“น้องหญิงรอขายตรงนี้ เดี๋ยวข้าจะไปเรียกลูกค้าก่อน”
“เจ้าค่ะ” หลินจื้ออิงส่งจานใส่ลูกท้อให้แล้วมองตามร่างสูงที่เดินออกไป
“ลูกท้อมาแล้วขอรับลูกท้อ”
“ซื้อกินเองก็ได้ ซื้อเป็นของฝากก็ดี ท่านน้าลองชิมก่อนขอรับ”
หลี่อี้เทียนเรียกความสนใจจากผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา ด้วยประโยคที่รถขายกับข้าวในเมืองไทยนิยมใช้กัน เมื่อเห็นใครชะงักหรือเมียงมอง เจ้าตัวจะยื่นไม้จิ้มพร้อมเนื้อท้อให้คนนั้นทันที
“ลูกท้อหวานอมเปรี้ยว อร้อยอร่อย แต่ถ้ากินแล้วไม่อร่อย ให้เดินไปต่อยคนข้างๆ”
คนนั่งรอที่แผงได้ยินก็ตาเบิกโพลง เหตุใดคำเชิญชวนถึงฟังดูรุนแรงเช่นนั้น ทว่าคนรอบข้างกลับขำขันและเริ่มออรอบตัวพ่อค้ามือใหม่ นั่นคือผู้คนกำลังสนใจขอลองชิมลูกท้อ หรือกำลังเข้าแถวรอต่อยสามีนางกัน?
“พี่ชายๆ ท่านลองชิมก่อน ท้อของข้าคำแรกติดใจ คำต่อไปติดคอ”
หลินจิ้ออิงชักกังวลใจ หากไม่ติดว่าต้องเฝ้าแผง นางอยากจะลุกไปถามเหลือเกินว่าอีกฝ่ายกำล
