กลับมาอีกครั้งกับของประทานจากฟ้า

ตอนที่10ขุดบ่อน้ำ

ตอนที่10 ขุดบ่อน้ำ

"พี่ข้าว...พี่ข้าว..พี่ชาย นี่ครับสมเจอเห็ดหนู ภูมิบอกว่ากินได้ด้วย..ยังมีอีกเยอะเลยพี่ข้าว พี่ชายดูสิ" เด็กชายสมวิ่งมาถึงบ้าน เขาหอบเล็กน้อยเพราะรีบวิ่งด้วย หิวข้าวด้วยมีภูมิเดินตามหลัง

"ค่อยๆพูดน้องสม..พวกพี่ไม่ได้ไปไหนจ้ะ" น้องชายดีใจที่เจอเห็ดที่กินได้ แววตาเปล่งประกายเหมือนเจอของล้ำค่า

"เอามาสิเดี๋ยวพี่เก็บเอง สมและภูมิมานั่งบนแคร่นี่" พี่ชายรับเห็ดที่ห่อด้วยใบตองมัดด้วยหญ้าหลวม ๆมา 4 ห่อ แล้วพ่อกับแม่ก็ลงมาจากบ้าน ข้าวฟ่างสังเกตเห็นแม่แก้มแดงเล็กน้อย สงสัยพ่อจะแสดงความรักความคิดถึงแม่แน่ ๆ ทั้งสองคนแม้จะทำงานหนักแต่ด้วยรูปร่างหน้าตาดีทั้งคู่ ก็ดูไม่ได้แก่ก่อนวัยเลย

"พ่อครับ สมจะพาพ่อไปเก็บเห็ดแล้วเราจะได้ไปขายที่ร้านลุงลือ สมจะได้กินลูกอมสักที" นี่แหละน้องสมของทุกคน เรื่องปากท้องต้องมาก่อนเสมอ55555 ท่าทางดีใจที่ทุกคนเห็น คงเป็นเรื่องนี้กระมัง

สมบัติรู้ว่าที่ผ่านมาเขาส่งเงินมา แม่กับพ่อไม่เคยให้เงินเมียและลูกเลย แต่ก็ไม่นึกว่าแม้แต่ลูกอม ลูก ๆก็ไม่เคยกิน ไหนท่านเคยรับปากว่าจะดูแลลูกเมียเขาให้ดีที่สุด แต่มารู้จากปากเพื่อน ๆว่าลูกเมียเขาไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างที่รับปากเขาไว้เลย ยิ่งในความฝันที่เขาเห็นนั้น…

ยิ่งทำให้เขาสะเทือนใจ ภรรยาและลูก ๆทำงานทุกอย่าง แต่ไม่ได้รับความเอ็นดูจากคนที่เป็นปู่เป็นย่าพวกเขาเลย สมบัติถึงกับร้องไห้ แล้วรีบขึ้นมาหาลูกเมีย นายจ้างเมื่อรู้ว่าเขาจะไปก่อนเวลา ก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังให้เงินเขาเต็มเดือน ในสายตานายจ้างและทุกคน สมบัติทำงานเก่ง ฝีมือดี และทำเลยเวลางานทุกครั้ง เพื่อนร่วมงานก็ชอบนิสัยเขาที่ไม่เอาเปรียบใครและยังมีน้ำใจกับทุกคน…

เขาเข้าอุ้มลูกชายคนเล็กขึ้นมานั่งบนตัก

"ได้พ่อจะไปเก็บด้วย ต่อไปนี้สมลูกพ่อจะได้กินลูกอมทุกวัน แต่กินวันละไม่เกิน 2 เม็ด ทำได้ไหมลูก" เขากอดลูกชายคนเล็กไว้ ที่ผ่านมาภรรยาเล่าให้ฟังว่าลูกชายคนเล็กไม่ได้ร่าเริงแบบนี้

