เพิ่งเริ่มต้น

675 Words

– หลังเลิกงาน / โถงหน้าห้องทำงานบัญชี แสงไฟดาวน์ไลท์บนเพดาน ค่อย ๆ ส่องลงบนพื้นหินอ่อนเงาวับ เสียงกดล็อกประตูจากด้านในดัง คลิก วันวาเดินออกมาพร้อมกระเป๋าถือสีเอิร์ธโทน ที่เข้ากับสูทพอดีเป๊ะ ก้าวแรกที่ออกมา เธอชะงักเล็กน้อย— .. ตรงหน้าประตู มี ช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ วางพิงขอบกำแพงอย่างเด่นสะดุดตา กุหลาบสีครีมผสมพีชสลับใบยูคาลิปตัส จัดเรียงอย่างประณีตจนกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยแตะจมูกทันที .. วันวาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงหยิบขึ้นมา สายตาคมไล่ไปเจอกับ การ์ดใบเล็ก ที่เหน็บอยู่ในช่อ > ดอกไม้สวย สำหรับคนพิเศษที่สุด – ทานน์ ริมฝีปากเธอขยับเพียงนิด ราวกับจะหัวเราะ แต่กลับเป็นรอยยิ้มเย็นชาแทน วันวาค่อย ๆ ดึงการ์ดออกมา บีบกระดาษในมือจนยับ ก่อนจะ ขย้ำแน่น ราวกับกำลังบีบอดีตที่ยังค้างคาอยู่ .. จากนั้นเธอหมุนตัวเล็กน้อย เปิดฝาถังขยะสเตนเลสข้างผนัง พรึบ — ช่อดอกไม้ราคาแพงถูกโยนลงไป โดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เสียงดอกไม้กระแทกก้นถังดังแผ่ว ๆ แต่กลับสะท้อนก้องอยู่ในอกของใครบางคน .. บนชั้นกระจกด้านบนของตึก ธัตทานนท์ ยืนพิงราวเหล็ก สายตาเขาจับจ้องภาพนั้นไม่กะพริบ ดวงตาคมเข้มสั่นไหวอย่างปิดไม่มิด หัวใจของเขา หล่นวูบ ในชั่วขณะ แม้จะผ่านมาหลายปี แต่ความโกรธ และบาดแผลในใจของวันวา… ยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดเมื่อวาน .. ทานน์หลับตาลง สูดลมหายใจลึก ความรู้สึกผสมปนเประหว่าง เสียใจ กับ แรงท้าทาย เสียงความคิดดังชัดในหัว— “เธอยังไม่ลืมอดีต…แต่ครั้งนี้ ผมจะเอาหัวใจเธอกลับมาให้ได้ ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนก็ตาม” .. เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาคมเข้มเปลี่ยนจากเจ็บปวด เป็นประกายมุ่งมั่น ในใจของธัตทานนท์ ความรักครั้งเก่ายังไม่จบ— และเกมครั้งนี้เพิ่งเริ่มต้น. .. – ช่วงดึก / คอนโดวันวา แสงไฟในห้องนอนสีอบอุ่น ตัดกับความมืดของเมือง ยามค่ำคืน วันวาเพิ่งจัดเอกสารเสร็จ และกำลังจะเอนกายลงบนเตียง เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ครืด ครืด บนโต๊ะหัวเตียง เธอเหลือบตามองหน้าจอ… ชื่อผู้โทร:xx วันวาขมวดคิ้วทันที ก่อนกดรับสายด้วยความลังเล ธัตทานนท์ (ทานน์) เสียงทุ้มนุ่ม แฝงรอยยิ้ม “วันนี้วานเป็นยังไงบ้าง ได้ยินว่ารื้อระบบบัญชีทั้งวันเลย เหนื่อยไหม?” .. วันวา เสียงเย็นเฉียบ “คุณได้เบอร์ฉันมาจากไหน ?... .. แล้วนี่ก็ไม่ใช่เวลางาน…ฉันขอไม่คุยเรื่องงาน จะพักผ่อน” ธัตทานนท์ หัวเราะเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้น… ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวล่ะ คุยได้ไหม” วันวาเม้มปากแน่น น้ำเสียงเริ่มแฝงความหงุดหงิด “ไม่สะดวกค่ะ ตอนนี้เป็นเวลาพัก และคุณก็ควรพักเหมือนกัน ไม่ใช่โทรมากวนแบบนี้” มีเสียงเงียบเพียงชั่วอึดใจ ก่อนเสียงเขาดังขึ้นอีกครั้ง— ต่ำลงแต่ทุ้มชัดเจน “ผมอยู่หน้าคอนโดของวาน… มองลงมาสิ เห็นผมไหม” วันวาเด้งตัวขึ้นนั่ง หัวใจเต้นแรง ทั้งตกใจและโกรธจัด “ไร้สาระ! คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันพักที่นี่… โรคจิต! ถ้าโทรมากวนอีก ...ฉันจะบล็อกเบอร์คุณเดี๋ยวนี้!” ไม่รอให้เขาตอบ เธอกด ตัดสาย ทันที เสียงสัญญาณวางสายดัง ตื๊ด ตัดขาดการเชื่อมต่ออย่างเฉียบขาด วันวาขบกรามแน่น มองโทรศัพท์ในมือด้วยความเดือดดาล “อย่ามายุ่งกับฉันอีก… ไม่มีทางจะใจอ่อน… ไม่มีทาง” เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างแรง หัวใจยังเต้นรัว แต่แววตาเต็มไปด้วย ความแข็งกร้าว ในขณะที่เบื้องล่าง… เงาของชายร่างสูงยืนเงียบอยู่ใต้แสงไฟถนน สายตาเงยขึ้นมองคอนโดสูงเสียดฟ้า— และไม่มีทีท่าว่าจะถอย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more