BODY CAN'T LIE

CHAPTER 10

“Mhine...”

Regan just stilled, seeing the man that she was trying to forget for almost five years standing straight in front of her. Looking at her as if she was the only woman in the world for him.

Suddenly, her own thoughts made her smirked. Malaking kalukuhan, bakit ba niya naisip iyon? Pinilit niyang pakalmahin ang sarili kahit na halos tumigil yata ang mundo niya sa bilis ng t***k ng kanyang puso. Literally, it wasn't beating normally. Para siyang nasa gitna ng isang race track at kailangan niyang bilisan upang makalayo.

She don't want to stay under this man's gazed because it really doesn't make her feel any good.

Walang pakialam niyang nilampasan ang binata na hindi pa yata nakaka-recover sa shocked. Mabilis siyang lumabas ng two storey villa para matakasan ang pakiramdam na hindi niya inasahang mararamdaman pa pala niya sa paghaharap nilang iyon.

She wasn't expecting this, she wasn't even ready for this face off. Ang makaharap ito ng mulat, at nakatingin sa kanya. Not like the first time and the second time na wala itong idea sa paghaharap nila. Now is different.

Walang direksyon ang bawat hakbang na ginagawa ng mga paa niya. All she wanted to do is to escape. Wala siyang pakialam kung nasaang lupalop pa siya napadpad ang importante ay makalayo.

She keeps on going, but disappointment filled her, when an open space of blue ocean water welcomed her sight. She tried to look on the other side of the place, but there seems nothing but water and some trees.

“Mhine!” dinig niyang tawag nito pero wala siyang balak lumingon o pakinggan and binata. Sa halip ay tumakbo siya sa tubig na nasa harapan lang niya.

Wala siyang pakialam kung malunod na siya nang tuluyan. Mas gugustuhin pa Yara niya iyon kaysa makaharap ito at marinig ang mga kasinungalingan nito ulit.

“REGAN!” nakabibinging sigaw nito ang halos bumasag sa katinuan niya. Kasabay rin niyon ang paglusot ng matitigas nitong braso sa bewang niya dahilan upang maalis siya sa tubig na kinalalagyan.

Her arms holding her waist so damn tight, na para bang wala itong balak na bitawan siya.

“Are you f*****g serious? God, Regan! You're making me insanely worried!” sigaw na naman nito sa kanya nang sa wakas ay bitawan siya nito at ilapag sa mismong tapat ng nag-iisang nakatayong bahay sa islang kinaroroonan nila.

Pero sa halip na sumagot ay sinapak niya ito. Bumadha ang magkasamang gulat at galit sa maamong mukha ng binata. And she didn't also expect the worried feeling that consumes her after seeing a blood coming from the side of Clyde's lips.

She shouldn't be feeling such thing for him. This man doesn't deserve any concerns, doesn't deserve anything but hate.

Napalunok siya ng wala sa oras nang tingnan siya nito ng matalim. Gumagalaw ang bukol sa lalamunan nito sa ginagawa nitong paglunok. Pati ang pag-ingting ng panga nito na kahit minsan ay hindi pa niya nakita noon.

Lalaking-lalaki na ito ang features nito ngayon. Malayong-malayo sa high-school and college heartrob cutie noon na kasintahan niya.

“What was that for?” seryosong saad nito sa malamig na tono. Bigla tuloy siyang nakaramdam ng ginaw dahil sa paraan nito ng pagsasalita. Iniisip niya na hindi na rin ito ganoon magsalita. Hindi na katulad ng dati na puno ng lambing.

“Para iyan sa pakikialam mo! And who are you anyway? Bakit mo ako dinala rito?”

“I saved you! Hindi ba dapat nagpapasalamat ka muna."

Napangisi siya sa tinuran nito. Magpasalamat? Siya? This man is probably dreaming.

“I want to go!” bulyaw niya rito.

“No one will go! No one will leave this island, Regan!” Halos magsalubong ang kilay niya sa inis. What is this man thinking? Na pwede siya nitong ikulong at piliting manatili rito kasama ito. Hell, no!

“Who do you think you are, Mister? And can you just don't call me with that name!” So, this is the plan. Ang magpanggap na ibang tao at hindi ito kilala.

“I do not have time to play with you, Regan Park! Pero sige, this is what you want let's play then—”

Sa gulat niya ay muntik na siyang mapasigaw nang pangkuin siya nito at isampay sa balikat nito na parang sako.

The hell with this f*****g man.

“I will sue you! You f*****g psychopath! Put me down, asshole!” sigaw niya habang paakyat sila nito ng hagdan patungo sa silid na pinanggalingan niya kanina. “Jungji!”

“Jungji, huh?” nakangising saad nito, kahit paano ay pansamantala siyang nakahinga nang ibaba siya nito sa kama. “Now, tell me that you do not know me! Make it believable when you speak exactly the same way, I won't stop and do what you said, not until you listen to me,” dugtong pa nito.

“Dagchyeo!”

“Wae... Why can't you just listen to me? Five years, Regan! Five f*****g years!”

“I said, shut up! I don't know what you are talking about. I didn't even know who you a—”

Para siyang tinamaan ng kidlat nang sakupin ng mga labi nito ang bibig niya. Pakiramdam niya wala siyang kakahayahang protektahan ang sarili laban sa binata. The kisses they shared was still the kisses that she'd been longing for. Bakit kahit anong galit niya sa lalaking ito kaya pa rin nitong baluktutin ang emosyon niya. Just because of this f*****g kisses, nagugulo ang pananaw niya sa taong dahilan ng pgdurusa niya.

“Ngayon mo sabihing hindi mo alam ang sinasabi ko! Right now, Regan. Tell me you didn't know me!” maotoridad na utos nito sa kanya.

And what she did...

She slapped Clyde's face for the second time. At bago pa siya makaramdam ng kahit ano o kainin ng konsensya umalis siya sa harapan nito at mabilis na naglakad palayo.

This can't be happening, kapag nagpatuloy ang ganitong klaseng paghaharap nila ng binata. Baka magawa nitong buwagin ang pader na itinayo niya laban sa sarili niya.

She can't be fooled for the second time by this insolent liar. She won't forgive this man, at ipinangako niya iyan sa nawalang buhay sa sinapupunan niya dahil sa kataksilan nito.

She walked away, ngunit hindi pa man siya nakakalayo ay muling dumapo sa katawan niya ang mga braso nito. Pinigilan ng mga bisig nitong nakayakap sa bewang niya mula sa likuran ang kagustuhan niyang lumayo. Tagumpay ito, tagumpay dahil kahit anong pilit niya'y hindi niya magawang ihakbang pa ang mga paa. Lalo na ng lumapat ang dibdib nito sa likuran niya.

Ang init na nagmumula sa hininga nito ay ramdam na ramdam niya sa gilid ng kanyang mukha.

“Ano bang kailangan kong gawin para makinig ka? Limang taon, Rei! Limang taon akong nagdusa dahil hindi mo ako hinayaang magpaliwanag. You just left me there in the dark!”