กำราบเสือ

บท 1

ตอนนี้ฝ่าเท้าผมกำลังเหยียบอยู่ที่มือของไอ้โรคจิตที่มันบังอาจมาเเอบถ่ายใต้กระโปรงเพื่อนของผม มันชื่อว่า 'ก้านพลู' มันดูเอื่อยเเละเฉื่อยมากเวลาโดนคนอื่นเต๊าะหรือล้อเล่นเเม่งมักจะตามมุขเขาไม่ทัน

เเต่ยิ่งเเย่ไปกว่านั้นก็คือมันโดนหลอกง่ายมากกกกก! นี่เเหละคือเหตุผลที่ผมไม่อยากให้มันมีเเฟน!

ยอมรับว่าผมเป็นคนนึงที่หวงเพื่อนมาก ก็เพราะผมมีไอ้พลูมันเป็นเพื่อนคนเดียว อีกอย่างเเม่มันก็ฝากฝังไว้กับผมด้วย มันซื่อจนบื้อบางทีผมอยากจะยกมือเขกหัวไอ้พลูมันเเรงๆ

ก้านพลู มันเป็นผูู้หญิงตัวเล็กเเละค่อนข้างบอบบาง เเต่ผมไม่ได้ชอบเพื่อนสนิทนะ อย่าเข้าใจผิด ผมเเค่สบายใจเวลาอยู่กับมันเเค่นั้นเอง อีกอย่างผมยังไม่เคยมีเเฟนด้วย = ='

"เอามือถือมึงมา! "ผมขู่ฝ่อๆ ถ้าเป็นงูป่านนี้เขมือบมันเข้าไปเเล้วล่ะ

"กูไม่ให้"

"ทำเหี้ยขนาดนี้ยังมีหน้ามาปฏิเสธกูอีก! "

"กูไม่ได้ทำ! "

ไอ้เเว่นใต้ตีนผมมันตวาดผมกลับอย่างบังอาจซะเหลือเกิน ผมเห็นว่ามันเอาเเต่เดินตามไอ้พลูในมือถือกล้องโทรศัพท์มุมต่ำขนาดนั้น ถ้าไม่ได้เเอบถ่ายใต้กระโปรงเพื่อนผมอยู่เเล้วมันกำลังทำอะไรล่ะครับ? กำลังหาทิศเหนือ ทิศใต้หรือไงฟร่ะ!

อมขี้มาพูดเหอะ!

"มึงนี่หน้าด้านกว่ารองเท้าหนังบ้านกูอีกนะ! ไอ้ก้านไปเอาโทรศัพท์มันมา"ผมหันไปสั่งเพื่อนตัวเองที่ยืนสั่นระริก มันคงไม่รู้สินะว่าผมจะรู้วิธีการป้องกันตัวมาเยอะขนาดนี้ ต้องขอบคุณพ่อผมมากที่ส่งผมไปเรียนศิลปะการต่อสู้เเละก็การใช้ปืน ตอนนั้นผมก็อืดอาดไม่อยากเรียน เเต่พอวันนี้ได้เอาออกมาใช้บ้างมันก็ถือว่าที่เรียนไปไม่เสียเปล่า

"อะเปา"พลูว่าพลางยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้ผม สายตาของเหล่านักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาหยุดเเละหันมามุงผมกันเป็นตาเดียว

ผมเปิดคลิปในเเกลลอรี่ในโทรศัพท์มันก่อนจะจัดการลบคลิปเเอบถ่ายใต้กระโปรงนั่นซะ เเล้วบอกไม่ถ่าย เเม่งจะหน้าหนาไปถึงไหน กระทืบเเม่งให้เเว่นเเตกซะดีมั๊ย!

"ไม่ได้ถ่ายพ่อมึงสิ ไอ้เเว่น! "ผมออกเเรงที่ปลายเท้าบดขยี้ลงไปที่ฝ่ามือของมัน จนไอ้เเว่นใต้อาณัติของผมร้องโอดครวญออกมา ใบหน้าเเสดงความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต เพื่อมันจะได้รับรู้ถึงเเรงเวลาเเม่คลอดคนเเบบมันออกมาก็ได้นะ! จะได้เลิกทำตัวล่อตีนซะที!

"เปา.. พะ..พอเถอะ เปา พอเถอะ.."

