ธัตทานนท์ ธีรวิวัตน์

734 Words

ออฟฟิศช่วงเย็น – ห้องบัญชีบริษัท Than Global Industries .. แสงยามเย็นจากตึกสูงด้านนอก ลอดเข้ามาทางกระจกบานใหญ่ ทำให้ห้องประชุมและออฟฟิศ เต็มไปด้วยเงาอ่อน ๆ ลูกน้องต่างทยอย ร่ำลากลับบ้านกันหมด เหลือเพียง วันวา ที่ยังคงก้มหน้า อยู่กับเอกสารและแฟ้มบัญชี ยาวเป็นกอง .. วันวาวุ่นอยู่กับการตรวจสอบตัวเลข และเรียงเอกสารอย่างรอบคอบ จนกระทั่งสายตาเธอ ไปสะดุดกับเงาของใครบางคน สะท้อนอยู่บนกระจกหน้าต่าง ชายหนุ่มคนนั้นยืนจ้องเธออยู่ด้านนอก ใบหน้าครึ่งมืดทำให้วันวาหัวใจเต้นแรง .. ทันใดนั้นประตูออฟฟิศ ถูกผลักเปิดอย่างแรง วันวาตกใจ ขยับถอยหลังไปชิดโต๊ะทำงาน มือเกร็งแฟ้มเอกสารในอ้อมแขน .. ธัตทานนท์ ธีรวิวัตน์ ก้าวเข้ามาในแสงไฟออฟฟิศ สูทเข้ารูปสีน้ำเงินเข้มเสริมโครงร่างสูงใหญ่ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มจับจ้อง _วันวา ใบหน้าของเขายังคง เสน่ห์ร้ายและมั่นใจ แบบแบดบอย แม้แสงเย็นจะทำให้เงาดูเข้มขึ้น .. วันวาตัวแข็งค้าง ความทรงจำเกือบสิบปีก่อน อดีตรักสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ปรากฏชัด เธอจำได้ทันทีว่า… คนตรงหน้า คือ ผู้ชายที่เคยทำให้หัวใจเธอเจ็บปวด วันวา เสียงสั่นเล็กน้อย “ธ…ธัตทานนท์…” ธัตทานนท์ยิ้มมุมปาก แต่สายตายังคงเฉียบคม “วา… ..?” วันวาหยุดหายใจ มือเกร็งแฟ้มเอกสาร “ค่ะ… ” .. บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด มีเพียงเสียงเอกสารกระทบโต๊ะ และแสงเย็นลอดเข้ามา ความรู้สึก ตื่นเต้น ผสมอดีตรัก และความระแวงเล็ก ๆ ของวันวา ทำให้เธอยังคงยืนนิ่ง .. ในขณะที่ธัตทานนท์ ก้าวเข้ามาใกล้ เรียกความทรงจำเก่า ๆ กลับคืน ธัตทานนท์ ยืนข้างโต๊ะออฟฟิศ สายตาแทบไม่ละจาก วันวา ใจเต้นแรงเขา แต่พยายามควบคุมสีหน้าให้สงบ ธัตทานนท์ เสียงติดขัดเล็กน้อย พยายามยิ้ม “วา… วาเองเหรอ… ไม่คิดว่าจะ…เจอกัน…ที่นี่” เขาหยุดไปชั่วครู่ กะพริบตาเหมือนพยายาม ประเมินสถานการณ์ "ผม… เอ่อ… ผมดีใจนะ… ที่ได้เจอ” .. วันวา ยิ้มจาง สายตาส่งสัญญาณชัดเจน ว่าไม่อยากเจอ แต่ยังคงรักษามารยาทมืออาชีพ วันวา เสียงนิ่ง สุภาพ แต่เรียบเฉย “สวัสดีค่ะ…คุณธัตทานนท์” เธอยิ้มบาง ๆ แต่สายตาเหมือนบอกว่า “ไม่ง่ายเลยที่จะเจอคุณอีกครั้ง” .. ธัตทานนท์พยายามรวบรวมคำพูด แต่หัวใจกลับสั่นราวกับสิบปีที่หายไปเพิ่งผ่านมา เขาพยายามเสริมรอยยิ้มให้ดูมั่นใจ แต่ลึก ๆ ทั้งตกใจ ทั้งดีใจ ทั้งคิดถึง “เอ่อ… วันนี้คุณ…เข้ามาทำงานที่นี่เหรอครับ?” วันวา พยักหน้า “ค่ะ… เริ่มวันแรก” ทั้งสองสบสายตากันชั่วครู่ เสียงรอบข้างเงียบสงัด บรรยากาศเต็มไปด้วย ความทรงจำเก่า ๆ และแรงดึงดูดที่ยังไม่จาง ทั้งคู่รู้ดี… ว่า นี่ไม่ใช่การเจอกันธรรมดา .. วันวาหันไปจัดเอกสารเรียงเป็นระเบียบ แม้สายตาจะลอบมองประตู และเงาในออฟฟิศด้านนอก ธัตทานนท์ ยืนตรงตรงข้างโต๊ะ หัวใจเต้นแรง เขาพยายามรวบรวมความกล้า เกือบสิบปีที่ผ่านมา เขายังคงรู้สึกผิดกับวันวามาตลอด แม้ไม่ได้ติดต่อกัน แต่เขาก็ยังติดตามข่าวคราวบ้าง และรู้ว่า วันวาเปิดบริษัทด้านการบัญชีของตัวเอง วันวาในตอนนี้ ยังคง สวยงาม เปล่งประกายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน .. เขากลืนน้ำลาย ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึก “เริ่มค่ำแล้ว… ให้ผมไปส่งที่พักไหม… หรืออยากหาอะไรกินก่อน?” วันวาหายใจลึก ๆ เธอรู้สึกถึงแรงดึงดูดจากอดีตรัก แต่ต้อง รักษาระยะห่างตามมารยาท เธอเงยหน้ามองเขา สายตาเรียบเฉย “ฉันกลับเองได้ค่ะ… ขอบคุณค่ะ” เธอก้มหน้าเก็บแฟ้มเอกสาร แต่ในใจเต้นแรง เธอผละตัวออกจากโต๊ะ เดินช้า ๆ ไปทางประตู .. ธัตทานนท์ยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ แม้ใจอยากขยับตามเธอไป แต่ ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะก้าวขา เพราะการจากไปของวันวา… เหมือนดึงหัวใจเขาออกไปครึ่งหนึ่ง .. บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงรองเท้าส้นสูงของวันวา ที่ค่อย ๆ ห่างออกไป และ ความทรงจำเก่า ที่กลับมาโอบล้อมหัวใจธัตทานนท์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more