งรู้สึกกระสับกระส่าย ไอร่าพยายามหลับตาลง แต่ภาพเหตุการณ์ที่เธอขับรถชนวาทีก็ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำๆ เธอไม่เคยทำอะไรเสี่ยงอันตรายแบบนี้มาก่อน ความกลัวถูกจับ ความกลัวว่าภาคินจะเป็นอะไร และความกลัวว่าพ่อเธอรู้เรื่องนี้

ไอร่าหันไปมองทางประตูที่ภาคินนอนอยู่ ความเงียบงันในห้องดูขัดกับความวุ่นวายในใจของไอร่าอย่างสิ้นเชิง ไอร่าถอนหายใจเบาๆ พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นและนอนหลับให้ได้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ความสงสัยในตัวภาคินเริ่มเข้ามาแทนที่

เมื่อนอนไม่หลับไอร่าลุกจากเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูออกไปด้วยความระมัดระวัง เสียงเปิดประตูดังขึ้นเพียงเล็กน้อย ไอร่าก้าวออกมาจากห้องนอน สายตาเธอจ้องไปที่โซฟาที่ภาคินนอนอยู่ แสงไฟจากภายนอกลอดผ่านเข้ามาให้เห็นภาพรางๆของร่างภาคินที่นอนแน่นิ่ง

ไอร่าเห็นว่าภาคินหลับไปแล้วนั้น ไอร่าจึงเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ทีละก้าว ราวกับกลัวว่าจะทำให้ภาคินตื่นขึ้นมา เมื่อเดินมาถึงโซฟา ไอร่าหยุดมองชายหนุ่มตรงหน้า ภาคินนอนหลับสนิท หายใจอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีทีท่าของความกังวลใดทั้งสิ้น รอยแผลจากการต่อสู้ยังเห็นได้ชัดเจนบนแขนและใบหน้าของภาคิน แต่แม้จะบาดเจ็บ ภาคินก็ยังหลับอย่างง่ายดาย

"หลับง่ายดีนิ" ไอร่าเอ่ยเสียงเบาๆ ในลำคอพลางยืนมองภาคินอย่างครุ่นคิด ความสงสัยในตัวภาคินยังคงวนเวียนในหัวของไอร่า ทำไมภาคินถึงสามารถหลับได้ท่ามกลางความวุ่นวายและอันตรายแบบนี้

ไอร่าค่อยๆก้มตัวลงจนใบหน้าเข้าไปใกล้กับภาคินโดยไม่รู้ตัว แสงจากภายนอกทำให้

ไอร่ามองเห็นใบหน้าของภาคินได้ชัดเจนขึ้น ใบหน้าที่เคยเห็นผ่านๆ ตอนที่ภาคินตื่นและแสดงความเย็นชาออกมา บัดนี้กลับดูสงบและไร้ความกังวลใดๆ

เมื่อไอร่ามองใกล้ๆ หัวใจของไอร่ากลับเต้นแรงผิดปกติอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนเพราะใบหน้าของภาคินมีความหล่อเหลาที่เธอไม่ทันได้สังเกตมาก่อน จมูกที่โด่งคมชัดทำให้ใบหน้าของภาคินดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ปากของ

ภาคินก็เป็นสีชมพูอ่อนเหมือนกับผู้หญิง แม้ภาคินจะเป็นคนแข็งกร้าวในเวลาปกติ แต่ตอนนี้เขากลับดูอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

ไอร่ารู้สึกถึงความร้อนที่ลามไปทั่วใบหน้า เธอเผลอจ้องมองใบหน้าของภาคินนานกว่าที่ควร หัวใจเต้นแรงจนไอร่าเริ่มสับสนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาและสงบนิ่งของภาคินตอนหลับทำให้ไอร่ารู้สึกหลงใหลและหวั่นไหวโดยไม่ทันตั้งตัว

"เห้ย ทำไร" ภาคินลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสียงของภาคินต่ำและหนักแน่นตามปกติ แต่ในเวลานี้กลับมีความตกใจแฝงอยู่เล็กน้อย เมื่อเขาพบว่าใบหน้าของไอร่าอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอที่รดลงมาบนใบหน้าเขา