"เห้ยมีเรื่องอะไรกันวะ"

เสียงทุ้มที่ผมไม่เคยได้ยินดังขึ้นตอนเเรกนึกว่าจะไม่รู้จัก เเต่พอเขาโผล่หน้าออกมาผมถึงรู้ว่าเขาเป็นใคร เเละไอ้เเว่นนี่ก็คงจะเป็นคนในใต้บัญชาของเขาด้วยเช่นกัน

'เคนตะ' รุ่นพี่ปริญญาโทปีสองใกล้จะจบเเล้ว เเต่ดูเหมือนว่าเขาจะฮอตยิ่งกว่าเเดดในประเทศไทยซะอีก เเต่บอกไว้ก่อนว่าความเจ้าชู้ ความไหลของมุขพี่เเกเเพรวพราวราวกับเพชร! เเละยิ่งกว่านั้นพี่เขายังเป็นเชฟอีกด้วยนะ เหอะๆ เบื้องหน้าเป็นเชฟใจดี สุภาพ เเต่เบื้องหลังเจ้าชู้ คุยเยอะ เเถมฉายาเขาน่ะคือ 'พี่เคนเล่นสด งดถุง'

เเละที่สำคัญไอ้พี่บ้านี่มันกำลังจ้องจะเล่นไอ้พลูอยู่ด้วยดิ.. เหม็นขี้หน้าเเม่ง!

"พี่เคนช่วยผมด้วยครับ"ไอ้เเว่นมันรีบหันไปขอความช่วยเหลือรุ่นพี่มันทันที เเต่ผมก็ยังไม่ยอมยกเท้าขึ้นจากมือมันหรอกนะ จะเหยียบให้กระดูกเเหลกจนจับโทรศัพท์ถ่ายใต้กระโปรงใครไม่ได้เลย!

"ปล่อยเด็กในร้านพ่ี่ก่อน มีอะไรค่อยๆ คุยกัน"

เขาเข้ามารั้งเเขนผมเบาๆ เเต่ผมกลับเบี่ยงตัวออกคล้ายว่ารังเกียจ ไอ้พลูเองมันก็ตกใจไม่น้อยเเละก็เป็นพี่เคนนั่นเเหละที่เข้าไปปลอบมันใหญ่

"เด็กในร้านอ๋อ ทีหลังอะช่วยบอกให้มันเลิกหื่นเเอบถ่ายใต้กระโปรงชาวบ้านเหอะ หื่นนักหรอมึง อยากตายหรอวะ! "

"เปาอย่าทำเขา! พอเถอะ คลิปก็ลบเเล้วเดี๋ยวมันจะไปกันใหญ่นะ"

"ไอ้เชี่ยเเม่ง..."

"ปล่อยกูสิวะ! "

"ไม่ฆ่ามึงก็บุญเล้ว ไอ้ขยะเอ้ย! "

ผมยกเท้าออกก่อนจะเดินไปคว้าตัวไอ้พลูให้ออกจากผู้ชายสูงราวร้อยเเปดสิบเซนกว่าๆ ให้กลับมายืนด้านหลังผมเเทน เขาน่ะไม่ควรได้อยู่ใกล้คนดีๆ หรอก คนอย่างเชฟเคน เหอะ! ส่วนไอ้เเว่นติดสปีดตีนม้าวิ่งหายไปเเล้ว ขืนมันอยู่อีกห้าวิมันตายเเน่!

ผมจะส่งมันไปเยี่ยมยมโลกเลย!

"เหอะ ไม่เเปลกใจทำไมไอ้เเว่นนี่เเม่งถึงหื่น เพราะอยู่ร่วมร้านเดียวกันนี่เอง"

"เห้ยน้องเปา"

คนเเบบเขาพูดดีด้วยกัดลิ้นดิ้นตายซะยังดีกว่าบอกให้ ขนาดคนในร้านตัวเองยังดูเเลหรือคุมไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าผมจะดีตอบ เเละยิ่งชื่อเสียงในเเง่ลบมันกระจายไปทั่วมหาวิทยาลัยเเบบนี้ผมคงปล่อยให้ไอ้พลูมันหลงใหลเขาไม่ได้อีกต่อไป

"ใครน้องพี่ ผมอั่งเปาลูกคนเดียว ไม่มีพี่ชายโว้ย! "

"ช่วยพูดกับรุ่นพี่ให้มันดีหน่อย.."สายตาคมดูสุขุม จมูกโด่งสันทัด ริมฝีปากเข้ารูปสีชมพูอ่อน เขากำลังยิ้มอ่อยผมเป็นเนืองๆ ทำไมจะไม่รู้ เเต่ที่รู้ๆ ตอนนี้เท้าผมมันสั่นยากจะเตะปากเขาอีกคน!

