FALLING FOR MISTER INTIMIDATING (FILIPINO)

Kabanata 1

Kabanata 1

“Khaliya Raye Sebastian.” Our Master Teacher called my name, kaya naman agad akong ngumiti, bago tuluyang umakyat sa stage kung saan makukuha ko na ang an na taon 'kong pinaghirapan. Ang diploma ko.

I mouthed the word 'thank you' as i received the certificate and the medal that is awarded to me. I, am the this year's Valedictorian. I'm so happy because i'm consistent in being the top student all over my Junior and Senior High School life.

The flashes of camera and the loud applause and praise of the people around us consumed my ears. Sobrang nakakataba ng puso na mabigyan ng parangal. Matapos ang matagal na paghihirap, nakamit ko din ang gusto ko.

I am planning to take a step towards the platform wherein i am assigned to do my Valedictory speech, when i saw my Best friend, Flurr—whose at the lower part of the stare is waving at me, and signalling me to go to her.

I frowned, but i did what she asked. Mabilis akong nagpaalam sa mga organizers at host ng event kung pwedeng lapitan ko muna ang best friend ko, at ikinaluwag naman ng dibdib ko nang pumayag ang mga ito.

Agad akong lumapit kay Flurr, “Why?”I asked.

I frowned when i realized that she's crying. “Dad texted you, sorry if i read it. You have to know it.”she said, while tears are still flowing into her cheeks.

I confusingly accepted the phone she was giving me, then i open and read the message.

And as i read the message, tears instantly filled my eyes. I started sobbing.

No! This isn't happening!

Mom...Dad...

“I'm sorry, Khali”rinig 'kong sabi ni Flurr, habang hinahawakan ang mga kamay ko. Walang humpay sa pagtulo ang mga luha ko, kahit na nararamdaman ko na ang mga tinginan sakin ng mga tao sa buong hall kung saan dinaraos ang Graduation.

Wala na akong ibang pinagtutuunan nang pansin kung hindi ang katotohanan...na wala na ang mga parents ko. They're dead.

All I thought pupunta sila ngayon. Akala ko, su-surpresahin nila ako. Akala ko lang pala. Kasi ang totoo, wala na 'yung dalawang taong pinag-aalayan ko nang mga naabot ko.

Wala na 'yung dalawang taong aakyat sa stage para yakapin ako, at isuot ang mga medalyang matatanggap ko.

Wala na sila...

Wala na ang parents ko...

They left me...here, alone.

I tried to wipe the tears in my face, once i felt someone tapped my arm. Nang lingunin ko kung sino iyon, nakita ko si Miss Alcantara na siyang punong abala para sa ganap ngayong araw, halata naman ang gulat sa pagmumukha nito nang makita ang itsura ko.

“Khaliya, why are you crying?”mahinahon ngunit halata ang pag-aalala sa tono ng pananalita nito. “What happened?”she continued to ask.

I tried my best to stopped my sobs for awhile for me to talk clearly, “Miss Alcantara, c-can i leave already? I-i need to go to my parents”i said, stuttering.

Miss Alcantara stared at me for awhile, while she is frowning. “But...Khaliya, you're Valedictory Speech is needed”

I stared at Miss Alcantara, and ready myself to say the most hurtful news i've heard in my entire life. “Miss Alcantara...”my tears stared to flow again, much faster right now. “My parents is gone. They need me, and i need to see them. Please”i sobbed.

Hindi ko na mapigilan ang tuluy-tuloy na pagbuhos ng mga luha ko. Pakiramdam ko wala nang silbi lahat ng mga bagay na nasa paligid ko. Wala na akong ibang maramdaman kundi ang sobrang kalungkutan dahil sa mga nalaman ko.

Muling natuon ang atensyon ko kay Miss Alcantara nang makita 'kong naglakad ito patungo sa mga nakaupong opisyal ng School na kasalukuyang nasa entablado. Nag-usap ang mga ito at si Miss Alcantara, umabot ng ilang minuto bago makabalik sa kinaroroonan ko si Miss.

“Ipinagpaalam na kita, Khaliya. You can go to your parents.”Miss Alcantara said, then she quickly hugged me and murmured to my ears. “Kayang-kaya mo 'to Khaliya, you can overcome it. Okay? Yes, losing your parents is hard, but you need to go on. After all the grieving, you need to take a step and continue what your life already is.”Miss Alcantara said.

Marahan akong tumango habang yakap-yakap niya pa rin. Ramdam ko ang pag-aalala at pakikiramay ni Miss Alcantara sakin sa pamamagitan ng mahigpit niyang yakap.

At kahit papano, nabawasan ang lungkot at bigat na nararamdaman ko nang dahil sa sinabi niya.

***

PAGKALABAS namin ni Flurr mula sa Hall kung saan dinaraos ang Graduation, ay agad na nakakuha ng atensyon ko ang isang magarang kulay itim na kose na nakaparada na lang basta sa gitna ng daanan.

Kulay itim ito, at mukhang mamahalin dahil na din sa klase ng pagkakakulay at sa disenyo nito.

Akmang hihilain na ako palayo ni Flurr, nang marinig namin ang pagbukas ng pintuan ng kotse. Agad na nabalik duon ang atensyon ko—at nakita ko naman ang isang binatang may maputing balat, may katangkaran,matangos ang ilong at medyo may katamtamang laki ang katawan.

Kung wala lang sigurong problema akong kinakaharap, malamang ay nanaisin 'kong titigan ang lalaki—pero hindi ito ang tamang oras para doon.

“Khali, tara na.”rinig 'kong aya ni Flurr. Nioingon ko naman ito, at nakita ko naman na nakatingin ito sa akin.

I nod. “Tara na”pag-sang ayon ko at akmang maglalakad na kami ni Flurr nang marinig ko ang boses ng lalaki—na tumawag sa pangalan ko.

“KHALIYA RAYE SEBASTIAN!.”

Agad akong napalingon sa direksyon na pinanggalingan ng boses na tumawag sa akin. A handsome man, having a perfect square jaw and granite eyes surprised me.

I frowned. "Who are you?" I asked. Still looking at him intently.

The man walked closer to me, emotionless. He suddenly offered his hand at me. "Steven Tan." he said, "And I'm here to take you to your parents."