Dipsiz kuyunun en ücra köşesindeydi bedenim. Ruhum her arbedenin sonunda yenilmiş şekilde çıkarken, bedenim dimdik her zaman ayakta durmayı tercih ediyordu.
Önümde uçsuz bucaksız bir hayat varken her gün biraz daha yaşadığım ana lanet ediyordum. Önümde duran bilgisayardan hıncımı almak ister gibi daha sert basıyordum. İçimde ki yangını biraz olsa da söndürmesi umudum vardı.
O kadar sinirlerim hat safhaya ulaşmıştı ki kapının çaldığını bile duymamıştı ruhum. Önümde duran Murat'a baktım.
"Kapıyı çaldım ama duymadın."dedi sakince. Keşke bende senin kadar sakin olabilseydim.
"Evet dalmışım."dedim kısaca başka verecek cevabım yoktu. Zira içimde orman yangınları başlamış söndürmeye bir Allah'ın kulu gelmemişti.
"Gece."diye başladı sözlerine Murat. Sözlerini tartıp söyleyen bir adamdı. B
