ขย่มรัก

CHAPTER 03 แก้เคล็ด

CHAPTER 03

การ 'จูบ' มันเป็นแบบนี้นี้เอง รสชาติมันหอมหวานและนุ่มนวลจนชวนใจสั่น

ฉันเหมือนคนที่ถูกสารเสพติดเล่นงานให้เคลิบเคลิ้มและล่องลอยอยู่ในอากาศ ริมฝีปากของเฮียหมอกนั้นนุ่มราวกับเยลลี่ที่ฉันชอบกินแต่ในทางตรงกันข้ามก็หยาบกระด้างเพราะเขาคิดจะผลักฉันออกตลอดเวลา แต่ยิ่งเขาต่อต้านฉันก็ยิ่งบดขยี้ริมฝีปากตัวเองลงไปดูดดึงริมฝีปากเขาอย่างแนบชิด มันแนบสนิทลงมาจนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา จริงอยู่ว่าฉันไม่เคยจูบกับใครเลย เฮียหมอกเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันจูบ เป็นการจูบที่ฉันศึกษามาจากอินเตอร์เน็ตและหวังจะใช้มันมานานแสนนานจนกระทั่งวันนี้ฉันทำได้แล้ว

"อ๊าส์~"จนกระทั่งฉันต้านแรงดึงดันจากเขาไม่ไหวในที่สุดเฮียหมอกก็ดึงฉันออกมาจนได้

"ทำบ้าอะไรของมึงวะเบบี้"เสียงดุดันนั้นกร่นด่าฉันอย่างไม่พอใจ สายตาที่มองกันฉายแววความไม่สบอารมณ์จนแทบจะเหวี่ยงฉันออกไปนอกโลก

"ก็เฮียงอน หนูเลยง้อไง"ฉันเถียงเขาอย่างเด็กดื้อรั้น เฮียมันโกรธจนผลักฉันลงไปนั่งบนโซฟา อีกทั้งยังหันมามองกันเหมือนรังเกียจกันสุด ๆ

"กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ มึงเลิกคิดได้มั้ยวะว่ามึงเป็นคู่หมั้นกูทั้งที่ความเป็นจริงกูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากสถานะแก้เคล็ดแค่เพียงเท่านั้นเอง"น้ำเสียงนั้นหนักแน่นและจริงจังมากกว่าครั้งไหน ๆ เฮียหมอกฟึดฟัดแล้วขยับออกไปให้ห่างจากฉันราวกับไม่อยากให้ฉันไปสัมผัสหรือแตะต้องตัวเขาอีก

ฉันขย้ำกระโปรงตัวเองเอาไว้แน่น อดกลั้นน้ำตาที่กำลังจะหลั่งไหลออกมา ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าเฮียมันไม่ได้รักฉันแต่เพราะฉันรักเฮียมากและมีแต่เฮียมาโดยตลอดฉันถึงไม่อยากปล่อยเฮียไป ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัวแต่ถ้าได้เฮียมาฉันก็ยอม คิดได้อย่างนั้นปากฉันก็เริ่มสั่นและฉันก็ขบกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้เพื่อห้ามความสั่นเทาที่กำลังเกิดขึ้นกับปากของตัวเอง

"ถ้าเกิดหนูเลิกรักเฮียจริง ๆ เฮียจะเสียใจ!"ฉันหยิบหมอนมาได้ก็เขวี้ยงใส่เฮียทันที หมอนใบนั้นพุ่งออกไปโดนหัวเฮียเต็ม ๆ แล้วเฮียมันก็หันมามองฉันด้วยแววตาโกรธแค้นแต่เพราะฉันโกรธฉันจึงไม่คิดจะขอโทษ มิหนำซ้ำยังนั่งกอดเข่าแล้วหันหลังใส่เฮียไปเลย

โกรธ ๆ โกรธมากด้วย

"เบบี้! หันมานี่!"เฮียมันดึงฉันให้หันกลับมาแต่ฉันก็ขืนแรงรั้งจากเฮียแต่เฮียก็ยังพยายามจะดึงฉันให้หันกลับไป ฉันเลยหยิบหมอนที่อยู่ใกล้ตัวเขวี้ยงใส่เฮียหมอกไม่ยั้งมือ ฉันโกรธและโกรธเฮียมาก ๆ ด้วย