"ได้ครับ สมจะแบ่งพี่ข้าวและพี่ชายด้วย เอ๊ะภูมิด้วยสิ" สมชี้ไปที่ภูมิ

"ใครเหรอ ภูมิ" เขาไม่เห็นใครเลย ตรงที่ลูกชายชี้ไปก็ว่างเปล่า

"เอ่อ..พ่อจ๋า ภูมิออกมาเถอะ..วิ้ง" เสียงที่ดังออกมา ภูมิปรากฏตัวตรงหน้าพ่อ แสดงว่าแม่ยังไม่ได้บอกพ่อเรื่องของภูมิ

"สวัสดีครับคุณน้าผมชื่อภูมิเป็นกุมารทองครับ" ความจริงก่อนหน้านั้น ภรรยาเล่าให้ฟังบ้างแล้ว แต่กุมารทองนางยังไม่ได้เล่าให้

"อืม สวัสดีภูมิ...ขอบคุณที่มาอยู่กับพวกเรานะ" กุมารตนนี้อายุน่าจะเท่าลูกชายคนเล็กมิน่าละดูสนิทกันทีเดียว

"พ่อจ๋า แล้วพ่อจะย้ายมาอยู่กับพวกเราหรือไม่ ตอนนี้ชื่อพ่อยังอยู่ในทะเบียนบ้านของปู่อยู่เลย” ข้าวฟ่างอยากตัดขาดจากครอบครัวนั้น สิ่งที่ภูมิเตือนก็ยังอยู่ในใจ

"ข้าว...ลูกไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น พ่อจะย้ายออกมาให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้เราต้องสร้างบ้านก่อน แล้วของใต้ถุนบ้านนี่ไปเอามาจากไหนล่ะ"

"ปู่ทิด ให้พวกเรามาจ้ะ”

"งั้นวันนี้เราสร้างบ้านก่อน จริงสิ แม่บอกว่าใกล้บ้านเรามีตาน้ำเหรอ พ่อว่าเราไปขุดบ่อน้ำก่อนไหม"

"เอาแหละ ๆกินข้าวก่อนทั้งพ่อและลูก แล้วเช้านี้จะทำอะไรค่อยว่ากัน ลูกสมหิวจนน้ำลายไหลแล้ว" แม่หยุดพ่อไว้ ถ้าไม่หยุดสงสัยจะคุยกันยาว

"แม่นะ สมแค่คิดว่าเราจะมีเงินซื้อลูกอมเหรอครับ ในเมื่อยังไม่ได้ไปขายเห็ดเลย" 5555น้องสมยังไม่แล้วใจกับลูกอมของเขา

"มีสิลูก พ่อเขารีบกลับมาหาพวกเรา แล้วเอาเงินมาให้แม่หมดแล้ว กินข้าวเสร็จแม่จะบอกทุกคน แล้วแม่จะให้ข้าวเป็นคนเก็บเงิน ใช่ไหมจ๊ะพี่สมบัติ" ตอนแรกเขาบอกว่าลูกยังเล็กอยู่ให้นางเก็บ แต่ขวัญเรือนบอกว่าลูกสาวมีความคิดความอ่านเหมือนคนอายุ 13 - 14 ปีแล้ว และนางยังบอกประโยชน์ของสร้อยเส้นนั้นอีก แต่ไม่ได้บอกเขาว่าที่สร้อยถอดไม่ได้เพราะอะไร

"อื้มมม..ตามที่แม่ลูกบอก...กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวเราไปขุดบ่อน้ำกัน"

หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จ ฉันเพิ่งรู้ว่าพ่อเขียนหนังสือได้ด้วย พ่อบอกว่าเพื่อนที่อยู่ข้างล่างทำงานก่อสร้างที่เดียวกันรู้หนังสือ พ่อเลยขอให้เขาสอนพ่อ แล้วพ่อเล่าว่าได้ความรู้เรื่องเกี่ยวกับการสร้างบ้านด้วย

จากนั้นแม่ น้องสมและภูมิไปเก็บเห็ดต่อ แม่เอาตะกร้าสะพายหลัง น้องสมเอาย่ามใบใหญ่ไป ก่อนไปแม่เอาเงินที่พ่อเอาให้ยัดใส่มือฉันไว้

