"..งานนี้ไม่อาจถอย.."

690 Words

ช่วงใกล้เลิกงาน – ห้องทำงานฝ่ายบัญชี แสงอาทิตย์ยามเย็น สาดลอดกระจกสูงเข้ามาในห้อง ทำให้เอกสารกองพะเนินบนโต๊ะของวันวา ดูเป็นสีทองอุ่น แต่บรรยากาศกลับตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม วันวานั่งตัวตรง มือเรียวยกโทรศัพท์ กดหมายเลขที่ถูกบันทึกไว้ในชื่อ คุณหญิงพาวิณี เสียงสัญญาณรอสายดังเป็นจังหวะสั้น ๆ ก่อนจะมีน้ำเสียงทรงอำนาจแต่สุภาพตอบรับ .. วันวา น้ำเสียงรอบคอบ “คุณหญิงคะ ดิฉันมีความคืบหน้าเกี่ยวกับบัญชีค่ะ ตอนนี้พบความผิดปกติ ในรายการจัดซื้ออุปกรณ์เครื่องจักรใหม่ ราคาซื้อขายสูงเกินจริงหลายรายการ แต่เครื่องจักรแต่ละชิ้นมีเลขครุภัณฑ์ระบุชัดเจน ดิฉันคิดว่ามีใครบางคนแต่งตัวเลขเพื่อปกปิด ต้นทุนจริงค่ะ” .. ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ เหมือนกำลังไตร่ตรอง เสียงของคุณหญิงพาวิณีจึงดังขึ้นอย่างหนักแน่น “ถ้าเป็นเรื่องเครื่องจักร ต้องให้ทานน์ดูแล เขาดูแลสายการผลิตทั้งหมด และรู้ข้อมูลเชิงลึกมากที่สุด พรุ่งนี้ฉันจะสั่งให้ทานน์ พาคุณไปดูของที่โรงงานด้วยตัวเอง เรื่องนี้คงเลี่ยงไม่ได้” .. คำตอบนั้นทำให้วันวานิ่งงัน แม้เตรียมใจเรื่องงานมา แต่หัวใจกลับกระตุกทันที เมื่อได้ยินชื่อชายหนุ่มคนนั้น วันวา พยายามเก็บเสียงให้เป็นปกติ “ค่ะ…รับทราบค่ะคุณหญิง” หลังวางสาย เธอพิงหลังกับพนักเก้าอี้ สูดลมหายใจลึก ในหัวผุดภาพใบหน้าคมคายของ ธัตทานนท์ ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ —ชายที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในเวลานี้ แต่ก็เป็นคนเดียวที่เชี่ยวชาญ ด้านเครื่องจักรกลที่สุด ทั้งปริญญาตรีและโท จากสหรัฐอเมริกา มหาวิทยาลัย Top 10 ของโลกด้านวิศวกรรม แถมยังคว้า เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พร้อม รางวัลผลงานออกแบบเครื่องยนต์ต้นแบบ ประหยัดพลังงาน ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่านี้ในการไขความจริง . วันวาหลับตาแน่น ปล่อยให้ความกังวลตีรวนอยู่ในอก งานนี้ไม่อาจถอย และเธอต้องเผชิญหน้ากับอดีต… ไม่ว่าจะพร้อมหรือไม่ก็ตาม. __ เย็นวันนั้น – ห้องอาหารหรูในห้างสรรพสินค้า แสงไฟสีทองอบอุ่น สะท้อนผิวแก้วไวน์ในร้านอาหารฝรั่งเศสชื่อดัง เสียงเปียโนคลอเบา ๆ ตัดกับเสียงจังหวะหัวเราะของคู่รักตามโต๊ะต่าง ๆ วันวา นั่งตรงข้าม นัชชา เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนบริษัท ที่คอยเป็นกำลังใจในทุกเรื่อง . นัชชาเอียงหน้า ส่งยิ้มแซว ๆ พร้อมตักสลัดวางบนจานเพื่อน “ดูจากสายตาของวานวันนี้ เหมือนมีเรื่องหนักใจใช่ไหมคะคุณวันวา เจอคุณทานน์แล้ว…ทำใจได้หรือยัง” .. วันวาเบนสายตาลงมองไวน์ในแก้ว แสงไฟสะท้อนเป็นประกายวาว “ไม่คิดว่าจะเจอตั้งแต่วันแรกจริง ๆ นัชชา… แค่เห็นหน้า ความทรงจำเก่า ๆ ก็กลับมา วานไม่อยากให้มันมาทำให้วานไขว้เขวจากงาน” .. นัชชาพยักหน้าอย่างเข้าใจ น้ำเสียงอ่อนโยน “วานเก่งพอจะรับมือได้ แต่ก็ไม่ต้องฝืนเกินไปนะ ถ้าเหนื่อย นัชพร้อมจะเข้าไปสลับงานให้เสมอ” .. ก่อนที่วันวาจะตอบอะไร สายตาเธอก็สะดุดเข้ากับภาพเคลื่อนไหว ด้านนอกกระจกใสของร้านอาหาร เพียงเสี้ยววินาที หัวใจเธอกระตุกแรง .. ฝั่งตรงข้ามร้านอาหาร—ธัตทานนท์ กำลังก้าวเข้าไปในร้านเสื้อผ้าหรู แต่สิ่งที่ทำให้วันวาหยุดหายใจ คือหญิงสาวผมยาวรูปร่างสะสวย ที่เดินเคียงข้างเขา ไม่ใช่ผู้หญิงที่เธอเคยเห็นเมื่อวันก่อน “เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่นจริง ๆ…” วันวาพึมพำเสียงต่ำ น้ำเสียงปนเย้ยและเจ็บบาง ๆ .. นัชชาหันตามสายตาเพื่อน ก่อนจะเลิกคิ้วสูง “นั่น…พี่ทานน์?” ไม่รอให้วันวาตอบ นัชชาลุกพรวดจากเก้าอี้ ดึงแขนเพื่อนออกจากร้าน “ไป เราไปทักทายคนเก่าในตำนาน ... กันหน่อยดีกว่า.. ” . “นัชชา! เดี๋ยวก่อน” วันวาพยายามรั้ง แต่แรงของนัชชา ที่เต็มไปด้วยความซุกซน ทำให้เธอต้องจำใจเดินตาม ..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more