''เนย''
“ว่า''
“ฌอร์นปวดหัว'' เขาพูดด้วยสีหน้าเบลอ ๆเหมือนคนไม่มีสติตัวก็โซซัดโซเซ อาการกำเริบอีกแล้ว
ปิญชาน์เดินไปจูงมือฌอร์นให้มานั่งที่โซฟาแล้วกอดทันทีส่วนฌอร์นก็ปล่อยน้ำหนักลงมาที่เพื่อนสาวทันทีที่กอดเช่นกัน ''อือ''
‘'โอเคมั้ย'' เธอถาม
“งือ'' ไม่ตอบเพียงครางในลำคอ
''ไปหาหมอมั้ย เนยว่าแบบนี้มันมากไปนะ’' เธอบอกอย่างเป็นห่วง
''ไม่เอาอะ''
เดี๋ยวนี้เขามักจะเวียนหัวทุกชั่วโมง ทำอะไรแทบไม่ได้ต่างจากเธอที่แข็งแรงเดินเหินสบาย แต่ตอนนี้เธอกลับออกไปไหนไม่ได้เพราะต้องคอยอยู่ใกล้เขาตลอด
''ไปสักหน่อยก็ดีนะ ฉันเป็นห่วง’' แล้วก็อยากห่างกับแกด้วย ประโยคหลังเธอคิดเงียบ ๆ คนเดียว
''แค่ดมแกฉันก็โอเคแล้ว''
ฌอร์นว่าพลางซุกหน้าตามผมแล้วก็ซอกคอภรรยา แรก ๆ ก็ตกใจที่โดนจู่โจมแบบนี้ แต่ตอนนี้ชินแล้ว เหมือนเด็กเจอของที่ชอบเจอของที่หอมแล้วก็สูดเข้าเต็มปอดแบบนั้นแหละ
อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ทำหน้าพะอืดพะอมขึ้