ไอร่าเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ขณะพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่หัวใจเต้นรัวจนไอร่ารู้สึกถึงเสียงของมันได้

"ปะ เปล่านะ" ไอร่าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ แก้มของเธอแดงระเรื่อไปด้วยความอาย ไอร่ารีบผงะถอยออกไปจากภาคินอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พยายามหาเหตุผลแก้ตัว

"ฉันแค่...แค่จะดูว่านายหลับสบายดีหรือเปล่า" ไอร่าพูดพลางหลบสายตาภาคิน หัวใจของ

ไอร่าก็ยังคงเต้นรัว และความอายทำให้ไอร่าไม่กล้าสบตาภาคินตรงๆเพราไอร่ารู้สึกว่า

ภาคินมองเธอด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรกลับมา

ภาคินเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมอง

ไอร่าอย่างไม่เชื่อใจนัก ภาคินรู้ว่าไอร่ากำลังแก้ตัว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยให้บรรยากาศในห้องกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

"แล้วนี่แต่งชุดอะไร จะอ่อย?" ภาคินเอ่ยเสียงเย้ยเล็กน้อย พลางมองไอร่าอย่างสงสัยเพราะชุดที่ไอร่าสวมใส่เป็นชุดนอนผ้าไหมสั้น เผยให้เห็นช่วงขาที่เรียวยาวและหน้าอกที่เด่นชัดเล็กน้อย ทำให้ภาคินอดไม่ได้ที่จะพูดจาเสียดสีกับไอร่า

"ไอบ้า ใครมันจะอ่อยนาย! ฉันก็แค่ใส่ชุดนอนปกติของฉัน" ไอร่าโต้กลับทันควัน น้ำเสียงของไิร่าแฝงไปด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าแดงขึ้นจากความไม่พอใจที่โดนกล่าวหาว่าเธอพยายามยั่วภาคิน ไอร่าจ้องภาคินกลับอย่างท้าทาย พร้อมทั้งกอดอกเพื่อปกปิดร่างกายให้มิดชิดขึ้น ภาคินมองไอร่ทด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่มีแววรำคาญ

"เป็นผู้หญิง ก็ควรที่จะใส่เสื้อปกปิดให้มิดชิด" ภาคินเอ่ยอย่างไม่แยแสต่อคำโต้แย้งของ

ไอร่าพร้อมเหลือบตามองเสื้อผ้าที่ไอร่าสวมใส่อีกครั้งอย่างตำหนิ

คำพูดนั้นทำให้ไอร่ายิ่งรู้สึกไม่พอใจ เธอสะบัดหน้าและเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ ทั้งยังรู้สึกอายที่ภาคินมาตำหนิเรื่องเสื้อผ้าของเธออย่างโจ่งแจ้ง

"ไม่นอนหรือไง" ภาคินเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ไอร่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของไอร่ายังคงแดงก่ำ ทั้งจากความเขินและความหงุดหงิดหลังจากบทสนทนาที่เพิ่งผ่านมา

"กะ ก็ นี่ไงจะไปนอน!" ไอร่ารีบตอบกลับด้วยเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะชี้ไปทางประตูห้องนอนอย่างลุกลี้ลุกลน แต่สายตาของภาคินที่มองมาอย่างเรียบนิ่ง ทำให้ไอร่ายิ่งรู้สึกอายจนแทบไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ที่ไหน

ทันใดนั้นเอง เมื่อไอร่าหันหลังกลับไป ไอร่าก็กัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับอารมณ์ที่ปะทุขึ้นในใจ ไอร่าเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่ในจังหวะที่ประตูปิดลง ไอร่าก็เผลอกรีดร้องเสียงเบาในคอ 'อร้ายย!' พร้อมกับกำหมัดแน่นด้วยความเขินและโมโหตัวเอง

'ทำไมต้องมาพูดเรื่องแบบนี้กับฉันด้วย' ไอร่าคิดอย่างหัวเสีย แต่ไอร่าก็ต้องระวังไม่ให้เสียงนั้นดังเกินไป เพราะกลัวว่าภาคินจะได้ยิน

ไอร่านั่งลงบนเตียง พยายามทำให้หัวใจที่เต้นแรงสงบลง แต่ความรู้สึกทั้งอายทั้งหงุดหงิดยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเธอ...