Sabaha kadar gözleri bile kırpmadan beni izlemişti, Mehmet. Bende ara ara uyuyup uyanıyordum. Gözlerimi her açtığımda Mehmet'in yeşil gözlerine değiyordu, gözlerim.
Aramıza yastık koymadan uyumazdım. Ama dün olanlardan sonra yastık koymadım. Mehmet'in gözlerinin altında siyah halkalar oluşmuştu. Özleminden mi uyumamıştı yoksa dün olanlardan mı?
"Günaydın." sessizce konuşuyordum. Sanki uyanacak biri vardı. Mehmet'in dudakları iki yana kıvrıldı.
"Babaannenin yanından geldin, sanki biraz uysallaştın gibi." bakışlarıyla aramızı gösterdi. "Dün akşam aramıza yastık falan koymadın da."
"Unutmuş olmalıyım. Hatırladın madem sen koysaydın." sanki laf sokmasa olmazdı.
"Sabaha kadar özlediğim yüzünü izledim. Bundan mahrum kalmak isteyeceğimi hiç düşünmüyorum." bana doğru yaklaştı. Burnunu burnuma