พูดดีกับรุ่นพี่ ชิช้ะ! รู้จักอั่งเปา วัดเส้าหลินหรือยังห๊า!!!

"ชาติหน้าตอนสายๆ เถอะ"

ผมจิ๊ปากในลำคอเพราะไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบขี้หน้าเขาหรืออะไรนะ เเต่เพราะเขามันเฟรนลี่เกินไป เที่ยวเล่นคุยกับผู้หญิงคนนู้น คนนี้ไปเรื่อย เเละด้วยความที่บ้านรวย เรียนดี มีฐานะ ผู้หญิงที่ไหนหรือใครก็อยากจะได้ควงเขากันทั้งนั้น เเต่หนึ่งในเป้าหมายของพี่เเกคือไอ้พลูเพื่อนผมไง เวลาเพื่อนรักผมจะมีเเฟนผมก็อยากให้มันได้เจอคนที่ดีไม่ใช่ไอ้บ้ากามนี่!

"ขอโทษเเทนเปาด้วยนะคะพี่เคน.. อย่าไปถือสาเลยค่ะ"ไอ้พลูมันว่าขอโทษเเทนผมใหญ่

"จะขอโทษทำไมวะพลู นั่นมันคนในร้านเขา ทำไมไม่สั่งสอนให้ดี อีกอย่างรับคนเเบบนี้มาทำงานได้ไง! "

"เปาอย่าว่าพี่เขา.. พี่เคนไม่รู้เรื่องนะ"

"เปาไม่ได้ว่าเเต่เปาพูดความจริง! "

"ไม่เอาน่า เปาก็พูดจริงนั่นเเหละ พี่ผิดเองอะ เดี๋ยวค่อยไปสั่งสอนมันเอง"เขาว่าพลางตวัดปลายสายตามามองผมเหมือนไม่ค่อยจะพอใจเท่าไร

"ดี.. เเต่อย่าลืมสั่งสอนเจ้าของร้านก่อนนะครับ ว่าเลิกหื่นได้เเล้ว! .."

"อั่งเปา! "ไอ้พลูมันเอ็ดผมใหญ่ ทำไงได้ผมพูดความจริงอะ

"ช่างเขาเถอะครับน้องพลู ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ.. พอดีเดี๋ยวพี่ต้องไปร้านเหล้ากับเพื่อนน่ะ.."เขาว่าพลางขยิบตาให้ไอ้พลูมัน ซึ่งมันก็คงจะอ่อนระทวยลงไปกับพื้นซีเมนต์เเล้วเเหละ -.-

"เหอะ..."ผมมองบนใส่เขาลับหลัง ที่จริงพี่เคนเขาก็ดีนะ ดีกับคนทั่วไปไง ดีกับทุกๆ คน -*-

"ขอโทษพี่เขาเลยนะเปา นิสัย"

"ไม่รู้เเหละ เเล้วตกลงพรุ่งนี้จะไปไหนกับพี่เขาอะ"

ผมพูดพลางก้มเก็บกระเป๋าเป้ตัวเองที่ตกไปอยู่ที่พื้นหลังจากจบมวยกับไอ้เเว่นหื่นนั่น ตอนนี้ทุกคนที่มุงเริ่มเดินไปทำธุระกิจส่วนตัวตามปกติทำเหมือนเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น มันก็คงเป็นธรรมดาของมนุษย์ที่เวลาเกิดเหตุอะไรเเบบนี้ก็จะเจอคนมุง = =

เเต่ขอบอกว่าครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ผมเกิดเรื่องหรอก ถึงเเม้ผมจะเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าหวาน เเต่ผมก็ไม่ได้ยอมใครง่ายๆ หรอกนะ พ่อสอนว่าเกิดเป็นคนอย่ากลัวคน เเต่จงให้ความเคารพซึ่งกันเเละกัน เเต่ถ้าหากใครคนนั้นล้ำเส้นเราขึ้นมา ให้ซัดกระหน่ำได้เลย! กระหน่ำไหมล่ะพ่อ!

