ปัจจุบัน
“เนย'' บูรณ์พิภพเรียกแต่คนโดนเรียกก็ยังเอาแต่เหม่อ “เนย !’'
ปิญชาน์ยังคงนิ่งทำเอาเขากังวลเริ่มเขย่าตัวและเรียกเสียงดังขึ้น "ซ้อ! ! !''
“ห้ะ !” ปิญชาน์สะดุ้งกับเสียงเรียก
‘'เหม่ออะไร''
ปิญชาน์ไม่ตอบเพียงแต่มองหน้าเพื่อนที่ซีดเผือด “แกเป็นไร ทำไมหน้าซีดแบบนั้น”
“ก็ฉันเรียกแกแล้วแกไม่ตอบเอาแต่นิ่ง” ทำเอาเขากลัว กลัวจะเหมือนคราวนั้น
หญิงสาวไม่สนใจถามเรื่องที่ค้างคา ''ไอ้แดนอะนะ''
''เออ มันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ นี่อะเบอร์มัน เนยแน่ใจเหรอว่าคือมัน มันเพื่อนเรานะ''
''นั้นสิ มีคนเล่นโทรศัพท์มันหรือเปล่านะ’' เธอว่า เพื่อนคนนี้มาสนิทกับเธอและบูรณ์พิภพไม่นานมากนักแล้วก็หายไปไม่ติดต่อกันอีกเลย
‘“งั้นเราโทรหามันอีกรอบมั้ย ?''
เธอพยักหน้า ''เอาสิ''
ชายหนุ่มกดเบอร์ส่งโทรศัพท์ให้ ปิญชาน์รับมารอสายไม่นานก็มีคนรับ
''ฮัลโหล''
''สวัดดีค่ะ นี่ใช่เบอร์แดนมั้ย''
''...''
''สวัดดีค่ะ''
‘'
