ดีที่มีข้าวหุงเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า ไม่เช่นนั้นคงทุลักทุเลกว่านี้
สมาธิของหลินจื้ออิงไม่อยู่ที่งานปะชุนอีกต่อไป สายตาเหลือบมองประตูบ่อยครั้งอย่างคนเป็นกังวล สามีหายเข้าครัวนานครึ่งก้านธูปแล้ว เขาคงไม่ได้เผาครัวใช่หรือไม่? ความคิดฟุ้งซ่านถูกระงับเมื่อร่างสูงกลับมาพร้อมถาดอาหาร
“ข้ามาแล้ว”.....ข้าวเต็มถ้วยโปะด้วยไข่เจียวส่งกลิ่นหอมชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะอาหารทำงานถูกวางลง น่าแปลกที่ผู้เป็นภรรยาไม่ได้สนใจมื้อเที่ยง หากแต่มองหน้าเขาแล้วเบนหนีไปอีกทาง ไหล่บอบบางคล้ายจะสั่นน้อยๆ
“หน้าท่านเลอะไปหมดแล้วเจ้าค่ะท่านพี่” น้ำเสียงกลั้วเสียงหัวเราะน้อยๆ ไม่รู้ทำท่าไหนเขม่าควันเปื้อนบนใบหน้าคมเสียปื้นใหญ่
“น้องหญิง เจ้าขำข้าหรือ?”
“เปล่าเจ้าค่ะ” หลินจื้ออิงยกชายแขนเสื้อเช็ดรอยดำออกจากใบหน้าผู้เป็นสามีอย่างเบามือ น้ำเสียงที่ตอบพยายามกลั้นขำอย่างยิ่งยวด “ขอบคุณนะเจ้าคะ”
“สิ่งนี้คือ…?” นางไม่เคยเห
