ตอนที่ 7 ใครจีบหนู...พี่ก็ไม่ชอบ

2131 Words

หลังจากเข้าทำงานที่บริษัทวิสต้า คอร์เปอร์เรชั่น ได้ครบสามเดือน ขนมก็เริ่มปรับตัวได้อย่างเต็มที่ ทั้งระบบงาน ไลฟ์สไตล์ของผู้บริหารที่ต้องดูแล ไปจนถึงการรับมือกับท่านประธานสุดเนี้ยบอย่างพี่วิน ทุกอย่างดูลงตัว แม้ช่วงนี้งานจะเริ่มแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เพราะมีโปรเจกต์ขยายพื้นที่ใหม่เพิ่มเข้ามา แต่การมีทีมงานน่ารัก ๆ ก็ทำให้การทำงานของขนมยังเป็นไปอย่างราบรื่น โชคดีที่ในช่วงที่กำลังวุ่นวายนั้น พนักงานใหม่ก็ถูกส่งเข้ามาร่วมทีมกะทันหัน ขณะที่ขนมกำลังง่วนกับการตรวจสอบความถูกต้องของแฟ้มเอกสารก่อนนำเสนอประธาน เสียงรองเท้าหลายคู่ที่เดินตรงมาที่โต๊ะ ทำให้เธอเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารขึ้นมามอง ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้นระดับข้อศอก กางเกงสแล็กสีเข้มเข้าชุด เดินมาพร้อมทีมงานใหม่ ท่าทางของเขาดูเป็นมืออาชีพ ใบหน้าหล่อคมคาย และดูสุภาพ “น้องขนมจ๋า นี่คุณบอส วิศวกรสถาปัตย์ที่ย้ายมาจากสำนักงานใหญ่กรุงเทพฯ นะคะ” หัวหน้าฝ่ายบุคคลแนะนำ “บอสและทีมงานจะมาช่วยดูแลโครงการขยายฝั่งตะวันออกของเราค่ะ พี่เลยพามาพบท่านประธานค่ะ” บอสพยักหน้าให้ขนม ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “สวัสดีครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ขนมลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ดวงตากลมใสสบเข้ากับแววตาสงบนิ่งของเขา เธอคลี่ยิ้มหวานเป็นธรรมชาติ “ยินดีต้อนรับนะคะคุณบอส ขนมค่ะ เป็นเลขาท่านประธาน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็แจ้งได้เลยนะคะ” เธอพูดพร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ท่าทีสุภาพอ่อนโยน บอสพยักหน้าเล็กน้อย “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณขนม” ขนมยิ้มรับ ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ภายในอย่างคล่องแคล่ว “เดี๋ยวขนมแจ้งท่านประธานให้นะคะ” ปลายสายตอบรับเสียงทุ้ม ก่อนที่เธอจะวางสายพร้อมพยักหน้าให้ “ท่านประธานอนุญาตให้เข้าพบแล้วค่ะ เชิญเลยนะคะ” หัวหน้าฝ่ายบุคคลพยักหน้าแล้วเป็นคนเดินนำ บอสหันกลับมาหาเธออีกครั้ง พร้อมค้อมศีรษะเล็กน้อยอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ” รอยยิ้มที่ผุดขึ้นเล็กน้อยตรงมุมปากของเขาก่อนจะหันหลังเดินตามหัวหน้าเข้าไปในห้องนั้น ทำให้ขนมเผลอชะงักมองตามนิดหน่อย…เขาดูนิ่ง แต่มีเสน่ห์แบบประหลาด ‘คนที่ดูสุขุม...เป็นแบบนี้นี่เอง’ ขนมคิดในใจ พลางอมยิ้มเล็กน้อย แล้วกลับไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะของตัวเอง บ่ายวันเดียวกัน ด้านหน้าของห้องประธาน เสียงประตูห้องประธานเปิดออก พร้อมกับร่างสูงของบอสที่ก้าวออกมาด้วยสีหน้าสบาย ๆ คล้ายเพิ่งคุยงานเสร็จเรียบร้อย ขนมที่นั่งไล่เช็กอีเมลอยู่ตรงโต๊ะทำงานหน้าห้องประธานเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า “เรียบร้อยแล้วเหรอคะ คุณบอส?” เธอเอ่ยถามอย่างสุภาพ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้ตามมารยาท “ครับ ท่านประธานดูแฮปปี้กับงานมากเลย ขอบคุณที่ช่วยประสานงานให้นะครับ” เขาตอบกลับเสียงนุ่ม แล้วเดินเข้าใกล้โต๊ะเธอหนึ่งก้าว มือข้างหนึ่งยังถือแท็บเล็ตไว้แน่น ส่วนอีกข้าง…ล้วงกระเป๋ากางเกงเหมือนกำลังลังเลจะพูดบางอย่าง “คุณขนม…” เขาเอ่ยเรียก ทำให้ขนมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมสบเข้ากับสายตาของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ “คะ?” “…พอดีผมมีคำถามเพิ่มเติมเรื่องระบบ CRM ที่ใช้ภายในน่ะครับ” เขาหยุดเล็กน้อย แล้วจึงพูดต่อ “ไม่ทราบว่าถ้า...อยู่นอกเวลางาน ผมจะติดต่อคุณได้ทางไหนดี?” ขนมชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างสุภาพ แอบรู้ทันในใจนิดหน่อย แต่ก็ยังตอบตามมารยาท “อ๋อ ถ้าเป็นเรื่องงาน ส่งมาทางอีเมลของบริษัทก็ได้นะคะ หรือถ้าสะดวกกว่านั้น...ก็แอปเขียวค่ะ” “งั้น…” บอสยื่นมือถือมาตรงหน้าเธอเล็กน้อย “ขอแสกนคิวอาร์โค้ดแอดเป็นเพื่อนคุณขนมได้มั้ยครับ?” ขนมยิ้มเล็กน้อย ขณะยกมือถือขึ้นเปิดหน้าแชทของแอปเขียว แล้วยื่นคิวอาร์โค้ดให้เขา ก่อนจะพูดติดตลกกลบความเก้อเขินที่เกิดขึ้น “แอดได้ค่ะ...แต่ห้ามส่งสติกเกอร์อรุณสวัสดิ์นะคะ ไม่งั้นคุณอาจจะโดนบล็อกไม่รู้ตัว~” บอสหัวเราะเบา ๆ ดวงตาเปล่งประกายพราวระยับ “รับทราบครับ จะส่งแต่เรื่องงานเท่านั้น...เว้นแต่คุณจะอนุญาตให้คุยเรื่องอื่นด้วย” ขนมหัวเราะ เธอรู้ทัน แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไร เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังมาจากปลายโถงทันทีที่เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นถึงข้อศอก กางเกงสแลคสีเข้ม และใบหน้าเคร่งขรึมของกันต์ปรากฏอยู่ตรงนั้น เขาเดินตรงเข้ามาหาที่โต๊ะของขนม สายตาคมกริบใต้คิ้วเข้มตวัดมองขนมและบอสสลับกันเพียงชั่วครู่ “อ้าว พี่กันต์~ มาหาพี่วินเหรอคะ?” ขนมยิ้มหวาน แสร้างทำไม่รู้ไม่ชี้กับสีหน้าถมึงทึงของคนพี่ที่เพิ่งมาถึง แต่กันต์ไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองผู้ชายตรงหน้าเธอโดยไม่ปิดบังความไม่พอใจ ดวงตาคมกริบไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อวัดระดับคู่แข่งเงียบ ๆ “ทำอะไรกัน?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเรียบ ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงความกดดันที่สัมผัสได้ชัดเจน จนบอสเองยังต้องยืดหลังตรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ขนมมีสีหน้าเลิ่กลั่กเล็กน้อย แต่ยังรักษารอยยิ้มไว้ “ไม่มีอะไรค่ะ แค่คุณบอสมาสอบถามเรื่องระบบ CRM เพิ่มเติมนิดหน่อยค่ะ” กันต์หรี่ตามองที่มือถือของทั้งสองคน ก็รู้ทันทีว่าเพิ่งแอดเฟรนด์กันทางแอปเขียว “แค่แอปของบริษัทไม่พอเหรอ?” น้ำเสียงเขายังคงเรียบนิ่งแต่ดวงตาคมเหมือนมีประกายไฟลุกโชนในนั้น บอสเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงสุภาพ “แค่เผื่อเอาไว้น่ะครับ” “ถ้าแค่เรื่องงาน ก็ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันข้างนอกนี่ครับ” ขนมกะพริบตาปริบ ๆ และก่อนที่จะมีเกิดอะไรขึ้นมากกว่านั้น ประตูของห้องประธานก็เปิดออกมา ราวินก้าวออกมา พร้อมโบกแฟ้มในมือเล็กน้อย “โห...