"พาพี่เขาไปทำเลซิกตากับคุณหมอ.."พลูตอบกลับผมเสียงใส พลางเอามือทัดใบหูตัวเองด้วยความเขินอาย กับเเค่ไปทำเลซิกตานี่ต้องเขินตรงไหนเนี่ย? เพื่อนผมมันชักจะเพี้ยนเยอะละ -.-

"อืม.. เเล้วสรุปพี่เขายอมคบกับเเกหรือยัง"

"อะ เอ่อ คือเรื่องนั้นน่ะ.."

"ทำไมวะ"

ผมขมวดคิ้วเข้ากัน มองท่าทีของไอ้พลูที่ดูกระอักกระอ่วนเหมือนคนกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเเล้วก็ไม่อ้าปากบอกผมอีกต่างหาก

"พี่เขายังไม่ได้พูดเรื่องคบหรอก"

"หะ? เเล้วมีอะไรกันหรือยัง"ผมถามออกไปตามตรงจนไอ้พลูมันสะดุ้งโหยง

"บ้าหรอเรายังไม่เคยมีอะไรกับพี่เขาหรอก.."

"ดีเเล้วล่ะ"

ผมรู้สึกโล่งอกไปอีกหนึ่งระดับ ถ้าเกิดมันถลำลึกไปมากกว่านี้ มันเองอาจจะเจ็บปวดมากกว่าใคร

"เเต่เราก็อยากลองเหมือนกัน เผื่อพี่เขาจะรักเราบ้าง"

"บ้า! เซ็กมันไม่ได้หมายความว่าต้องรักกันปะวะ ..เอาล่ะ พรุ่งนี้ไปไหนถ่ายรูปมาเเล้วเปาจะตามไปด้วยเพื่อพี่มันคิดไม่ซื่อ"

"อื้ม โชคดีนะ"

"งั้นเปากลับบ้านก่อนนะ เจอกัน"

ผมโบ้ยมือลาไอ้พลูมัน ก่อนจะเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายเหมือนทุกครั้ง พ่อกับเเม่ผมท่านไปทำงานที่ประเทศจีนปลายปีโน่นกว่าจะกลับมาสักครั้งนึง เเละทุกๆ เดือนเขาจะส่งเงินมาให้ผม เเล้วนานๆ ทีโน่นเเหละกว่าจะมาหา ผมถึงต้องประหยัดไงเพราะตอนนี้ตัวเองยังไม่มีงานเป็นหลักเป็นเเหล่งทำ มุ่งเรียนอย่างเดียว

ผมอยากเป็นเชฟทำขนมนะ ผมทำเป็นด้วยเเหละ เเต่ทำเเล้วคนทานได้ไม่ได้นี่คนละเรื่องกันเลย เวลาเรียนผมก็ตั้งใจนะเเต่ทำไมผลออกมาถึงห่วยระเบิดขนาดนี้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"ขึ้นรถเดี๋ยวพี่ไปส่ง! "

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับมองไปที่ร่างสูงกำลังลดกระจกดำขลับครึ่งนึงเเละปรายสายตามามองผม น้ำเสียงทุ้มเเลดูเย่อหยิ่งในตัวของเขาเอ่ยชวนให้ผมขึ้นรถไปด้วย เเต่ใครจะไปกับเขาล่ะ 'วายุภัคร' ฮึ!

"ยุ่งน่า"

"พูดกับรุ่นพี่ให้มันดีๆ หน่อยสิครับ"

"บอกกี่รอบเเล้ววะ ว่าไม่มีพี่ชาย.."ผมบ่นพึมพำคนเดียว คอก็ยังชะเง้อมองรถเมล์ตลอดเวลา

"ขอโทษค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ หลบหน่อยค่าาา!!! "เสียงเเวดของผู้หญิงวัยทำงานในมือถือเเก้วกาเเฟเป็นสิบๆ ในมือเดินตรงมาทางผมเเละดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มองเลยว่าผมยืนอยู่ เลยกลายเป็นว่าเธอเดินชนเข้ากับผมเต็มเเรงๆ กาเเฟร้อนร่วมสิบเเก้วราดเข้ามาที่เเขนข้างซ้ายของผมจนได้กลิ่นหอมๆ ของกาเเฟกรุ่นจมูกเลยล่ะ

"เห้ยน้อง! "

"โอ้ย.."

