Yenilenmenin verdiği huzurla yola çıkıp Dolunay'ın yanına gittim. İşten çıktığı için çok yorgundu. Göz göze geldiğimiz anda birbirimize sımsıkı sarıldık. Uzun zamandır ilk defa kendimi bu kadar iyi hissediyordum. Ayrıldığımızda gülerek elimi tuttu ve beni odaya çekti. "Çok özledim seni."
"Ben de," dedim gözlerim dolarken. Dolunay, ikimize de kahve hazırladı ve masaya oturduk. "Annenle konuştuğumuzda olanları anlattı. Çok geçmiş olsun. Rüzgar size destek olur mu?"
"Dolunay," dedim gözlerimden bir damla yaş süzülürken. Bana sorarcasına baktı. "Benim hayatım bitti."
Ona yaşadığım her şeyi anlattım. Şizofren bir ev arkadaş, diğer ev arkadaşımın, Rüzgar'ın, okuldaki arkadaşlarımın ihanetini... Dolunay birkaç saniye donuk bir ifadeyle bana baktı ve fısıldadı. "Güneş..."
"Merak etme, toparlan
