Kimsesizdim ben. Kolu kanadı kırık, kalbi bozguna uğramış yokluğun dibine vurmuş kişiydim. Zemheri soğuğunda iliklerine kadar üşüyen ama asla belli etmeyendim. Buydum işte, dışı sert bir kabuktan başka bir şey değildim. Sevenim yok sevilenim yoktu. Hep tek tabanca takılmak asıl kanunlarım arasında geliyordu.
Ruhum serzenişteydi, yokluğun dibine vurmuş kurtarmak isteyenim yoktu. Ruhum acı çektikçe insanların gülüşleri kulaklarımı dolduruyordu. Herkes bir bir süzüp bir şey olmamış gibi yollarına devam ediyordu. Bunca acamasız ruhun içinde kimsesizdim, tek varlığım yıllar önce beni bırakıp gitmişti. Sebepsiz, sualsiz, bir şey demeden bir hesap vermeden avuçlarımın arasında yitip gitmişti. Yutkundum hatıralarımı kaplayan anılar bir bir kirli zihnime dolduruyordu. Hapis olmuştum işte, demir
