ตำหนักขององค์ชายน้อยเรียกได้ว่าอยู่ห่างไกลจากตำหนักเสด็จพ่อของเขามาก ความโปรดปรานนำมาซึ่งภัยร้ายเสมอ การแสดงออกของเถียนอี้จึงค่อนข้างเย็นชากับบุตรชายคนนี้นัก ยามนี้แม้แต่ชื่อก็ยังไม่ได้ตั้งให้ เด็กน้อยอายุสองขวบแล้วแต่กลับมีเพียงแซ่แต่ไร้ชื่อ เด็กน้อยผู้นี้จึงถูกเรียกขานว่า ‘องค์ชายน้อย’ เท่านั้น
หลายคนคิดไปว่าเพราะพระมารดาขององค์ชายนั้นต่ำต้อยนัก ฮ่องเต้จึงไม่โปรดโอรสองค์นี้ แต่แม้จะไม่โปรดก็ยังถือว่าเป็นโอรสเพียงหนึ่งเดียวของพระองค์ ความเป็นอยู่จึงไม่ได้ย่ำแย่นัก
เถียนอี้ที่พึ่งก้าวเข้าไปในตำหนักขององค์ชายน้อย ก็เห็นนางข้าหลวงเจินกำลังเล่นโยนลูกบอลผ้ากันอยู่ ผู้เป็นบิดายกยิ้มเบาบาง ก่อนยิ้มนั้นจะเลือนหายไปเหลือเพียงท่าทางนิ่งเฉย
“แม่นม”
“ฝ่าบาท เสด็จมาได้อย่างไรเพคะ” นางข้าหลวงเจินเห็นฮ่องเต้เสด็จมาหาองค์ชายของนางก็รีบถวายบังคม แต่ถูกเถียนอี้ห้ามไว้เสียก่อน
“ได้ข่าวว่าท่านสั่งโบยตาย
