"Konuşmak istiyorum," dediğim an, boğazımdaki o koca yumrunun çözüldüğünü değil, aksine daha da sertleşip sivri bir taşa dönüştüğünü hissettim.
Kelimeler ağzımdan çıkmıştı bir kere.
Konuşmak istiyordum.
Zeynep’in nefesini tuttuğunu, hattın diğer ucundaki o saniyelik duraksamayı hissettim. Galiba beni ikna ettiği için rahatlamış olmalıydı.
Bunun eninde sonunda geleceğini biliyordu tabii.
Bu kadar çabuk değil.
"Yarım saate buluşalım," dedi Zeynep. Sesi artık telefondaki o yapay, kontrollü tondan sıyrılmış, daha tok, daha gerçek bir hale bürünmüştü. "Sana konum göndereceğim yere gel."
"Tamam." dedim sadece.
Telefonu kapattığımda oda üzerime yıkılıyor gibiydi.
Hızla montumu giydim. Çantamı alırken elim titredi, anahtarları düşürdüm. Kalbim deli gibi çarpıyordu.
Biraz sonra Zeynep