"แม่รู้ว่าลูกสาวแม่จัดการกับเงินก้อนนี้ได้" นั่นเท่ากับว่าแม่และพ่อไว้ใจให้ฉันดูแลเงินก้อนนี้ จากนั้นถุงเงินหายวาบไปต่อหน้าต่อตาพ่อและพี่ชาย ทำพ่ออึ้งไม่น้อย เหมือนครั้งแรกที่ทุกคนเห็น ก็ทำท่าแบบพ่อ

"สักวันพ่อจะชินเหมือนผมครับ" สมชายเห็นอาการของพ่อและคิดว่าแม่เล่าให้พ่อฟังหมดแล้ว

"ลูกๆอยากได้บ้านแบบไหนหรือ" ก่อนที่จะไปขุดบ่อน้ำ พวกเราสามคนก็คุยเรื่องบ้านด้วย

"ผมแล้วแต่ครับ แบบไหนก็ได้ขอแค่มีพ่อแม่และน้อง ๆอยู่ด้วยกัน"

"หนูอยากได้บ้านแบบแข็งแรง ๆจ้ะพ่อ แล้วเวลาหน้าหนาว พวกเราจะได้นอนหลับสบาย" ฉันอยากบอกพ่อว่า ที่ผ่านมา กว่าพวกเราจะผ่านหน้าหนาวไปได้มันทรมานขนาดไหน แต่ไม่อยากให้พ่อรู้สึกแย่ เลยเก็บไว้ในใจ

"งั้นพ่อจะลองเขียนแบบให้ดูนะ“

พ่อเอาดินสอเก่าๆกับเศษกระดาษหนังสือพิมพ์เขียนทับลงไป แม้จะเป็นการวาดแบบไม่เรียบร้อย แต่ฉันรู้ว่าพ่อได้เอาประสบการณ์จากข้างล่างที่ได้มาใช้สร้างแบบบ้านและเชื่อว่า บ้านหลังน้อยของพวกเราจะไม่เหมือนใครในหมู่บ้าน… แล้วฉันเพิ่งนึกได้ได้ ต้องเอาน้ำสมุนไพรไปให้ปู่ทิด (ความจริงท่านหายแล้ว แต่ฉันดันไปบอกท่านว่า ต้องดื่ม 3 วัน)

พี่ชายขอเอาน้ำสมุนไพรไปให้ปู่ทิด พ่อจะขอไปกับพี่ชายด้วย ถือโอกาสไปขอบคุณท่าน ที่เรื่องทุกอย่างผ่านมาได้เพราะปู่ทิด ความจริงพ่อมีเรื่องจะปรึกษาปู่ทิดเรื่องอื่น ๆ ด้วย ผ่านไป 1 ชั่วโมง พ่อกับพี่ชายกลับมา แต่แม่และน้องยังไม่กลับ

จากนั้นพวกเราทั้งสามเอาจอบ เสียมและมีดเพื่อไปดูตาน้ำ พี่ชายกับพ่อขุดบ่อน้ำ ฉันใช้มีดถางหญ้ารอบ ๆบริเวณตาน้ำ เลยจากตาน้ำที่พวกเราขุดขึ้นมา 500 เมตร ติดป่า ฉันเจอลำธารเล็กๆ มีน้ำใส ๆไหลลงมาตรงแนวเขตที่ดินกับป่าชุมชน คิดว่าต้องเป็นน้ำตกบนภูเขาแน่ๆ จึงเดินไปตามน้ำที่ไหลลงมา ยิ่งเดินยิ่งลึกเข้าไปยิ่งเจอสมุนไพรที่อ่านในหนังสือที่ปู่ทิดให้

คิดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะชาวบ้านที่นี่ไม่รู้หนังสือ หรือมีรู้บ้างแต่ไม่มีใครมีหนังสือสมุนไพรเหมือนฉัน นี่มันเป็นสมบัติ ที่จะทำเงินให้ฉันและครอบครัวทั้งนั้นเลย

