ตอนที่ 1
1092 Words
พ่อผัว
และเพื่อนๆ ของเขา
อีกหลายคน (5P)
พุทธศักราช 2562
รถจี๊ป Jeep รุ่น M.38 US ARMY สีเขียวแล่นผ่านทุ่งนาข้าวเขียวเข้ามาถึงประตูไม้ไผ่หน้าบ้านไม้หลังเล็ก ตั้งอยู่ชายคลอง ใกล้กับสวนกล้วยน้ำว้า
ชายวัยห้าสิบ รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้ม รูปร่างกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม ก้าวลงมาจากรถพร้อมกับทอดสายตามองไปยังบ้านไม้หลังเก่าที่อยู่ในสภาพทรุดโทรม หลังคาสังกะสีเก่าคร่ำอาบสีแดงไปด้วยสีสนิมผุกร่อน ฝาบ้านเป็นไม้เก่าซีดผ่านแดดฝนมานาน
เสียงรถที่แล่นมาจอดหน้าประตูบ้าน ทำให้สาวน้อยที่กำลังเก็บสายบัวเพลินๆ อยู่ในคลอง ตะโกนถามขึ้นมาทั้งที่ร่างอวบอัดยังแช่อยู่ในน้ำ
“คุณลุงมาหาใครคะ… ”
เสียงใสดังมาจากคลอง ทำให้นาย ‘เดชา’ อดีตนายพลที่ตอนนี้เกษียณแล้ว หันมาตามทิศทางที่มาของเสียง
พลันสายตาปะทะเข้ากับใบหน้าของสาวน้อยเจ้าของเสียง ใบหน้าของหล่อนสะสวยสะดุดตานายพลตั้งแต่วินาทีแรกที่พบหน้า
และสิ่งที่สะดุดตาของนายพลเดชาเข้าอย่างจัง ก็คือผิวพรรณขาวเนียน เปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง
เสื้อยืดที่เปียกน้ำแนบเน้นไปกับสรีระสาวสุดอะร้าอร่าม มองเห็นสองเต้าเบียดกันแน่นจนน่าอึดอัดอยู่ภายใต้ผ้าบางแนบเนื้อ
และการที่สาวน้อยไม่ได้สวมยกทรง ทำให้เขามองเห็นหัวนม แทงตุงขึ้นมาบอกตำแหน่งของยอดอกทั้งสองข้าง ทำเอาดวงตาของผู้มาเยือนเบิกโพลง ตะลึงมองสาวน้อยด้วยความสนใจ
“ฉันมาหาไอ้เลิศ… ”
นายพลกล่าว บอกธุระของตัวเองขณะสายตายังไม่ละจากเรือนร่างของหญิงสาว หล่อนสวยราวกับนางฟ้า กำลังเดินขึ้นมาจากคลอง
“หนูสวยจัง… ”
นายพลเดชาชมขณะสืบเท้าเข้ามาใกล้ เอื้อมมือมาเชยคางของสาวน้อยอย่างถือวิสาสะ
โคแก่เพ่งพินิจใบหน้าสะสวยสะกดใจชาย นึกแปลกใจว่าทำไมสวรรค์จึงซ่อนดอกไม้งามดอกนี้ไว้ในทุ่งนาป่าเขา สวยแบบนี้หล่อนสมควรได้ไปเฉิดฉายอวดสายตาชายอยู่ในเมืองที่ศิวิไลซ์นี้
“อ๋อ… พ่อเลิศเป็นพ่อของหนูเองจ้ะ”
หญิงสาวตอบ
‘โอ้ว… ’
นายพลอุทานในใจ
ยังไม่ละสายตาจากเรือนร่างสุดเย้ายวนของหล่อน เพราะว่าเมื่อตอนที่หญิงสาวกำลังก้าวขึ้นจากน้ำ ทำให้เขาสังเกตเห็น ‘ของดี’ ของหล่อน ดันนูนขึ้นมาอวดความอะร้าอร่ามตรงง่ามขาที่มีเป้ากางเกงผ้ายืดขาสั้นบางๆ ปิดบังหนอกเนินสาวเอาไว้
และการที่หล่อนไม่ได้สวมชั้นในทั้งบนและล่าง ทำให้นายพลเดชาสังเกตเห็นสามเหลี่ยมทองคำของหล่อน โหนกนูนขึ้นเป็นร่องเด่นชัด ดูราวกับเอาส้มโอสองกลีบประกบกันแล้วเหน็บไว้ตรงง่ามขา โหนกนูนขึ้นมาอวดกลีบจนเห็นได้ชัด
“แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ… ”
จากที่ตั้งใจจะมาตามหาพ่อของหล่อน ครั้นเมื่อได้เจอกับลูกสาวที่สวยราวกับนางฟ้า ทำให้ความสนใจทั้งหมดของนายพลพุ่งตรงมาที่คนเป็นลูกสาวเต็มๆ
“หนูชื่อแป้งหอมค่ะ”
