ตอนที่ 2

1080 Words

นี่กระมัง ที่ทำให้ป้านิ่มเตือนว่า ‘อยู่ให้ห่างคุณคมน์เอาไว้’ คุณคมน์ไม่เหมือนกับคุณราเมศซึ่งเป็นน้องชาย ครู่สั้นๆ ต่อมา อีกมุมหนึ่งภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ สตรีวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น จ้องมองผ่านกรอบหน้าต่างห้องนอนออกไปยังสวนดอกไม้ที่หลังบ้าน เห็นแปลงกุหลาบสีขาวผลิดอกสะพรั่งอยู่ทั่วสวน ผีเสื้อหลายตัวพากันโบยบินเชยชมดอกไม้งาม ท่ามกลางสายลมเย็นพัดโชยมาตลอดเวลา พาให้ผู้พบเห็นรื่นรมย์ไปกับบรรยากาศรอบๆ กาย “ตาคมน์… วันนี้ไม่ออกไปไหนรึ” คุณหญิง ‘พรรณราย’ มารดาของคมน์ กล่าวกับลูกชายที่กำลังเข็นรถเข็นออกมาที่ระเบียงหลังห้อง เพื่อให้มารดาได้สูดอากาศของยามเย็น แลเห็นพระอาทิตย์สีแดงฉานลอยต่ำใกล้ตกดิน ลมหนาวของเดือนธันวาพัดพาความหนาวเย็นมาสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ “ค่ำๆ ผมมีนัดกับ ‘โรส’ ครับ” คมน์ตอบ “แกกับหนูโรสเมื่อไรจะแต่งกันสักที… หมั้นกันไว้นานแล้วนะ” คุณหญิงพรรณรายถาม ‘โรส’ มีชื่อจริงว่า ‘โรสรา’ เป็นลูกสาวคนเดียวของนาย ‘ธนาธร’ นักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง สร้างบ้านจัดสรรและคอนโดแบรนด์ดังขายมานานนับสิบปี “ช่วงนี้งานเยอะครับคุณแม่… เรื่องแต่งงานรอให้พ้นต้นปีไปก่อนดีกว่า” คมน์ตอบ “ปีนี้แกก็สามสิบห้าแล้ว… อย่ารอให้นานนักนะแม่อยากอุ้มหลาน” ดวงตาคมสวยของผู้เป็นมารดาเหลือบขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของลูกชาย “ไม่ต้องห่วงครับ… ยังไงคุณแม่ได้อุ้มหลานแน่ๆ รออีกนิดนะครับ” ร่างสูงก้มลงมากอด หอมแก้มมารดาผู้ให้กำเนิดเสียงดังฟอด คมน์อดคิดไม่ได้… ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น มารดาของตนก็คงไม่ต้องกลายเป็นคนพิการ ไม่ต้องนั่งรถเข็นเหมือนเช่นที่เป็นอยู่ในตอนนี้ อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ดาวเรืองเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของคมน์อยู่ครู่ใหญ่ๆ กว่าจะรวบรวมความกล้าเคาะประตูห้อง บอกให้เจ้าของห้องรู้ว่าหล่อนมาถึงแล้ว “เข้ามา… ประตูไม่ได้ล็อก” เสียงเข้มของคนในห้องตะโกนตอบ ดาวเรืองผลักบานประตูเข้ามาช้าๆ พลันสายตาปะทะเข้ากับเรือนร่างกำยำล่ำสันของคมน์ เขาอยู่ในสภาพเกือบเปลือยเปล่า เพราะว่ามีเพียงผ้าขนหนูสีน้ำตาลผืนเดียวพันกึ่งกลางกายช่วงล่างเอาไว้ รูปร่างของคมน์กำยำไปด้วยมัดกล้าม หัวไหล่และต้นแขนเต็มตึง แผงอกกว้างแน่นนูนไปด้วยมัดเนื้อ มีเส้นขนสีดำเป็นแพกระจายคลุมอก ที่ท้องฉาบไว้ด้วยซิกแพ็คเป็นคลื่นลอนสะดุดตา ต้นขาดูแกร่งจนเห็นริ้วลายกล้ามเนื้อชัดเจน รู้สึกได้ถึงความทรงพลังของช่วงล่าง ให้ตายเถอะโรบิ้น ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่นัก ดาวเรืองเคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อมาก็มาก แต่ก็ยังไม่เคยเห็นใครเซ็กซี่เหมือนผู้ชายคนนี้ คมน์เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศอย่างเหลือร้าย แค่อยู่ใกล้ก็ทำเอาใจเต้น “เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำ ระหว่างนี้เธอปัดกวาดห้องไปก่อน รอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยนวด” คนตัวใหญ่สั่งเสียงเข้ม “ค่ะ… ” ดาวเรืองพยักหน้ารับ หิ้วถังน้ำที่มีผ้าเช็ดพื้นอยู่ข้างในพร้อมด้วยไม้กวาดขนไก่เดินไปยังโซฟา เริ่มจากหน้าต่างห้องนอน โต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่มุมห้อง แล้วกลับมาเช็ดโซฟา ราวๆ ยี่สิบนาทีผ่านไป คมน์ออกมาจากห้องน้ำ สายตาจับจ้องอยู่กับเรือนร่างอรชรของดาวเรือง ในท่าที่สาวน้อยกำลังก้มๆ เงยๆ ทำให้คมสะดุดตากับภาพของสะโพกกลมกลึง รัดรึงอยู่ภายใต้ผ้าถุงลายดอกพิกุลถึงซึ่งเป็นชุดฟอร์มของสาวใช้ ผ้าบางแนบเน้นสะโพก เห็นกลีบก้นกลมกลึงเป็นรูปเป็นร่าง ทำเอาคมน์ขยับเข้ามาใกล้ เพ่งมองร่องนมขณะดาวเรืองก้มปัดฝุ่นที่โซฟา ‘โอ้ว… ’ ภาพที่เห็น เต้านมคัพอีอวบใหญ่เบียดอัดกันแน่นอยู่ในเสื้อคอจีนของยูนิฟอร์มสาวใช้ ทำเอาเลือดกำเดาของคมน์แทบสาด หื่น… คมน์ยอมรับอย่างไม่อาย หากจะใช้คำนี้นิยามถึงตัวตนอีกด้านของเขา ใช่… เขาหื่น และไม่ใช่หื่นธรรมดา ผู้หญิงทุกคนที่เคยรองรับอารมณ์ของเขามาแล้ว จะรู้ดีถึงความจริงในเรื่องนี้ “ฉันอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอ… ช่วยเล่าให้ฉันฟังอีกที… ฉันต้องการความจริงจากปากของเธอ… ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน” ร่างสูงใหญ่ทรุดลงนั่งบนโซฟา ตวัดขาไขว่ห้างน่าหวาดเสียวว่าของลับจะโผล่ออกมาทั้งพวง “นะ…หนู เอ่อ… ก็หนูเป็นหลานสาวป้านิ่มไงคะ… พ่อแม่หนูตายหมดแล้ว ป้านิ่มสงสาร จึงเอาหนูมาอยู่ด้วย” คำว่า ‘ความจริง’ ที่คมน์อยากได้ยิน ทำให้ดาวเรืองตกใจ เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก ดาวเรืองเริ่มสงสัย ราวกับว่าคมน์แอบรู้อะไรมา จึงต้องมาเค้นถามเอากับหล่อนแบบนี้ ทั้งที่ป้านิ่มก็ได้แนะนำไปแล้วเมื่อตอนเจอกันครั้งแรก “ท่องบทมาเหมือนนกแก้วนกขุนทอง… ไม่ได้ยินหรือยังไงที่ฉันบอกว่าต้องการความจริง” คมน์เอามือกอดอก เอนหลังพิงพนักโซฟา ตาคมดุจ้องใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างคาดคั้น “ความจริง… ก็อย่างที่หนูบอก” ดาวเรืองไม่รู้ว่าเขาแอบฟังเรื่องราวในครัวเมื่อวันนั้น ‘โกหก… เธอมันแพศยาเหมือนแม่เธอไม่มีผิด ไม่งั้นแม่เธอคงไม่ร่านมาเป็นเมียน้อยพ่อฉัน’ คมน์กราดน้ำเสียงอยู่ในใจ รอยแค้นเมื่อวันก่อน… ถึงตอนนี้ยังไม่จาง เขาไม่เคยลืมวันที่นายพศุวัฒน์ผู้เป็นบิดาสารภาพกับผู้เป็นมารดาว่านอกใจ แอบเลี้ยงดูเมียน้อยอีกคนไว้ที่บ้านเช่า เมียน้อยซึ่งก็คือแม่ของดาวเรือง “งานเสร็จแล้วนะคะ… หนูไปได้หรือยังคะ” ดาวเรืองถาม ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้หญิงสาวอยากออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด… แต่ไม่ง่าย “จะรีบไปไหน… ทำไม ท่าทางของฉันน่ากลัวนักหรือยังไง” คมน์ถาม ดาวเรืองนึกตอบในใจว่า ‘ใช่’ เขาน่ากลัวมาก คมน์เดินมาที่หัวเตียง ทำท่ากวาดสายตามองหาของบางอย่างอึดใจสั้นๆ ก่อนจะตวัดสายตามาที่ดาวเรืองอย่างเอาเรื่อง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more