"โอ้ว...เถาวัลย์แบบนี้ มันเสียมหรือมันเสานี่นา ในหนังสือบอกว่ารสชาติ หวาน มัน เหนียวหนึบ มีสรรพคุณมากมาย แต่ถ้าทำไม่สุกยางของมันจะระคายเคืองกะเพาะ ฉันรีบใช้มีดขูด ไป 3 หัว หนักประมาณหัวละ 5 กิโลได้ ที่จริงยังมีอีกเยอะ แต่เอาไว้มาขุดวันอื่น หันไปทางขวาเจอหน่อไม้ หันไปทางซ้ายเจอไก่ป่าที่ถูกงูเหลือมรัดลำตัวแน่น ใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว

"ไก่จ๋า ไม่ต้องห่วงนะ" ฉันยกมือซ้ายชี้ไปที่งูเหลือม แค่พริบตา งูเหลือมตัวนั้นไหม้เกรียม เหมือนโดนไฟเผา ฉันเองก็ไม่คิดว่าพลังที่ได้จะรุนแรงขนาดนี้ ส่วนแม่ไก่ไม่มีแรงเดินหนีแล้ว เพราะถูกรัดแน่น มันคงปวดไปทั้งตัว

‘นังหนูนี่คงไม่จับฉันไปกินใช่ไหม แล้วทำไมถึงฆ่างูเหลือมได้ภายในพริบตา’ นี่เป็นความคิดของแม่ไก่ แต่ตอนที่มือน้อยๆมาสัมผัสปีกและตัวมัน อาการบาดเจ็บก็ค่อยๆหายไป แล้วเรี่ยวแรงกลับมาเยอะกว่าเดิมอีก ‘นังหนูไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่ ๆ’

"เป็นยังไงบ้างจ้ะ นี่เป็นไก่ตัวเมียนี่นา” เสียงสดใส ทำเอามันตื่นจากภวังค์

"ก็แน่ละซิ ฉันใกล้จะออกไข่แล้วด้วย นังหนูเป็นใครกัน" มันพูดในใจ แต่ที่น่าแปลก นังหนูฟังออกด้วย

"ฉันก็เป็นเด็กสาวธรรมดาจ้ะ งั้นไปอยู่กับฉันนะแม่ไก่จ๋า...ฉันจะให้อาหารแม่ไก่อย่างดีเลย แค่ออกไข่ให้พวกเรากิน ถ้าไข่เยอะก็ออกลูกด้วย ฉันอยากเลี้ยงไก่ด้วยนะ"

“นี่..นี่..นังหนู รู้ความคิดฉันด้วยเหรอ”

"ใช่...ฉันเองก็เพิ่งรู้ งั้นไปอยู่กับฉันนะแม่ไก่ขนงาม"

"ก็ได้..ฉันเป็นไก่ที่ขนงามที่สุดในป่านี้ แล้วอย่าลืมที่พูดละ"

"จ้าแม่ไก่ขนงาม ฉันไม่ลืมเหรอ ขอฉันไปเอาหน่อไม้ก่อนนะ"

ข้าวฟ่างไปเอาหน่อไม้มา 4 หัว แล้วเจอหัวปลีก็ไปตัดมา 3 หัว นั้นกล้วยน้ำว้า ตัดมา 2 เครือ ทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่สร้อยรวมทั้งแม่ไก่ตัวนั้นด้วย

"วันหลังค่อยขึ้นไปดูว่าต้นน้ำที่เห็นสิ้นสุดตรงไหน"

"ฉันรู้นะนังหนู จากนี้ขึ้นไปอีกนิดเดียว มันขึ้นมาตามซอกหิน ไม่ใช่น้ำตกอะไรหรอก"

“ขอบคุณขนงาม เอาไว้วันหลังเธอพาฉันไปนะ แต่ตอนนี้เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวพ่อและพี่ชายฉันจะเป็นห่วง”