ผมได้เเต่ร้องครวญล้มลงไปนั่งเล่นกับพื้นท่ามกลางเสียงตกใจหวีดว้ายของพี่เเก ผมหรือเปล่าล่ะที่ต้องวีดน่ะน้ำร้อนลวกเลยนะนั่น เเต่พอผมเอี่ยวตัวไปมองด้านหลังก็พบว่ามีร้านกาเเฟเจ้านี้อยู่ สรุปว่าพี่เเกซื้อมาปุ๊ปราดใส่ผมปั๊ปเเล้วมันกาเเฟร้อนด้วยเนี่ยนะ T^T

โคตาระพ่อ โคตาระเเม่ เเสบร้อนไปทั่วเเขนเเล้วเนี่ย! ยังไงก็ขอบคุณพี่เเกนะที่ยังเหลือมือข้างขวาไว้ให้! ซวย! เป็นเพราะไอ้พี่เคนบ้านั่นเเท้ๆ ถ้าไม่มัวคุยกันอยู่ผมคงไม่เป็นสภาพนี้อะ!

"ร้อนๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "เเขนข้างซ้ายผมชาดิก เเดงทั้งลำเเขนเลยตอนนี้ ถ้าน้ำร้อนกว่านี้อีกนิดเดียวนี่มีสุกเเน่นอน เอาช้อนมาจ้วงตักกินได้เลย = ='

"เป็นไรเปล่าเนี่ย"

"ไม่เป็นมั้ง! "ประชดว้อยยย!

"ขอโทษนะน้องพี่ไม่ทันมอง! "

พี่เเกโวยวายเดินเข้ามาหาผม เเละเป็นอีกครั้งที่ผมโดนคนมุงเป็นรอบที่สองของวัน ผมหันไปมองพี่เคนที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ สีหน้านิ่งเรียบตามสไตล์เขามีเพียงเเค่เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเท่านั้น

"พี่ครับ! จะฆ่ากันหรือไงเนี่ย! น้ำในกาเเฟไม่ใช่น้ำออนเซนะครับที่จะเเช่เเล้วจะรู้สึกดี!!! "ผมตวาดใส่ ผมเป็นคนค่อนข้างเลือดร้อนเเต่ไม่เคยทำร้ายใครก่อนซะหน่อย อีกอย่างครั้งนี้พี่เเกเดินไม่ดูน้ำลวกผมจนเเขนเเดงเถือกหนักขนาดนี้ใครจะรับผิดชอบ!

"พี่ขอโทษ! พี่ไม่ได้ตั้งใจ.."

"ไม่ได้ตั้งใจ หรอ..หื้ม! "ผมกำลังตั้งท่าด่าอีกรอบเเต่คนตัวสูงกลับตัดบทผมซะดื้อ

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมดูเขาเอง"น้ำเสียงนิ่งเรียบปนขู่เเข็งๆ ของเขาทำเอาพี่เเกนิ่งชะงักไปเเล้วรีบลนลานเก็บข้าวของวิ่งเตลิดไปเลย

"เห้ย! ไม่คิดจะจ่ายค่าเสียหายหน่อยหรือไง กลับมาเดี๋ยวนี้ โว้ยยย!!!! "

ผมโวยวายไล่หลังเธอไป คนแถวนี้มองผมเป็นตาเดียว แต่ผมสนใจที่ไหนกันเล่า ตอนนี้พี่แกจะต้องกลับมารับผิดชอบค่าความเสียหายที่เกิดขึ้นกับผมก่อน! และอีตาพี่เคนไปบอกว่าไม่เป็นไรนี่คืออารายยยย! แขนจะไหม้อยู่แล้วว้อยยยย!!!

