ลูซินตั้งแต่เช้าจนเย็น ก็เอาแต่นอนอยู่บนเตียง กลายเป็นคนไข้ติดเตียงไปซะอย่างนั้นวันนี้โชคดีที่เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุดของานปาล์ม
ทำให้เหล่าบรรดาลูกน้องที่ลานปาล์มไม่มีใครมาวุ่นวายที่บ้านหรือตามหาเพราะถ้าลูซีนหายไปแบบนี้ทั้งวันโดยที่ไม่ได้บอกเอ็มหรือกีต้าร์ พวกมันมักจะพากันเป็นห่วงบางครั้งจนมาถึงที่บ้านเลย
"นี่มึงจะนอนอย่างนี้ยันพรุ่งนี้เลยไงวะ..!"
เสียงของคนตัวสูงที่ยังคงนั่งเฝ้าลูซินอยู่ที่ข้างโซฟาพร้อมกับยกมือถือเครื่องที่ลูซินปาแตกขึ้นมาเขย่า ๆ และเคาะดูจนเปิดติด
"ไอ้มือถือเสียงเส็งเคร็งเครื่องนั้น ทิ้งมันไปสักทีเถอะ จะเก็บมันไว้แบล็คเมล์กูอีกหรือไง"
ลูซินใช้คำว่ามึงกูอีกแล้วโดยที่รู้สึกลืมตัวเพราะรู้สึกโกรธกับแอนดริวอยู่บ้าง
"ใช้คำว่ามึงกูกับผัวไม่ได้นะ" แอนดริวที่ทำตัวหน้าด้าน หน้ามึน โมเม ว่าลูซินเป็นเมียตัวเอง
"กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่ใช่เมียมึง..!"
ลูซินที่ยังโกรธเกรี้ยวร่างส