เสียงทะลุกำแพงเลยนะครับ พ่อวิศวกร เย็นไว้เพื่อน เย็นไว้” เขามองทั้งสามคนพลางหัวเราะออกมาขำ ๆ “คุณบอสครับ ขอบคุณมากนะสำหรับไฟล์เมื่อกี้ เดี๋ยวที่เหลือผมจะให้เลขาช่วยดูต่อให้ ส่วนคุณกันต์…” ราวินหันไปตบไหล่เพื่อนรักเบา ๆ “ใจเย็นหน่อยครับ คุณเพื่อน บ่ายนี้มีประชุมใหญ่ของ KTEG อย่าลืมว่า นายเป็นเมนนำประชุมนะ” กันต์จ้องหน้าบอสอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาบอกขนม “เย็นนี้กลับพร้อมพี่นะ” “อะ...ค่ะ” ขนมมีสีหน้างุนงง แต่ก็ยิ้มรับคำของเขา จากนั้นกันต์ก็หันกลับไปมองราวิน แววตาที่ฉายแววขุ่นเคืองเมื่อครู่ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นจริงจังแบบมืออาชีพ “วิน เรื่องแปลนของสมาร์ทเฮ้าส์ซิ่งเฟส 2 ที่ฝั่งตะวันตก…มีอะไรเปลี่ยนจากประชุมรอบที่แล้วมั้ย?” เขาถามเสียงนิ่ง ขณะที่สายตายังคงเหลือบมองขนมที่กำลังหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างเงียบ ๆ ราวินพยักหน้า “มีบางจุดที่ R&D ขออัปเดตเป็นเวอร์ชันล่าสุด พอดีบอสเป็นคนถือไฟล์เข้ามาส่งเมื่อกี้แหละ เดี๋ยวเข้าไปดูด้วยกันเลยมั้ย” กันต์พยักหน้า ก่อนจะหันกลับมามองขนมอีกครั้ง “…เสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่ออกมานะ” เสียงเขาทุ้มต่ำ แต่แฝงความอ่อนโยนบางอย่าง ขนมแค่พยักหน้า ดวงตากลมใสสบตากับเขาโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับตีกันยุ่งเหยิง แค่ประโยคธรรมดา แต่ทำไมรู้สึกเหมือนถูกจองยังไงก็ไม่รู้... กันต์พูดจบ ก็พยักหน้าให้ราวิน แล้วทั้งสองคนก็เดินตรงเข้าไปในห้องประธาน โดยมีสายตาของขนมและบอสมองตามหลัง “แฟนคุณขนมเหรอครับ?” บอสเอ่ยถามทำลายความเงียบ ขนมหันมามองเขาอย่างแปลกใจ ก่อนหัวเราะเบา ๆ พลางโบกมือปฏิเสธ “อ๋อ เปล่าค่ะ พี่กันต์เป็นแค่พี่ชายข้างบ้านน่ะค่ะ” “งั้นแปลว่า...ผมยังมีสิทธิ์สินะครับ” บอสเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาใกล้เล็กน้อย ริมฝีปากยิ้มกรุ้มกริ่ม ขนมชะงัก ดวงตากลมเบิกกว้างเล็กน้อย ใบหน้าร้อนผ่าว “เอ่อ...” ติ๊ด เสียงอินเตอร์คอมบนโต๊ะดังขึ้นพอดี “คุณขนม...เข้ามาหาผมหน่อย” เสียงราวินดังผ่านลำโพง ทำให้ขนมสะดุ้งเล็กน้อย รีบหันไปตอบรับ “ค่ะ! เดี๋ยวเข้าไปค่ะ” เธอลุกขึ้น หอบแฟ้มงานติดมือ ก่อนจะหันมายิ้มบาง ๆ ให้บอส “ขอตัวก่อนนะคะ” แล้วเธอก็เดินตรงไปยังห้องของประธาน ปล่อยให้บอสมองตามหลังด้วยสายตาที่สนใจอย่างไม่ปิดบัง ภายในห้องประธาน กันต์ยืนอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิดหน้าห้องของราวิน เฟรมหนึ่งแสดงให้เห็นภาพบอสเอนตัวเข้ามาใกล้ขนมมากเกินจำเป็น และมีรอยยิ้มที่เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย “หึงเหรอ?” ราวินถามเสียงเรียบ แววตามีประกายขบขัน ในขณะที่มือกดเปิดเอกสารบนแท็บเล็ตไปด้วย กันต์ไม่ได้ตอบในทันที เขาแค่ยืนกอดอก สายตายังไม่ละจากหน้าจอ “หวง” เขาตอบในที่สุด น้ำเสียงราบเรียบ “แต่น้องเค้ายังไม่ใช่ของนายนะ” ราวินกลั้วหัวเราะในลำคอ “ตอนนี้ยัง ต่อไปไม่แน่” กันต์ตอบทันควัน “เข้ามาสิขนม” ราวินผายมือเชิญ กันต์เดินไปยืนที่มุมห้อง ทำทีเป็นเปิดแฟ้มเอกสาร แต่หางตายังไม่ละไปจากเธอแม้แต่น้อย ขนมเดินเข้ามาในห้องประธานด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจกลับเต้นถี่เล็กน้อย เมื่อสายตาเธอเผลอประสานเข้ากับดวงตาคมจัดของคนที่ยืนอยู่มุมห้อง แม้เขาจะทำเป็นก้มหน้าอ่านแฟ้มงานอยู่ก็ตาม “เรียกขนมหรือคะ?” เธอถามพลางยิ้มบาง ๆ ให้ราวิน “ใช่ครับ พี่อยากคุยเรื่องงานหน่อยน่ะ” ราวินวางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะ ก่อนพิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย “โปรเจกต์ ‘วิสดอม เพลส’ ที่เราจะเปิดเฟสใหม่ในเมืองต้นแบบ พี่กันต์จะเข้ามารับตำแหน่งเมนโปรเจกต์นะครับ” ขนมขมวดคิ้วนิด ๆ หันไปมองกันต์ที่ยังคงเงียบ “ค่ะ แล้วขนมเกี่ยวอะไรด้วยเหรอคะ?” “ก็…” ราวินลากเสียงนิดหนึ่งแล้วหันไปมองกันต์อย่างมีเลศนัย ก่อนจะพูดต่อ “เรากำลังหาผู้ช่วยประสานงานโปรเจกต์ฝั่งผู้บริหาร...ซึ่งพี่อยากให้ขนมมาช่วยดูหน่อย” “หือ?” ขนมชะงัก เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจนิด ๆ “ขนมเหรอคะ?” กันต์เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือพอดี สบตากับเธอเต็ม ๆ “เพราะเรารู้จักกันดีอยู่แล้ว พี่เลยคิดว่าไม่ต้องเสียเวลาปรับตัวเยอะ” เขาตอบเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้ขนมรู้สึกวูบวาบแปลก ๆ “แล้ว…งานของพี่วินล่ะคะ?” เธอหันไปถามราวินแทบจะทันที “พี่ให้คุณแพรวมาทำงานแทนขนมชั่วคราวแล้วล่ะ” ราวินยิ้มขำ “ขนมเก่งเรื่องประสานงานอยู่แล้ว พี่ว่าเหมาะเลยนะ” ขนมเงียบไปครู่หนึ่ง มองหน้าของทั้งสองคนสลับกันไปมา แล้วพี่กันต์ก็พูดขึ้นอีกครั้ง เสียงต่ำทุ้ม “อย่าห่วงเลย พี่ไม่ใช้งานหนักหรอกน่ะ” ดวงตาของเขามองลึกเข้ามาเหมือนกำลังสื่ออะไรบางอย่างที่มากกว่างาน ใบหน้าของขนมเริ่มร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว “ก็ได้ค่ะ…ถ้าไม่ลำบากมาก ขนมยินดีช่วย” “ไม่ลำบากเลย” เขาตอบทันควัน ราวกับรอคำตอบนั้นมานาน “งั้นเริ่มพรุ่งนี้นะ” ราวินสรุป ก่อนจะหันไปคว้าแฟ้มงานอื่นขึ้นมาดูต่อ ขนมโค้งศีรษะให้ แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป เมื่อประตูปิดลง ราวินก็ถอนหายใจเบา ๆ “เอาเถอะ...ขอให้แผนมึงสำเร็จนะ ไอ้กันต์” กันต์ไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มมุมปาก มือสอดกระเป๋ากางเกงไว้หลวม ๆ ขณะที่ดวงตาคมยังคงมองไปยังประตูห้องที่เธอเพิ่งเดินออกไป ‘ถ้าจะทำให้เธอชอบพี่อีกครั้ง...’ ‘พี่ก็พร้อมจะทำทุกทาง...ขนม’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more