"เลิกโวยวายเเล้วขึ้นรถพี่ซะ"

"เห้ย ไม่โวยวายได้ไง เเขนผมทั้งคน"

"เเต่เขาขอโทษเเล้ว อีกอย่างเขาไม่ได้ตั้งใจ"

"เอาน้ำร้อนลวกมั้งไหมล่ะครับ เผื่อจะได้ไม่พูดประโยคนั่นออกมา"

ผมนั่งกัดริมฝีปากเเน่นด้วยความเเสบร้อน พี่เคนหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมาจากในกระเป๋ากางเกงเเล้วซับลงมาที่เเขนผมเบาๆ สายตาดูละเมียดละไมเเละอ่อนโยนผิดปกติ ผมเลยเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นแทนก่อนจะกลับมามองแขนตัวเองทันทีที่มือหนาของเขาปล่อยออกจากแขนผม

"ขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปหาหมอ"

"เดี๋ยวไปเอง"

"เลิกดื้อเหอะ พี่ไม่ทำไรเราหรอก"

เเน่หรอ เหอะ! ผมอยากจะเชื่อเขาอยู่หรอกถ้าไม่มีรอยยิ้มสารเลวบนใบหน้าเขาน่ะ ยอมรับว่าอคติ เเต่เเล้วไงก็ผมไม่ชอบขี้หน้าเขาหนิ!

แต่คิดๆ ดูแล้วไปกับเขาประหยัดค่ารถไปตั้งเยอะ แถมแขนยังมาเจ็บอีก ..เออไปก่อนดีกว่าค่ารถเเท็กซี่คงอ้วกไม่น้อย ขอนั่งรถฟรีหน่อย อัพเกรดจากรถเมล์ฟรีเป็นรถพี่เเกเเทนละกัน -.- ..โทษฐานที่ชวนผมคุยจนต้องกลายมาเป็นเเบบนี้!

เเล้วกูจะคุยคนเดียวทำไมวะเนี่ย = =

"ไม่ปล้ำหรอก"

"เชื่อได้ที่ไหนวะ"

"อยากนอนเจ็บตรงนี้ก็ตามใจ"

"ไปๆ ไปก็ได้.. โว้ะ"

ผมเลิ่กลั่กกรอกตาไปมาเหมือนเขาจะอ่านความคิดผมได้ซะอย่างนั้นถึงพูดออกมาโดยไม่มีท่าทีเคอะเขินเลย เเหงดิพี่เเกหน้าหนายิ่งกว่าที่เสริมส้นผมซะอีก -.-

ผมเดินขึ้นมานั่งรถคันหรูของเขา พยายามปกป้องเเขนตัวเองสุดฤทธิ์ ในใจนี่เรียกหาเเต่หมออย่างเดียว ใจจะขาดรอนรอน T^T มันไม่ได้เจ็บจนหนังเปิดเเต่อย่างใดเเต่เหมือนผมจะได้กลิ่นไหม้จากเเขนด้วยนะ -.-

เขาเองก็จัดการออกรถทันทีไม่รีรอเพราะถ้าช้ากว่าอีกผมอาจจะช็อคตายไปซะก่อน กลิ่นกาเเฟยังหอมติดเเขนอยู่เลย เออดีเหมือนกันคืนนี้ทำรายงานส่งอาจารย์พอดีด้วย ตาจะได้ค้างตึ่งทำงานสบายทั้งคืน! แล้วหลังจากวันนี้ไปผมควรจะต้องเข้าวัดทำบุญบ่อยๆ จะได้ไม่ซวยอย่างวันนี้อีก -*-

"เหยียบมิดเลยดิพี่! นี่รถเเรงจริงปะเนี่ย รถส่งเเกงยังเเรงกว่าเลย จะตายเเล้วเนี่ย! "ผมเร่งเร้า เขาเอาเเต่ผิวปากสบายใจเฉิบ

พ่อคนดี ดีฉิบหาย!

"พูดเยอะนะเราอะ ดูสิครับมีด่าน รถติดอีก"เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบสายตาคมสุขุมกวาดมองไปทั่วท้องถนน ผมเลยมองไปบนท้องถนนที่มีแต่รถจอดติดกันแน่นิ่งประดุจดั่งตรงนี้คือลานจอดรถ แต่มันไม่ใช่ว้อย! โรงพยาบาลอยู่หนายยยย! ช่วยผมด้วยยยยยย!

"เห้อ~..ชีวิต! "ผมสบถออกมาเบาๆ จนเขาหันมาขำ เพราะผมนอนเเผ่ตัวอย่างไร้วิญญาณเงยคอพาดไปด้านหลังเหมือนชีวิตนี้จบสิ้น เเขนยังเเสบต่อเนื่องเเละมันก็ไม่ยอมหยุดง่ายๆ ตัดทิ้งตอนนี้เเม่มมมม!

