ทันทีที่ประตูห้องทำงานปิดลงพร้อมเสียงส้นสูงของเจสซี่ที่ห่างออกไป มิวก็สะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนราวิน ก่อนจะหันขวับมาต่อว่าเสียงลั่น ขู่ฟ่อราวกับแมวตัวน้อย
“จับตัวหนูทำไมคะ!?! พี่เห็นมั้ย! ยัยนั่นพูดขนาดนั้น! หนูจะข่วนมันให้หน้าแหก!”
“นั่นแหละ...พี่ถึงต้องจับตัวเธอไว้ก่อน”
เสียงทุ้มเย็นชาของราวินตอบเรียบ ๆ แต่แววตายังมีแววขำเจืออยู่จาง ๆ
“นี่พี่กำลังขำเหรอ?! พี่คิดว่านั่นตลกมากใช่มั้ย ที่อยู่ดี ๆ ผู้หญิงแบบนั้นก็กลับมาเคลมพี่ชายหนู แล้วพี่ก็ยังมานั่งชิลเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก?!”
“ไม่ได้ขำ...” เขาว่า พร้อมยกมือขึ้นกดอินเตอร์คอมบนโต๊ะ
“คุณแพรว หลังจากนี้ผมไม่รับแขก ไม่รับสาย และไม่ต้องให้ใครเข้ามากวน จนกว่าผมจะบอกอีกที”
เสียงราบเรียบนั้นถูกพูดออกไปพร้อมกับแววตา...ที่มีประกายพราวระยับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
มิวชะงัก...ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ๆ มองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“พี่...จะทำอะไรอะ?”
“จะจ