หญิงสาวตอบ สะดุดตากับใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามของคนถาม เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่มาก จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเป็นแพหนา เบ้าตาลึก มีแผงหนวดสีดอกเลาเป็นแพหนาเหนือริมฝีปาก
“ชื่อเพราะซะด้วยสิ แป้งหอมจ๊ะ… หนูช่วยไปตามพ่อมาหน่อยสิ บอกกับพ่อว่านายพลเดชามาหา”
พูดไม่ทันขาดคำ
คนที่ถูกถามถึงก็เดินตรงมาที่รถพอดี เพราะสงสัยว่าใครมาหา
“นะ… นายพล… เอ่อ… สวัสดีครับ”
เจ้าของบ้านยกมือไหว้นายเก่าที่รู้จักกันมาตั้งแต่ครั้งที่บุญเลิศเคยเป็นทหาร เคยไปเป็นทหารรรับใช้ที่บ้านของนายพลเดชา
ด้วยความที่บุญเลิศเป็นคนซื่อและขยัน แม้ว่าจะปลดประจำการจากทหารเกณฑ์ แต่ก็ยังได้ทำงานเป็นคนสวน รับใช้อยู่ในบ้านของนายพลเดชาต่อมาอีกห้าปี จากนั้นก็ลาออกมามีครอบครัว มาลงหลักปักฐานทำสวนทำไร่อยู่ต่างจังหวัด
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นวะ… ทำยังกับลูกหนี้เห็นเจ้าหนี้”
ที่นายพลกล่าวก็ไม่ผิด
อันที่จริงสาเหตุที่นายพลเดชาเดินทางมาแถวนี้ก็เพราะตั้งใจจะมาดูที่ดินสิบกว่าไร่ที่เจ้าของประกาศขายอยู่ในละแวกนี้ และจำได้ว่าบ้านของบุญเลิศอยู่แถวนี้ จึงแวะเข้ามาทักทายตามประสานายเก่า ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับลูกสาวของบุญเลิศที่มีรูปร่างหน้าตางดงามเข้าตานายพลเดชาเข้าอย่างจัง
“เชิญในบ้านเถอะครับนาย”
ประตูสังกะสีเก่าๆ ถูกเปิดออกจากกัน ‘ลุงชัย’ พลขับเก่าแก่ที่ติดตามขับรถให้นายพลเดชามานาน สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับรถเข้ามาจอดใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน
“มาไกลถึงนี่… นายมีธุระอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
บุญเลิศกล่าวอย่างนอบน้อมถ่อมตน
แล้วจู่ๆ แผนการบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัวของนายพลจอมหื่น
“เงินที่เคยยืมมา… พอจะมีใช้บ้างหรือยังวะ”
นายพลตัดสินใจทวงถาม
“เอ่อ… คือ… ”
ลูกหนี้อ้ำอึ้ง
“ลืมหรือเปล่า… ”
นายพลเดชาถามถึง ‘เงิน’ เมื่อในอดีตขึ้นมาทันที ทั้งที่แรกเริ่มเดิมทีเขาตั้งใจจะมาดูที่ดิน แต่ในทันทีที่ได้มาเจอลูกลสาวของลูกน้องเก่าที่สวยราวกับ
นางฟ้า ความสนใจทั้งหมดของนายพลเดชาจึงมุ่งตรงมาที่แป้งหอม… เพราะอยากได้หล่อน
“ไม่ครับ… ไม่ลืม… ผมไม่เคยลืมบุญคุณนาย”
บุญเลิศตอบ
“ดี… ดีที่ยังไม่ลืมว่ากูเคยมีบุญคุณกับมึง… งั้นถ้าอยากทดแทนบุญคุณ กูขอลูกสาวของมึงไปอยู่กับกูได้ไหม… กูกำลังต้องการสาวใช้”
“เอ่อ… นายหมายความว่ายังไงครับ”
สิ่งที่บุญเลิศนึกกลัวกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
“อะไรวะ… ทำไมมึงต้องตกใจขนาดนั้น… ”
นายพลยกไปป์ยาเส้นขึ้นสูบ พ่นควันสีขาวพวยพุ่งไปในเวิ้งอากาศ
ก็จะไม่ให้บุญเลิศตกใจได้ยังไง เพราะว่าเขาเคยเป็นทหารรับใช้อยู่ที่บ้านของนายพลเดชาเมื่อยี่สิบปี
- Writer
