ปราบหัวใจยัยตัวแสบ

ขโมยกินงั้นเหรอ!!

((ลูกตาล))

“สั่งเลยไม่อั้น  เราเลี้ยงเองทุกคน”

“เย้ จัดเลยพวกเรา สั่งไม่อั้น สั่งได้เลยเต็มที่...ฉลองที่เพื่อนได้รับอิสระ เย้”

เสียงเพื่อนร้องกันอย่างมีความสุขในร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่งที่คนพลุกพล่าน หลังจากที่ฉันบอกกับทุกคนว่าจะย้ายออกจากบ้านมาอยู่กับจุ๋มเพื่อนสนิทเพราะแสนจะเบื่อกับครอบครัวที่ไม่มีความสุขในตอนนี้

ฉันชื่อลูกตาล ตอนนี้อายุยี่สิบปี เป็นลูกคนรวยมีหน้ามีตาในสังคมที่ไม่มีความสุข ด้วยแม่ติดการพนันถูกเจ้าหนี้ตามทวงเช้าเย็นเพราะพ่อไม่ยอมให้เงินแม่ ส่วนพ่อก็มีเมียน้อยไม่สนใจลูกเมีย จนฉันกลายเป็นเด็กมีปัญหาที่ไม่ชอบอยู่บ้านทั้งที่บ้านหลังใหญ่หลังโตน่าอยู่ในสายตาคนอื่นๆ

ชีวิตของฉันที่ใครหลายคนอิจฉาว่าเป็นลูกคนรวยแสนจะมีความสุขสะดวกสบาย  แต่ขอโทษทีเถอะ!! มันเป็นชีวิตที่ฉันอยากจะหนีออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้  โชคดีที่พ่อไม่เคยสนใจไยดีอะไรฉันในแต่ละวัน  มันจึงทำให้ฉันยังมีบัตรเครดิตที่ใช้รูดเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่จะพอใจใช้รูดเพื่อซื้ออะไรก็ได้ที่มันเป็นความสุขของเด็กมีปัญหา

และวันนี้ฉันก็กำลังฉลองกับเพื่อนอย่างมีความสุขด้วยเงินของพ่อ แต่ความสุขเดินทางอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเราได้ตกลงกันว่าจะไปต่อกันที่ผับแห่งหนึ่งที่มิดชิดกว่านี้ เพราะเราอยากได้เครื่องดื่มที่แรงหลุดโลก…..ให้มันลืมเรื่องบ้าๆทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา

จนกระทั่ง....

“บัตรของคุณลูกค้าไม่สามารถใช้บริการได้ รบกวนขอใบอื่นด้วยนะครับ....” พนักงานแจ้งต่อฉันหลังจากที่แจ้งรายการค่าอาหารทั้งหมดเกือบหกพันบาท

บัตรใช้งานไม่ได้หมายความว่ายังไง!! 

เมื่อวานนี้ฉันยังไปรูดซื้อของเข้าคอนโดของจุ๋มที่รวมวงเงินกว่าหกหมื่นอยู่เลย แล้วจะเป็นไปได้ยังไงที่มันจะใช้ไม่ได้ หวังว่าพ่อที่ไม่เคยใส่ใจฉันจะไม่ได้อายัดบัตรฉันหรอกนะ

“ลองเอาบัตรนี้ไปค่ะ...”ฉันหยิบบัตรใบอื่นในกระเป๋าส่งให้กับพนักงาน

“ลูกตาล มันคงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม..” จุ๋มเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ ขณะที่ฉันมือร้อนหมดแล้ว ฉันก็หวังว่าจะไม่เป็นอย่างที่คิดเช่นกัน!!

“บัตรนี้ก็รูดไม่ได้นะครับ....”

“เฮ้ย!!... พ่ออายัดแน่เลยว่ะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาพ่ออย่างร้อนใจ  พลางเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่มีพนักงานยืนคุมอยู่ “พ่อ ทำไมบัตรมันรูดไม่ได้ พ่ออายัดบัตรเหรอ? ”

(“ถ้าแกเอาเงินไปใช้ไร้สาระเหมือนแม่ พ่อก็จะอายัดไม่ต้องใช้หัดทำตัวให้มันมีประโยชน์บ้าง....อย่าทำตัวไร้สาระ”)

“ไร้สาระเหรอพ่อ!! แล้วพ่อเอาเงินไปเลี้ยงเมียน้อยมันมีสาระมากนักเหรอ ? ”

(“ยัยลูกตาล กล้าพูดแบบนี้กับพ่อเหรอ”)

“หนูจะพูด!!!  เพราะพ่อรักแต่เมียน้อย พ่อไม่รักลูกเลย อายัดได้อายัดไปเลย ลูกจะไปหาขโมยกินก็ได้”

พูดแล้วฉันก็วางสายใส่พ่อ พร้อมกับน้ำตาที่มันคลอเบ้าเจียนจะไหล ปากดีเถียงกับพ่อแค่ไหนฉันก็เจ้าน้ำตาร้องไห้อยู่ดี  ชีวิตมันช่างบ้าบอ...กับการที่ฉันเอาเงินมากินกับเพื่อนพ่อเรียกว่าไร้สาระ และการที่เอาเงินไปปรนเปรอเมียน้อยอายุคราวลูกเขาคงเรียกมีสาระมากสินะ

ค่าอาหาร!!

สิ่งที่ฉันต้องหาลอยเข้ามาในความคิดในเวลานี้  ฉันต้องหาทางออกเพื่อเอาตัวรอด เงินค่าอาหารที่มันมากเกินกว่าที่เด็กอย่างฉันจะหาได้เลยก็ว่าได้

ขโมยกินงั้นเหรอ!!

แล้วขโมยมันทำยังไงกันล่ะ!!