"ไปเลยนะ! หนูเกลียดเฮียแล้ว! เกลียด ๆ"

"เบบี้! อย่าดื้อได้มั้ยวะ!"เฮียตะคอกฉันเสียงดังจนฉันสะดุ้ง มากไปกว่านั้นเฮียยังกระชากจนตัวฉันขยับไปหนุนตักเฮียอีกครั้ง เราสองคนมองหน้ากันและเฮียยังคงมองหน้าฉันด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างทีแรก ฉันที่พึ่งโดนตะคอกมาค่อย ๆ รู้สึกถึงความน้อยใจที่ก่อตัวอยู่ในอก หลังจากนั้นภาพเฮียหมอกที่อยู่ตรงหน้าฉันก็เลือนรางเพราะรอบดวงตาฉันร้อนผ่าวและเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจนท่วมหน้าแก้ม

"ฮึก.. ฮึก.."ฉันร้องไห้จนตัวสั่นแล้วยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาออกไป แต่เช็ดซ้ำแล้วซ้ำเล่าน้ำตาก็ยังคงหลั่งไหลออกมาอย่างไม่มีหยุด ฉันไม่ได้มองหน้าเฮียด้วยซ้ำแค่ได้ยินเสียงฉันก็ร้องหนักกว่าเดิมแล้ว

"เฮ้ย! อย่าร้องดิ"

"ฮือออออ"ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุฉันร้องหนักมากกว่าเดิมเสียอีก

"อะไรวะเมื่อกี้ยังห้าวอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้ถึงร้องไห้ กูแม่งงง"

ตุ้บ!!

ฉันยกกำปั้นขึ้นไปทุบอกเฮียหมอกแล้วเคลื่อนสายตาที่ยังมีน้ำตาไหลออกมาขึ้นไปมองหน้าเฮียและฉันมั่นใจว่าสายตาที่ฉันใช้มองเฮียนั้นฉายแววความน้อยใจอยู่มากพอสมควร

"ถ้าสักวันหนูเลิกรักเฮียขึ้นมาเฮียจะเสียใจ ถ้าเมื่อไหร่หนูเขามหาลัยเจอผู้ชายหล่อ ๆ หนูจะเลิกสนใจเฮียเลยคอยดู!"ฉันพูดกับคำประโยคนี้เป็นร้อยครั้งแต่ฉันกลับไม่เจอผู้ชายคนไหนที่จะทำให้ฉันใจเต้นแรงได้เท่ากับเฮียอีกแล้ว

"อย่าร้องดิ เงียบ ๆ"เฮียมักจะกระวนกระวายทุกครั้งที่ฉันร้องไห้แต่ตัวเองมักจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันร้องไห้ทุกทีเลย

"ฮืออออ"ยิ่งบอกให้เงียบฉันก็ยิ่งแหกปากดังกว่าเดิม

"เอ่อ ๆ กูขอโทษมึงพอใจยัง"คำขอโทษที่รออยู่ฉันทำมันได้แล้ว เอาไปหนึ่งแต้ม

"ฮือออออ"แต่ยังไม่พอแค่นั้นยังไม่พอ ใจฉันมันพังใจฉันมันแหลกเหลวหมดแล้ว

"เงียบดิวะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไอติมเงียบ ๆ โอ๋ ๆ ไม่ร้อง"เฮียดึงฉันเข้าไปซบอกแล้วลูบหัวฉันป้อย ๆ เพื่อปลอบให้ฉันหยุดร้องไห้

"หนูจะเหมาทั้งร้านเลยคอยดู ฮึก"แม้จะพยศในคำตอบแต่สุดท้ายเสียงสะอื้นก็ตามมาทีหลัง เฮียเป็นผู้ชายบ้าที่ชอบทำให้ฉันร้องไห้แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ง้อให้ฉันหยุดร้องอยู่ดี

แล้วจะให้เลิกรักยังไงฉันทำไม่ได้

Talk

เห็นแววกลัวเมียมาตั้งแต่เนิ่น ๆ เลยนะเฮียย

ครบ 4 เม้นมาอัปน่า