"ได้ข่าวว่าเราอยากเป็นเชฟทำขนมหรอ"

"เอาข่าวมาจากไหน"ผมถามออกไปไม่ได้ใส่ใจมากนัก

"เห็นก้านพลูบอก.. ที่จริงมาเรียนที่ร้านพี่ก็ได้นะ เดี๋ยวสอนให้ฟรี.."

น้ำเสียงคล้ายจะจริงจังของเขา บวกกับรอยยิ้มที่ยกยิ้มมุมปาก มันทำเอาผมใจสั่นเเปลกๆ นิ้วมือเรียวของเขากำลังทำท่าปรับกระจกเล็กน้อย เเละสายตาเฉี่ยวของเขาก็มองมาที่ผมพอดี ผมเลยต้องเด้งตัวกลับมานั่งประคองเเขนตัวเองตามเดิม

"เก็บไว้สอนเด็กในสังกัดตัวเองเถอะะะะ.."ผมลากปรายเสียงสูงเเกมล้อเขานั่นเเหละ

"ไม่มีครับ"เขาตอบด้วยท่าทีสบายๆ

"ตอแหลซะไม่มี.."ผมบ่นอุบอิบ

"ว่าไงนะครับ"

"เปล๊า"

"เรานี่ดูไปดูมาก็น่ารักเหมือนกันนะ.."

เขาพูดน้ำเสียงเเกมหยอกล้อเเต่เเววตาจริงจัง เเต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะชูนิ้วกลางให้คนตรงหน้าไป คำพูดหวานดุจน้ำผึ้งเเต่อาบยาพิษของเขาน่ะเอาไปใช้กับคนอื่นเถอะ บอกให้!

จะด่าว่าผมก้าวร้าวก็ได้นะ แต่กับเขาข่าวเสียๆ หายๆ เยอะ บอกตรงๆ ถ้าไม่ติดว่าไอ้พลูมันชอบพี่เขา ผมไม่อยากจะอยู่ใกล้หรือเสวนาด้วยหรอก ผมกลัวไอ้พลูมันจะโดนเขาหลอกฟันเหมือนคนอื่นๆ แต่มันก็ไม่เชิงหลอกฟันหรอกนะ เพราะคนพวกนั้นก็เต็มใจไม่ใช่น้อย

"พี่เป็นคนพูดตรงๆ ไม่ได้หวังอะไร"เขาว่า

"หึๆ "

"อืม.. ว่าเเต่สอนทำขนมฟรีเเน่หรือเปล่า"

ผมถามออกไป เพราะถ้าฟรีนี่จะเป็นโบนัสครั้งยิ่งใหญ่ ช่วงนี้เงินที่พ่อโอนมาให้ไม่พอใช้เลยต้องประหยัดอย่างมากถึงมากที่สุด นี่กะจะรองท้องด้วยมาม่าไปถึงเดือนหน้านะบอกก่อน

"ฟรีดิ เด็กพี่ เอ้ย คณะเดียวกันกับพี่หนิ"

กวนติงงงงง!!! มาเด็กพงเด็กพี่ เดี๋ยวพ่อก็ฟาดงวงให้หรอก!

"ผมปากหมานะพี่บอกไว้ก่อน ถ้ารับไม่ได้ขึ้นมาห้ามเลิกสอนกลางคันนะเว่ย"

"พี่ก็ปากไวเหมือนกัน.. เเต่ชอบเอาปากตัวเองไปเเนบกับปากคนอื่นอะครับ ฮึ.."

ผมถึงกับเผยอปากเบี้ยวไปข้างนึงมองพี่เขาตาปริบๆ เออเชื่อเเล้วว่าชอบทำอะไรเเบบนั้นน่ะ บอกตามตรงว่าพี่เเม่งไม่ได้น่าไว้ใจเล้ยยยย! เเล้วผมขึ้นมาบนรถเขาทำไมวะเนี่ย ไม่น่าเลยตู T^T

ละ..เล้วทำไมเเก้มซาลาเปาของผมมันถึงต้องเเดงด้วยวะเนี่ย อากาศร้อนหรอ ก็เปล่า! เเอร์เย็นจนจะกลายเป็นมนุษย์หิมะอยู่เเล้ว ไอ้พี่บ้าเอ้ย! พูดจาทุเรศ!

​