แค่คำว่ารักNC++

อยากอุ้มน้อง

"ว่าแต่ใครเห็นยัยฝันบ้างคะ ตั้งแต่เข้าบ้านมาฤดียังไม่เห็นหน้าแกเลย เมื่อวานบอกจะอยู่รออุ้มน้อง"

"นั่นสิ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านไปตาม"

"เราสองคนจะสนใจอะไรนักหนากับยัยเด็กนั่น ลูกตัวเองก็ไม่ใช่ แค่เด็กกำพร้าที่ขอมาเลี้ยงไม่ต้องใส่มากก็ได้มั้ง ทางที่ดีแม่ว่าเราสองคนน่าจะส่งยัยเด็กนั่นกลับไปได้ละนะ เราไม่จำเป็นต้องเลี้ยงแล้วในเมื่อตอนนี้เราก็มีลูกเป็นของตัวเอง"

"คุณแม่ครับ ถึงแม้ว่าตอนแรกที่ผมกับฤดีรับยัยฝันมาเลี้ยงเพราะอยากมีลูกแต่เราสองคนก็รักและผูกพันกับแกเหมือนลูกแท้ๆ และถึงแม้ตอนนี้เราสองคนจะมีตาหนูแล้วก็ตามแต่เราก็ไม่เคยมีความคิดจะส่งแกกลับไปอยู่ที่เดิมหรอกนะครับ"

"ที่แม่เตือนก็เพราะแม่หวังดี ระวังเถอะนังเด็กนั่นมันจะอิจฉาตาหนูและแอบมาทำร้ายตาหนูเพราะความอิจฉา"

"คุณดูละครมากไปหรือเปล่าคุณกัลยา ผมว่ายัยฝันแกเป็นเด็กดีน่ารักเรียบร้อยเจียมเนื้อเจียมตัวจะตายไป"

"ค่ะ แหมมม ว่าไม่ได้เลยนะนังหลานสาวคนโปรดน่ะปกป้องมันเข้าไปทั้งคุณทั้งตาชรินทร์ คอยดูเถอะอีกหน่อยพอมันโตเป็นสาวมันจะสร้างเรื่องให้แก้ให้ปวดหัวไม่เว้นวัน สันดานพวกไพร่ชั้นต่ำแบบนั้น พ่อแม่มันคงจะเป็นพวกเด็กใจแตกไร้การศึกษาไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกตัวเองเลยเอาลูกไปทิ้งไว้เป็นภาระคนอื่นแบบนี้"

"คุณแม่คะ ยัยฝันแกเป็นเด็กดีนะคะ ฤดีมั่นใจว่าแกจะเป็นพี่สาวที่ดีคอยดูแลตาน่านฟ้าได้"

"เอาล่ะ ต่อให้ฉันพูดยังไงทุกคนก็คงไม่มีใครฟังงั้นก็คอยดูต่อไป ว่ามันจะดีอย่างที่ทุกคนคิดหรือเปล่า"

ทุกคนต่างถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับความอคติที่หญิงสูงวัยมีต่อเด็กหญิงกำพร้าผู้น่าสงสารอย่างพาฝัน แม้เวลาจะผ่านมาเป็นปีที่พาฝันเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ความน่ารักของเด็กน้อยก็ไม่ได้ทำให้ใครบางคนเปลี่ยนใจได้เลยยังคอยตั้งแง่รังเกียจอยู่ทุกครั้งที่มาเจอหน้า

วันต่อมา.....

"ฝันมาดูน้องใกล้ๆ สิลูกฝันอยากอุ้มน้องไม่ใช่เหรอ"

"ฝันกลัวน้องร้องไห้ค่ะคุณแม่" พาฝันในวัยสี่ขวบยืนอยู่ไกลๆ ไม่กล้าเข้าไปใกล้เธอพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะเกรงว่าตัวเองจะทำเด็กชายตัวน้อยร้องไห้

"น้องไม่ร้องหรอกลูกมาอุ้มน้องสิจ๊ะ"

เด็กหญิงตัวน้อยค่อยๆ เดินเข้าไปที่เตียงนอนสายตาก็คอยมองดูเด็กชายวัยแรกเกิดที่ดิ้นไปมาอยู่บนที่นอนส่งเสียงเอ๊าะแอ๊ะ

"น้องชื่ออะไรเหรอคะ" พาฝันเงยหน้าถามผู้เป็นแม่และก้มมองดูเด็กตัวน้อยที่นอนอยู่อีกครั้งด้วยแววตาตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหยิงได้เห็นหน้าของน้องชายใกล้ๆ

"น้องชื่อน่านฟ้าจ๊ะ^^"

"แล้วหนูต้องเรียกว่าน้องว่าคุณน่านฟ้าหรือเปล่าคะ"

"ทำไมฝันต้องเรียกแบบนั้นลูกใครสอนให้เรียก"

"เอ่อ คือว่า คือ"

"คุณย่าใช่ไหม"

"ปะ เปล่านะคะ" เด็กหญิงรีบส่ายหน้าและปฎิเสธทันทีแม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็ตามเพราะเธอโดนบังคับข่มขู่ให้เรียกแบบนั้น

"ฝันไม่ต้องเรียกน้องแบบนั้นนะลูก ฝันเป็นพี่สาวฝันเรียกน้องว่าน้องน่านก็ได้ ส่วนน้องก็จะเรียกฝันว่าพี่ฝัน^^"

"น้องน่าน...เหรอคะ"

"จ๊ะ น้องน่าน^^"

"งั้นฝันขออุ้มน้องหน่อยได้มั้ยคะคุณแม่"

"ได้สิจ๊ะ" เด็กหญิงดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้อุ้มน้องชายเป็นครั้งแรก

"น้องตัวใหญ่จังเลยค่ะ^^" เด็กหญิงพูดขึ้นมาเมื่อได้อุ้มเด็กชายตัวน้อย

"แล้วน้องน่ารักมั้ยจ๊ะ"

"น่ารักค่ะคุณแม่"

"ฝันต้องรักน้องให้มากๆ นะจ๊ะ แม่ฝากฝันช่วยแม่ดูแลน้องด้วยนะลูก"

"ค่ะคุณแม่ ฝันสัญญาว่าจะช่วยดูแลน้องค่ะ"

นั่นคือคำสัญญาที่เด็กหญิงให้ไว้ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอก็จะคอยดูแลน้องชายอย่างใกล้ชิด จะมีก็แค่ช่วงที่คุณหญิงกัลยามาที่บ้านเด็กหญิงจะไม่สามารถเข้าใกล้น้องชายได้เลยเพราะโดนสั่งห้ามเอาไว้ซึ่งเธอก็ทำตามมาตลอด